Klagelieder 3

1 Ich [Das dritte Lied ist wie die beiden ersten gebildet, nur mit dem Unterschiede, daß hier jede Strophenzeile mit dem Anfangsbuchstaben der Strophe beginnt] bin der Mann, der Elend gesehen durch die Rute seines Grimmes.

من کسی هستم که از خشم و غضب خدا مصیبتها دیده‌ام.

2 Mich hat er geleitet und geführt in Finsternis und Dunkel [Eig. und Nicht-Licht.]

خدا مرا به اعماق تاریکی کشانده است.

3 Nur [O. Fürwahr] gegen mich kehrt er immer wieder seine Hand den ganzen Tag.

او بر ضد من برخاسته و دستش تمام روز بر من بلند است.

4 Er hat verfallen lassen mein Fleisch und meine Haut, meine Gebeine hat er zerschlagen.

او گوشت و پوست بدنم را فرسوده و استخوانهایم را شکسته است.

5 Bitterkeit [Eig. Gift] und Mühsal hat er wider mich gebaut und mich damit umringt.

جان مرا با تلخی و مشقت پوشانده است.

6 Er ließ mich wohnen in Finsternissen, gleich den Toten der Urzeit [O. gleich ewig Toten [welche nie wiederkommen]; vergl. auch Ps. 143,3.]

مرا مانند کسی که سالهاست مرده، در تاریکی نشانده است.

7 Er hat mich umzäunt, daß ich nicht herauskommen kann; er hat schwer gemacht meine Fesseln.

با زنجیرهای سنگین مرا بسته و دورم را حصار کشیده است تا نتوانم فرار کنم.

8 Wenn ich auch schreie und rufe, so hemmt er mein Gebet [Vergl. v 44.]

فریاد برمی‌آورم و کمک می‌طلبم، ولی او به دادم نمی‌رسد.

9 Meine Wege hat er mit Quadern vermauert, meine Pfade umgekehrt. [d. h. von Grund aus zerstört]

با دیوارهای سنگی راه مرا بسته است و طریق مرا پر پیچ و خم نموده است.

10 Ein lauernder Bär ist er mir, ein Löwe im Versteck.

او همچون خرسی در کمین من نشست و مانند شیر بر من هجوم آورد؛

11 Er hat mir die Wege entzogen und hat mich zerfleischt, mich verwüstet.

مرا از راهم بیرون کشیده، پاره‌پاره‌ام کرد و تنها و بی‌کس رهایم ساخت.

12 Er hat seinen Bogen gespannt und mich wie ein Ziel dem Pfeile hingestellt.

او کمانش را کشید و مرا هدف قرار داد،

13 Er ließ in meine Nieren dringen die Söhne seines Köchers.

و تیرهایش به اعماق قلبم فرو رفت.

14 Meinem ganzen Volke bin ich zum Gelächter geworden, bin ihr Saitenspiel den ganzen Tag.

مردم تمام روز به من می‌خندند و مرا مسخره می‌کنند.

15 Mit Bitterkeiten hat er mich gesättigt, mit Wermut mich getränkt.

او زندگی را به کامم تلخ کرده است.

16 Und er hat mit Kies meine Zähne zermalmt, hat mich niedergedrückt in die Asche.

صورتم را به خاک مالیده است و دهانم را از سنگریزه پر کرده و دندانهایم را شکسته است.

17 Und meine Seele ist vom Frieden [O. von der Wohlfahrt, ] verstoßen, ich habe des Guten [O. des Glücks] vergessen.

آسایش و سعادت از من رخت بربسته است.

18 Und ich sprach: Dahin ist meine Lebenskraft und meine Hoffnung auf [Eig. von] Jehova.

رمق و امیدی برایم نمانده، زیرا خداوند مرا ترک گفته است.

19 Gedenke meines Elends und meines Umherirrens, des Wermuts und der Bitterkeit [Eig. des Giftes!]

وقتی مصیبت و سرگردانی خود را به یاد می‌آورم، جانم تلخ می‌گردد.

20 Beständig denkt meine Seele daran und ist niedergebeugt in mir.

بله، آنها را دائم به یاد می‌آورم و وجودم پریشان می‌شود.

21 Dies will ich mir zu Herzen nehmen, darum will ich hoffen:

اما نور امیدی بر قلبم می‌تابد، وقتی به یاد می‌آورم که

22 Es sind die Gütigkeiten Jehovas, daß wir nicht aufgerieben sind; denn seine Erbarmungen sind nicht zu Ende [O. nicht aufgerieben, daß seine Erbarmungen nicht zu Ende sind; ]

محبت خداوند بی‌انتهاست و رحمت او بی‌زوال.

23 sie sind alle Morgen neu, deine Treue ist groß.

وفاداری خدا عظیم است و رحمت او هر بامداد از نو آغاز می‌شود.

24 Jehova ist mein Teil, sagt meine Seele; darum will ich auf ihn hoffen.

به خود می‌گویم: «من فقط خداوند را دارم، پس به او امید خواهم بست.»

25 Gütig ist Jehova gegen die, welche auf ihn harren, gegen die Seele, die nach ihm trachtet.

خداوند برای کسانی که به او توکل دارند و او را می‌طلبند نیکوست.

26 Es ist gut, daß man still warte [Eig. warte, und zwar still] auf die Rettung Jehovas.

پس خوبست که چشم امیدمان به او باشد و با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.

27 Es ist dem Manne gut, daß er das Joch in seiner Jugend trage.

خوب است انسان در جوانی بیاموزد که سختیها را تحمل کند.

28 Er sitze einsam und schweige, weil er es ihm [O. wenn er ihm etwas] auferlegt hat;

هنگامی که او دچار مصیبت می‌گردد بهتر آنست که در سکوت و تنهایی بنشیند

29 er lege seinen Mund in den Staub; vielleicht gibt es Hoffnung.

و در برابر خداوند سر تعظیم فرود آورد، زیرا ممکن است امیدی باشد.

30 Dem, der ihn schlägt, reiche er den Backen dar, werde mit Schmach gesättigt [d. h. lasse sich mit Schmach sättigen.]

وقتی او را می‌زنند و اهانت می‌کنند خوب است آنها را تحمل کند،

31 Denn der Herr verstößt nicht ewiglich;

زیرا خداوند تا ابد او را ترک نخواهد کرد.

32 sondern wenn er betrübt hat, erbarmt er sich nach der Menge seiner Gütigkeiten.

هر چند خدا کسی را اندوهگین کند، اما رحمتش شامل حال او خواهد شد، زیرا محبت او عظیم است.

33 Denn nicht von Herzen plagt [O. demütiget] und betrübt er die Menschenkinder.

او از آزردن و غمگین ساختن انسان خشنود نمی‌گردد.

34 Daß man alle Gefangenen der Erde unter seinen Füßen zertrete,

هنگامی که ستمدیدگان جهان زیر پا له می‌شوند،

35 das Recht eines Mannes beuge vor dem Angesicht des Höchsten,

و زمانی که حق انسانی که خدای متعال آن را به وی داده است، پایمال می‌گردد،

36 einem Menschen Unrecht tue in seiner Streitsache: Sollte der Herr nicht darauf achten?

و هنگامی که مظلومی در دادگاه محکوم می‌شود، آیا خداوند اینها را نمی‌بیند؟

37 Wer ist, der da sprach, und es geschah, ohne daß der Herr es geboten?

کیست که بتواند بدون اجازهٔ خداوند چیزی بگوید و واقع شود؟

38 Das Böse und das Gute, geht es nicht aus dem Munde des Höchsten hervor?

آیا هم مصیبت و هم برکت از جانب خدای متعال نازل نمی‌شود؟

39 Was beklagt sich der lebende Mensch? über seine Sünden beklage sich der Mann! [O. Was beklagt sich der lebende Mensch, der Mann über seine Sündenstrafe?]

پس چرا وقتی ما انسانهای فانی به سبب گناهانمان تنبیه می‌شویم، گله و شکایت می‌کنیم؟

40 Prüfen und erforschen wir unsere Wege, und laßt uns zu Jehova [Eig. bis zu Jehova hin] umkehren!

به جای گله و شکایت بیایید کردار خود را بسنجیم و بیازماییم و به سوی خداوند بازگردیم.

41 laßt uns unser Herz samt den Händen erheben zu Gott [El] im Himmel!

بیایید قلبهای خود را برای خدایی که در آسمان است بگشاییم و دستهای خود را به سوی او برافرازیم و بگوییم:

42 Wir, wir sind abgefallen und sind widerspenstig gewesen; du hast nicht vergeben.

«ما گناه کرده‌ایم و سرکش شده‌ایم، و تو ما را نیامرزیده‌ای.

43 Du hast dich in Zorn gehüllt und hast uns verfolgt; du hast hingemordet ohne Schonung.

«به هنگام خشم خود ما را تعقیب نموده و هلاک کرده‌ای و رحم ننموده‌ای.

44 Du hast dich in eine Wolke gehüllt, so daß kein Gebet hindurchdrang.

خود را با ابر پوشانیده‌ای تا دعاهای ما به حضور تو نرسد.

45 Du hast uns zum Kehricht und zum Ekel gemacht inmitten der Völker.

ما را مثل خاکروبه و زباله به میان قومها انداخته‌ای.

46 Alle unsere Feinde haben ihren Mund gegen uns aufgesperrt.

تمام دشمنانمان به ما توهین می‌کنند.

47 Grauen und Grube sind über uns gekommen, Verwüstung und Zertrümmerung.

خرابی و نابودی دامنگیر ما شده و در ترس و خطر زندگی می‌کنیم.»

48 Mit Wasserbächen rinnt mein Auge wegen der Zertrümmerung der Tochter meines Volkes.

به سبب نابودی قومم، روز و شب سیل اشک از چشمانم جاریست. آنقدر خواهم گریست

49 Mein Auge ergießt sich ruhelos und ohne Rast,

50 bis Jehova vom Himmel herniederschaue und dareinsehe.

تا خداوند از آسمان نظر کند و پاسخ دهد!

51 Mein Auge schmerzt mich [W. schmerzt meine Seele] wegen aller Töchter meiner Stadt.

هنگامی که می‌بینم چه بر سر مردم اورشلیم آمده است، دلم از اندوه پر می‌شود.

52 Wie einen Vogel haben mich heftig gejagt, die ohne Ursache meine Feinde sind.

کسانی که هرگز آزارشان نداده بودم، دشمن من شدند و مرا همچون پرنده‌ای به دام انداختند.

53 Sie haben mein Leben in die Grube hinein vernichtet und Steine auf mich geworfen.

آنها مرا در چاه افکندند و سر چاه را با سنگ پوشاندند.

54 Wasser strömten über mein Haupt; ich sprach: Ich bin abgeschnitten!

آب از سرم گذشت و فکر کردم مرگم حتمی است.

55 Jehova, ich habe deinen Namen angerufen aus der tiefsten Grube.

اما ای خداوند، وقتی از عمق چاه نام تو را خواندم

56 Du hast meine Stimme gehört; verbirg dein Ohr nicht vor meinem Seufzen, meinem Schreien!

صدایم را شنیدی و به ناله‌هایم توجه کردی.

57 Du hast dich genaht an dem Tage, da ich dich anrief; du sprachst: Fürchte dich nicht!

آری، هنگامی که تو را خواندم به کمکم آمدی و گفتی: «نترس!»

58 Herr, du hast die Rechtssachen meiner Seele geführt, hast mein Leben erlöst.

ای خداوند، تو به دادم رسیدی و جانم را از مرگ رهایی بخشیدی.

59 Jehova, du hast meine Bedrückung gesehen; verhilf mir zu meinem Rechte [Eig. entscheide meine Rechtssache!]

ای خداوند، تو ظلمی را که به من کرده‌اند دیده‌ای، پس داوری کن و داد مرا بستان.

60 Du hast gesehen alle ihre Rache, alle ihre Anschläge gegen mich.

دیده‌ای که چگونه ایشان دشمن من شده و توطئه‌ها بر ضد من چیده‌اند.

61 Jehova, du hast ihr Schmähen gehört, alle ihre Anschläge wider mich,

ای خداوند، تو شنیده‌ای که چگونه به من اهانت کرده و علیه من نقشه کشیده‌اند.

62 das Gerede derer, die wider mich aufgestanden sind, und ihr Sinnen wider mich den ganzen Tag.

تو از تمام آنچه که مخالفانم هر روز درباره من می‌گویند و نقشه‌هایی که می‌کشند باخبری.

63 Schaue an ihr Sitzen und ihr Aufstehen! ich bin ihr Saitenspiel.

ببین چگونه می‌خندند و شب و روز مرا مسخره می‌کنند.

64 Jehova, erstatte ihnen Vergeltung nach dem Werke ihrer Hände!

ای خداوند، ایشان را به سزای اعمالشان برسان.

65 Gib ihnen [O. du wirst ihnen erstatten wirst ihnen geben usw.] Verblendung [Eig. Verdeckung] des Herzens, dein Fluch komme über sie!

ایشان را لعنت کن تا غم و تاریکی وجودشان را فرا گیرد.

66 Verfolge sie im Zorne und tilge sie unter Jehovas Himmel hinweg!

با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین محو و نابود گردان.