1 Korinther 4

1 Dafür halte man uns-für Diener Christi und Verwalter der Geheimnisse Gottes.

ਲੋਕਾ ਅਸ੍ਮਾਨ੍ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਪਰਿਚਾਰਕਾਨ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਨਿਗੂਠਵਾਕ੍ਯਧਨਸ੍ਯਾਧ੍ਯਕ੍ਸ਼਼ਾਂਸ਼੍ਚ ਮਨ੍ਯਨ੍ਤਾਂ|

2 Übrigens sucht man hier an den Verwaltern, daß einer treu erfunden werde.

ਕਿਞ੍ਚ ਧਨਾਧ੍ਯਕ੍ਸ਼਼ੇਣ ਵਿਸ਼੍ਵਸਨੀਯੇਨ ਭਵਿਤਵ੍ਯਮੇਤਦੇਵ ਲੋਕੈ ਰ੍ਯਾਚ੍ਯਤੇ|

3 Mir aber ist es das Geringste, daß ich von euch oder von einem menschlichen Tage [d. h. Gerichtstage] beurteilt werde; ich beurteile mich aber auch selbst nicht.

ਅਤੋ ਵਿਚਾਰਯਦ੍ਭਿ ਰ੍ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਰਨ੍ਯੈਃ ਕੈਸ਼੍ਚਿਨ੍ ਮਨੁਜੈ ਰ੍ਵਾ ਮਮ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਣੰ ਮਯਾਤੀਵ ਲਘੁ ਮਨ੍ਯਤੇ (ਅ)ਹਮਪ੍ਯਾਤ੍ਮਾਨੰ ਨ ਵਿਚਾਰਯਾਮਿ|

4 Denn ich bin mir selbst nichts bewußt, aber dadurch bin ich nicht gerechtfertigt. Der mich aber beurteilt, ist der Herr.

ਮਯਾ ਕਿਮਪ੍ਯਪਰਾੱਧਮਿਤ੍ਯਹੰ ਨ ਵੇਦ੍ਮਿ ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੇਤੇਨ ਮਮ ਨਿਰਪਰਾਧਤ੍ਵੰ ਨ ਨਿਸ਼੍ਚੀਯਤੇ ਪ੍ਰਭੁਰੇਵ ਮਮ ਵਿਚਾਰਯਿਤਾਸ੍ਤਿ|

5 So urteilet [O. richtet] nicht etwas vor der Zeit, bis der Herr kommt, welcher auch das Verborgene der Finsternis ans Licht bringen und die Ratschläge der Herzen offenbaren wird; und dann wird einem jeden sein Lob werden von Gott.

ਅਤ ਉਪਯੁਕ੍ਤਸਮਯਾਤ੍ ਪੂਰ੍ੱਵਮ੍ ਅਰ੍ਥਤਃ ਪ੍ਰਭੋਰਾਗਮਨਾਤ੍ ਪੂਰ੍ੱਵੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿ ਰ੍ਵਿਚਾਰੋ ਨ ਕ੍ਰਿਯਤਾਂ| ਪ੍ਰਭੁਰਾਗਤ੍ਯ ਤਿਮਿਰੇਣ ਪ੍ਰੱਛੰਨਾਨਿ ਸਰ੍ੱਵਾਣਿ ਦੀਪਯਿਸ਼਼੍ਯਤਿ ਮਨਸਾਂ ਮਨ੍ਤ੍ਰਣਾਸ਼੍ਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਯਿਸ਼਼੍ਯਤਿ ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਸਮਯ ਈਸ਼੍ਵਰਾਦ੍ ਏਕੈਕਸ੍ਯ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|

6 Dies aber, Brüder, habe ich auf mich und Apollos gedeutet [O. bezogen] um euretwillen, auf daß ihr an uns lernet, nicht über das hinaus zu denken, was geschrieben ist, auf daß ihr euch nicht aufblähet für den einen, [Eig. einer für den einen] wider den anderen.

ਹੇ ਭ੍ਰਾਤਰਃ ਸਰ੍ੱਵਾਣ੍ਯੇਤਾਨਿ ਮਯਾਤ੍ਮਾਨਮ੍ ਆਪੱਲਵਞ੍ਚੋੱਦਿਸ਼੍ਯ ਕਥਿਤਾਨਿ ਤਸ੍ਯੈਤਤ੍ ਕਾਰਣੰ ਯੁਯੰ ਯਥਾ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰੀਯਵਿਧਿਮਤਿਕ੍ਰਮ੍ਯ ਮਾਨਵਮ੍ ਅਤੀਵ ਨਾਦਰਿਸ਼਼੍ਯਧ੍ਬ ਈੱਥਞ੍ਚੈਕੇਨ ਵੈਪਰੀਤ੍ਯਾਦ੍ ਅਪਰੇਣ ਨ ਸ਼੍ਲਾਘਿਸ਼਼੍ਯਧ੍ਬ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੀਂ ਸ਼ਿਕ੍ਸ਼਼ਾਮਾਵਯੋਰ੍ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤਾਤ੍ ਲਪ੍ਸ੍ਯਧ੍ਵੇ|

7 Denn wer unterscheidet dich? Was aber hast du, das du nicht empfangen hast? Wenn du es aber auch empfangen hast, was rühmst du dich, als hättest du es nicht empfangen?

ਅਪਰਾਤ੍ ਕਸ੍ਤ੍ਵਾਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼਼ਯਤਿ? ਤੁਭ੍ਯੰ ਯੰਨ ਦੱਤ ਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੰ ਕਿੰ ਧਾਰਯਸਿ? ਅਦੱਤੇਨੇਵ ਦੱਤੇਨ ਵਸ੍ਤੁਨਾ ਕੁਤਃ ਸ਼੍ਲਾਘਸੇ?

8 Schon seid ihr gesättigt, schon seid ihr reich geworden; ihr habt ohne uns geherrscht, und ich wollte wohl, daß ihr herrschtet, auf daß auch wir mit euch herrschen möchten.

ਇਦਾਨੀਮੇਵ ਯੂਯੰ ਕਿੰ ਤ੍ਰੁʼਪ੍ਤਾ ਲਬ੍ਧਧਨਾ ਵਾ? ਅਸ੍ਮਾਸ੍ਵਵਿਦ੍ਯਮਾਨੇਸ਼਼ੁ ਯੂਯੰ ਕਿੰ ਰਾਜਤ੍ਵਪਦੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਾਃ? ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਰਾਜਤ੍ਵੰ ਮਯਾਭਿਲਸ਼਼ਿਤੰ ਯਤਸ੍ਤੇਨ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਃ ਸਹ ਵਯਮਪਿ ਰਾਜ੍ਯਾਂਸ਼ਿਨੋ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਾਮਃ|

9 Denn mich dünkt, daß Gott uns, die Apostel, als die Letzten dargestellt hat, wie zum Tode bestimmt; denn wir sind der Welt ein Schauspiel geworden, sowohl Engeln als Menschen.

ਪ੍ਰੇਰਿਤਾ ਵਯੰ ਸ਼ੇਸ਼਼ਾ ਹਨ੍ਤਵ੍ਯਾਸ਼੍ਚੇਵੇਸ਼੍ਵਰੇਣ ਨਿਦਰ੍ਸ਼ਿਤਾਃ| ਯਤੋ ਵਯੰ ਸਰ੍ੱਵਲੋਕਾਨਾਮ੍ ਅਰ੍ਥਤਃ ਸ੍ਵਰ੍ਗੀਯਦੂਤਾਨਾਂ ਮਾਨਵਾਨਾਞ੍ਚ ਕੌਤੁਕਾਸ੍ਪਦਾਨਿ ਜਾਤਾਃ|

10 Wir sind Narren um Christi willen, ihr aber seid klug in Christo; wir schwach, ihr aber stark; ihr herrlich, wir aber verachtet.

ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਕ੍ਰੁʼਤੇ ਵਯੰ ਮੂਢਾਃ ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੂਯੰ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੇਨ ਜ੍ਞਾਨਿਨਃ, ਵਯੰ ਦੁਰ੍ੱਬਲਾ ਯੂਯਞ੍ਚ ਸਬਲਾਃ, ਯੂਯੰ ਸੰਮਾਨਿਤਾ ਵਯਞ੍ਚਾਪਮਾਨਿਤਾਃ|

11 Bis auf die jetzige Stunde leiden wir sowohl Hunger als Durst und sind nackt und werden mit Fäusten geschlagen und haben keine bestimmte Wohnung

ਵਯਮਦ੍ਯਾਪਿ ਕ੍ਸ਼਼ੁਧਾਰ੍ੱਤਾਸ੍ਤ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਣਾਰ੍ੱਤਾ ਵਸ੍ਤ੍ਰਹੀਨਾਸ੍ਤਾਡਿਤਾ ਆਸ਼੍ਰਮਰਹਿਤਾਸ਼੍ਚ ਸਨ੍ਤਃ

12 und mühen uns ab, mit unseren eigenen Händen arbeitend. Geschmäht, segnen wir; verfolgt, dulden wir;

ਕਰ੍ੰਮਣਿ ਸ੍ਵਕਰਾਨ੍ ਵ੍ਯਾਪਾਰਯਨ੍ਤਸ਼੍ਚ ਦੁਃਖੈਃ ਕਾਲੰ ਯਾਪਯਾਮਃ| ਗਰ੍ਹਿਤੈਰਸ੍ਮਾਭਿਰਾਸ਼ੀਃ ਕਥ੍ਯਤੇ ਦੂਰੀਕ੍ਰੁʼਤੈਃ ਸਹ੍ਯਤੇ ਨਿਨ੍ਦਿਤੈਃ ਪ੍ਰਸਾਦ੍ਯਤੇ|

13 gelästert, bitten wir; als Auskehricht der Welt sind wir geworden, ein Auswurf aller bis jetzt.

ਵਯਮਦ੍ਯਾਪਿ ਜਗਤਃ ਸੰਮਾਰ੍ਜਨੀਯੋਗ੍ਯਾ ਅਵਕਰਾ ਇਵ ਸਰ੍ੱਵੈ ਰ੍ਮਨ੍ਯਾਮਹੇ|

14 Nicht euch zu beschämen schreibe ich dieses, sondern ich ermahne euch als meine geliebten Kinder.

ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਤ੍ਰਪਯਿਤੁਮਹਮੇਤਾਨਿ ਲਿਖਾਮੀਤਿ ਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਪ੍ਰਿਯਾਤ੍ਮਜਾਨਿਵ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਪ੍ਰਬੋਧਯਾਮਿ|

15 Denn wenn ihr zehntausend Zuchtmeister in Christo hättet, so doch nicht viele Väter; denn in Christo Jesu habe ich euch gezeugt durch das Evangelium.

ਯਤਃ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਧਰ੍ੰਮੇ ਯਦ੍ਯਪਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਦਸ਼ਸਹਸ੍ਰਾਣਿ ਵਿਨੇਤਾਰੋ ਭਵਨ੍ਤਿ ਤਥਾਪਿ ਬਹਵੋ ਜਨਕਾ ਨ ਭਵਨ੍ਤਿ ਯਤੋ(ਅ)ਹਮੇਵ ਸੁਸੰਵਾਦੇਨ ਯੀਸ਼ੁਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੇ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਅਜਨਯੰ|

16 Ich bitte [O. ermahne] euch nun, seid meine Nachahmer!

ਅਤੋ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਵਿਨਯੇ(ਅ)ਹੰ ਯੂਯੰ ਮਦਨੁਗਾਮਿਨੋ ਭਵਤ|

17 Dieserhalb habe ich euch Timotheus gesandt, der mein geliebtes und treues Kind ist in dem Herrn; der wird euch erinnern an meine Wege, die in Christo sind, gleichwie ich überall in jeder Versammlung lehre.

ਇਤ੍ਯਰ੍ਥੰ ਸਰ੍ੱਵੇਸ਼਼ੁ ਧਰ੍ੰਮਸਮਾਜੇਸ਼਼ੁ ਸਰ੍ੱਵਤ੍ਰ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਧਰ੍ੰਮਯੋਗ੍ਯਾ ਯੇ ਵਿਧਯੋ ਮਯੋਪਦਿਸ਼੍ਯਨ੍ਤੇ ਤਾਨ੍ ਯੋ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਸ੍ਮਾਰਯਿਸ਼਼੍ਯਤ੍ਯੇਵਮ੍ਭੂਤੰ ਪ੍ਰਭੋਃ ਕ੍ਰੁʼਤੇ ਪ੍ਰਿਯੰ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸਿਨਞ੍ਚ ਮਦੀਯਤਨਯੰ ਤੀਮਥਿਯੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸਮੀਪੰ ਪ੍ਰੇਸ਼਼ਿਤਵਾਨਹੰ|

18 Etliche aber sind aufgeblasen, als ob ich nicht zu euch kommen würde.

ਅਪਰਮਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸਮੀਪੰ ਨ ਗਮਿਸ਼਼੍ਯਾਮੀਤਿ ਬੁੱਧ੍ਵਾ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕਿਯਨ੍ਤੋ ਲੋਕਾ ਗਰ੍ੱਵਨ੍ਤਿ|

19 Ich werde aber bald zu euch kommen, wenn der Herr will, und werde erkennen, nicht das Wort der Aufgeblasenen, sondern die Kraft;

ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਦਿ ਪ੍ਰਭੇਰਿੱਛਾ ਭਵਤਿ ਤਰ੍ਹ੍ਯਹਮਵਿਲਮ੍ਬੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਤ੍ਸਮੀਪਮੁਪਸ੍ਥਾਯ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਦਰ੍ਪਧ੍ਮਾਤਾਨਾਂ ਲੋਕਾਨਾਂ ਵਾਚੰ ਜ੍ਞਾਸ੍ਯਾਮੀਤਿ ਨਹਿ ਸਾਮਰ੍ਥ੍ਯਮੇਵ ਜ੍ਞਾਸ੍ਯਾਮਿ|

20 denn das Reich Gottes besteht nicht im Worte, sondern in Kraft.

ਯਸ੍ਮਾਦੀਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਰਾਜਤ੍ਵੰ ਵਾਗ੍ਯੁਕ੍ਤੰ ਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸਾਮਰ੍ਥ੍ਯਯੁਕ੍ਤੰ|

21 Was wollt ihr? soll ich mit der Rute zu euch kommen, oder in Liebe und im Geiste der Sanftmut?

ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕਾ ਵਾਞ੍ਛਾ? ਯੁਸ਼਼੍ਮਤ੍ਸਮੀਪੇ ਮਯਾ ਕਿੰ ਦਣ੍ਡਪਾਣਿਨਾ ਗਨ੍ਤਵ੍ਯਮੁਤ ਪ੍ਰੇਮਨਮ੍ਰਤਾਤ੍ਮਯੁਕ੍ਤੇਨ ਵਾ?