Matthaeus 22
1 Jesus nahm von neuem das Wort zu Gleichnisreden und sprach zu ihnen:
அநந்தரம்’ யீஸு²: புநரபி த்³ரு’ஷ்டாந்தேந தாந் அவாதீ³த்,
2 "Das Himmelreich gleicht einem König, der seinem Sohn die Hochzeit ausrichtete.
ஸ்வர்கீ³யராஜ்யம் ஏதாத்³ரு’ஸ²ஸ்ய ந்ரு’பதே: ஸமம்’, யோ நிஜ புத்ரம்’ விவாஹயந் ஸர்வ்வாந் நிமந்த்ரிதாந் ஆநேதும்’ தா³ஸேயாந் ப்ரஹிதவாந்,
3 Er sandte seine Knechte aus, um die schon geladenen Gäste zur Hochzeit zu entbieten; aber sie hatten keine Lust zu kommen
கிந்து தே ஸமாக³ந்தும்’ நேஷ்டவந்த: |
4 Da sandte er nochmals andere Knechte mit dem Auftrag: 'Sagt den geladenen Gästen: Mein Frühmahl ist nun fertig, meine Ochsen und mein Mastvieh ist geschlachtet. Alles ist bereit, kommt zur Hochzeit!'
ததோ ராஜா புநரபி தா³ஸாநந்யாந் இத்யுக்த்வா ப்ரேஷயாமாஸ, நிமந்த்ரிதாந் வத³த, பஸ்²யத, மம பே⁴ஜ்யமாஸாதி³தமாஸ்தே, நிஜவ்டஷாதி³புஷ்டஜந்தூந் மாரயித்வா ஸர்வ்வம்’ கா²த்³யத்³ரவ்யமாஸாதி³தவாந், யூயம்’ விவாஹமாக³ச்ச²த|
5 Doch, ohne diese Botschaft zu beachten, gingen die einen von den Gästen auf dem Acker oder beim Handel ihren täglichen Geschäften nach.
தத²பி தே துச்சீ²க்ரு’த்ய கேசித் நிஜக்ஷேத்ரம்’ கேசித்³ வாணிஜ்யம்’ ப்ரதி ஸ்வஸ்வமார்கே³ண சலிதவந்த: |
6 Die anderen aber ergriffen des Königs Knechte, verhöhnten sie, ja brachten sie ums Leben.
அந்யே லோகாஸ்தஸ்ய தா³ஸேயாந் த்⁴ரு’த்வா தௌ³ராத்ம்யம்’ வ்யவஹ்ரு’த்ய தாநவதி⁴ஷு: |
7 Da ward der König zornig: er sandte seine Heere aus; die brachten diese Mörder um und verbrannten ihre Stadt.
அநந்தரம்’ ஸ ந்ரு’பதிஸ்தாம்’ வார்த்தாம்’ ஸ்²ருத்வா க்ருத்⁴யந் ஸைந்யாநி ப்ரஹித்ய தாந் கா⁴தகாந் ஹத்வா தேஷாம்’ நக³ரம்’ தா³ஹயாமாஸ|
8 Dann sprach er zu seinen Knechten: 'Das Hochzeitsmahl ist fertig; doch die geladenen Gäste waren nicht wert, daran teilzunehmen.
தத: ஸ நிஜதா³ஸேயாந் ப³பா⁴ஷே, விவாஹீயம்’ போ⁴ஜ்யமாஸாதி³தமாஸ்தே, கிந்து நிமந்த்ரிதா ஜநா அயோக்³யா: |
9 So geht denn vor die Stadt hinaus: dorthin, wo die Feldwege beginnen, und alle, die ihr findet, ladet zur Hochzeit!'
தஸ்மாத்³ யூயம்’ ராஜமார்க³ம்’ க³த்வா யாவதோ மநுஜாந் பஸ்²யத, தாவதஏவ விவாஹீயபோ⁴ஜ்யாய நிமந்த்ரயத|
10 Die Knechte gingen aus auf die Landstraßen, und alle die sie fanden, führten sie herbei: Böse sowohl wie Gute. Und der Hochzeitssaal füllte sich mit Gästen.
ததா³ தே தா³ஸேயா ராஜமார்க³ம்’ க³த்வா ப⁴த்³ராந் அப⁴த்³ராந் வா யாவதோ ஜநாந் த³த்³ரு’ஸு²: , தாவதஏவ ஸம்’க்³ரு’ஹ்யாநயந்; ததோ(அ)ப்⁴யாக³தமநுஜை ர்விவாஹக்³ரு’ஹம் அபூர்ய்யத|
11 Nun trat der König ein, um sich die Gäste anzusehen. Da nahm er eine wahr, der trug kein Hochzeitskleid.
ததா³நீம்’ ஸ ராஜா ஸர்வ்வாநப்⁴யாக³தாந் த்³ரஷ்டும் அப்⁴யந்தரமாக³தவாந்; ததா³ தத்ர விவாஹீயவஸநஹீநமேகம்’ ஜநம்’ வீக்ஷ்ய தம்’ ஜகா³த்³,
12 Und er sprach zu ihm: 'Mein Freund, wie hast du Einlaß finden können ohne Hochzeitskleid?' Er aber schwieg.
ஹே மித்ர, த்வம்’ விவாஹீயவஸநம்’ விநா கத²மத்ர ப்ரவிஷ்டவாந்? தேந ஸ நிருத்தரோ ப³பூ⁴வ|
13 Da sprach der König zu den Dienern: 'Bindet ihn an Händen und Füßen und werft ihn in die Finsternis hinaus!' Dort wird lautes Klagen und Zähneknirschen sein.
ததா³ ராஜா நிஜாநுசராந் அவத³த், ஏதஸ்ய கரசரணாந் ப³த்³தா⁴ யத்ர ரோத³நம்’ த³ந்தைர்த³ந்தக⁴ர்ஷணஞ்ச ப⁴வதி, தத்ர வஹிர்பூ⁴ததமிஸ்ரே தம்’ நிக்ஷிபத|
14 Denn viele sind berufen, aber nur wenige sind auserwählt."
இத்த²ம்’ ப³ஹவ ஆஹூதா அல்பே மநோபி⁴மதா: |
15 Da gingen die Pharisäer hin und berieten sich, wie sie ihn in seinen eigenen Worten fangen könnten.
அநந்தரம்’ பி²ரூஸி²ந: ப்ரக³த்ய யதா² ஸம்’லாபேந தம் உந்மாதே² பாதயேயுஸ்ததா² மந்த்ரயித்வா
16 Sie sandten deshalb ihre Schüler zu ihm, die von Anhängern des Herodes begleitet waren. Die sprachen zu ihm: "Meister, wir wissen, du bist aufrichtig und lehrst in aller Wahrheit Gottes Weg; dabei nimmst du auf niemand Rücksicht, denn Menschengunst gilt nicht bei dir.
ஹேரோதீ³யமநுஜை: ஸாகம்’ நிஜஸி²ஷ்யக³ணேந தம்’ ப்ரதி கத²யாமாஸு: , ஹே கு³ரோ, ப⁴வாந் ஸத்ய: ஸத்யமீஸ்²வரீயமார்க³முபதி³ஸ²தி, கமபி மாநுஷம்’ நாநுருத்⁴யதே, கமபி நாபேக்ஷதே ச, தத்³ வயம்’ ஜாநீம: |
17 So sag uns denn, was meinst du: Darf man dem Kaiser Steuer zahlen oder nicht?"
அத: கைஸரபூ⁴பாய கரோ(அ)ஸ்மாகம்’ தா³தவ்யோ ந வா? அத்ர ப⁴வதா கிம்’ பு³த்⁴யதே? தத்³ அஸ்மாந் வத³து|
18 Jesus aber merkte ihre böse Absicht und sprach zu ihnen: "Was versucht ihr mich, ihr Heuchler?
ததோ யீஸு²ஸ்தேஷாம்’ க²லதாம்’ விஜ்ஞாய கதி²தவாந், ரே கபடிந: யுயம்’ குதோ மாம்’ பரிக்ஷத்⁴வே?
19 Zeigt mir die Steuermünze!" Da reichten sie ihm einen Silberling.
தத்கரதா³நஸ்ய முத்³ராம்’ மாம்’ த³ர்ஸ²யத| ததா³நீம்’ தைஸ்தஸ்ய ஸமீபம்’ முத்³ராசதுர்த²பா⁴க³ ஆநீதே
20 Und er fragte sie: "Wessen Bild und Inschrift steht hier?"
ஸ தாந் பப்ரச்ச², அத்ர கஸ்யேயம்’ மூர்த்தி ர்நாம சாஸ்தே? தே ஜக³து³: , கைஸரபூ⁴பஸ்ய|
21 Sie antworteten ihm: "Des Kaisers." Da sprach er zu ihnen: "So gebt dem Kaiser, was dem Kaiser gebührt, und Gott, was Gott gebührt!"
தத: ஸ உக்தவாந, கைஸரஸ்ய யத் தத் கைஸராய த³த்த, ஈஸ்²வரஸ்ய யத் தத்³ ஈஸ்²வராய த³த்த|
22 Über diese Antwort waren sie verwundert, und sie verließen ihn und gingen ihres Weges.
இதி வாக்யம்’ நிஸ²ம்ய தே விஸ்மயம்’ விஜ்ஞாய தம்’ விஹாய சலிதவந்த: |
23 An demselben Tag traten Sadduzäer zu ihm, die da behaupteten, es gebe keine Auferstehung, und legten ihm auch eine Frage vor.
தஸ்மிந்நஹநி ஸிதூ³கிநோ(அ)ர்தா²த் ஸ்²மஸா²நாத் நோத்தா²ஸ்யந்தீதி வாக்யம்’ யே வத³ந்தி, தே யீஸே²ரந்திகம் ஆக³த்ய பப்ரச்சு²: ,
24 "Meister", so sprachen sie, "Mose hat gesagt: Stirbt jemand kinderlos, so soll sein Bruder die verwitwete Schwägerin zum Weib nehmen und (mit ihr) seinem (verstorbenen) Bruder Nachkommen erwecken.
ஹே கு³ரோ, கஸ்²சிந்மநுஜஸ்²சேத் நி: ஸந்தாந: ஸந் ப்ராணாந் த்யஜதி, தர்ஹி தஸ்ய ப்⁴ராதா தஸ்ய ஜாயாம்’ வ்யுஹ்ய ப்⁴ராது: ஸந்தாநம் உத்பாத³யிஷ்யதீதி மூஸா ஆதி³ஷ்டவாந்|
25 Nun lebten unter uns sieben Brüder. Der erste freite und starb kinderlos: so hinterließ er seine Witwe seinem Bruder.
கிந்த்வஸ்மாகமத்ர கே(அ)பி ஜநா: ஸப்தஸஹோத³ரா ஆஸந், தேஷாம்’ ஜ்யேஷ்ட² ஏகாம்’ கந்யாம்’ வ்யவஹாத், அபரம்’ ப்ராணத்யாக³காலே ஸ்வயம்’ நி: ஸந்தாந: ஸந் தாம்’ ஸ்த்ரியம்’ ஸ்வப்⁴ராதரி ஸமர்பிதவாந்,
26 Ebenso ging es mit dem zweiten und dritten, ja mit allen sieben.
ததோ த்³விதீயாதி³ஸப்தமாந்தாஸ்²ச ததை²வ சக்ரு: |
27 Zuletzt von allen starb auch die Frau.
ஸே²ஷே ஸாபீ நாரீ மமார|
28 Wem von diesen sieben wird sie nun bei der Auferstehung als Gattin angehören? Sie haben sie ja alle zur Frau gehabt."
ம்ரு’தாநாம் உத்தா²நஸமயே தேஷாம்’ ஸப்தாநாம்’ மத்⁴யே ஸா நாரீ கஸ்ய பா⁴ர்ய்யா ப⁴விஷ்யதி? யஸ்மாத் ஸர்வ்வஏவ தாம்’ வ்யவஹந்|
29 Jesus antwortete ihnen: "Ihr seid im Irrtum, denn ihr kennt die Schriften nicht noch Gottes Macht.
ததோ யீஸு²: ப்ரத்யவாதீ³த், யூயம்’ த⁴ர்ம்மபுஸ்தகம் ஈஸ்²வரீயாம்’ ஸ²க்திஞ்ச ந விஜ்ஞாய ப்⁴ராந்திமந்த: |
30 Die Auferstandenen freien nicht und lassen sich nicht freien, sondern sind wie Gottes Engel im Himmel.
உத்தா²நப்ராப்தா லோகா ந விவஹந்தி, ந ச வாசா தீ³யந்தே, கிந்த்வீஸ்²வரஸ்ய ஸ்வர்க³ஸ்த²தூ³தாநாம்’ ஸத்³ரு’ஸா² ப⁴வந்தி|
31 Was aber die Auferstehung der Toten betrifft, habt ihr da nicht gelesen, was Gott zu euch in dem bekannten Wort spricht:
அபரம்’ ம்ரு’தாநாமுத்தா²நமதி⁴ யுஷ்மாந் ப்ரதீயமீஸ்²வரோக்தி: ,
32 Ich bin der Gott Abrahams, der Gott Isaaks und der Gott Jakobs? Gott ist nun aber nicht ein Gott der Toten, sondern der Lebendigen."
"அஹமிப்³ராஹீம ஈஸ்²வர இஸ்ஹாக ஈஸ்²வரோ யாகூப³ ஈஸ்²வர" இதி கிம்’ யுஷ்மாபி⁴ ர்நாபாடி²? கிந்த்வீஸ்²வரோ ஜீவதாம் ஈஸ்²வர: , ஸ ம்ரு’தாநாமீஸ்²வரோ நஹி|
33 Das Volk, das diese Worte hörte, staunte über seine Lehre.
இதி ஸ்²ருத்வா ஸர்வ்வே லோகாஸ்தஸ்யோபதே³ஸா²த்³ விஸ்மயம்’ க³தா: |
34 Als die Pharisäer erfuhren, er habe die Sadduzäer zum Schweigen gebracht, versammelten sie sich.
அநந்தரம்’ ஸிதூ³கிநாம் நிருத்தரத்வவார்தாம்’ நிஸ²ம்ய பி²ரூஸி²ந ஏகத்ர மிலிதவந்த: ,
35 Einer aus ihrer Mitte, ein Gesetzeslehrer, wollte ihm eine Falle stellen und fragte ihn deshalb:
தேஷாமேகோ வ்யவஸ்தா²பகோ யீஸு²ம்’ பரீக்ஷிதும்’ பபச்ச²,
36 "Meister, welches ist das wichtigste Gebot im Gesetz?"
ஹே கு³ரோ வ்யவஸ்தா²ஸா²ஸ்த்ரமத்⁴யே காஜ்ஞா ஸ்²ரேஷ்டா²?
37 Er antwortete ihm: "Du sollst den Herrn, deinen Gott, lieben mit ganzem Herzen, mit ganzer Seele und mit allem Denken.
ததோ யீஸு²ருவாச, த்வம்’ ஸர்வ்வாந்த: கரணை: ஸர்வ்வப்ராணை: ஸர்வ்வசித்தைஸ்²ச ஸாகம்’ ப்ரபௌ⁴ பரமேஸ்²வரே ப்ரீயஸ்வ,
38 Dies ist das wichtigste und höchste Gebot.
ஏஷா ப்ரத²மமஹாஜ்ஞா| தஸ்யா: ஸத்³ரு’ஸீ² த்³விதீயாஜ்ஞைஷா,
39 Das andere aber, das ihm gleichsteht, lautet: Du sollst deinen Nächsten lieben wie dich selbst.
தவ ஸமீபவாஸிநி ஸ்வாத்மநீவ ப்ரேம குரு|
40 In diesen beiden Geboten hängen das ganze Gesetz und die Propheten."
அநயோ ர்த்³வயோராஜ்ஞயோ: க்ரு’த்ஸ்நவ்யவஸ்தா²யா ப⁴விஷ்யத்³வக்த்ரு’க்³ரந்த²ஸ்ய ச பா⁴ரஸ்திஷ்ட²தி|
41 Als dann die Pharisäer beisammen waren, fragte sie Jesus:
அநந்தரம்’ பி²ரூஸி²நாம் ஏகத்ர ஸ்தி²திகாலே யீஸு²ஸ்தாந் பப்ரச்ச²,
42 "Was denkt ihr über den Messias? Wessen Sohn ist er?" Sie antworteten ihm: "Davids."
க்²ரீஷ்டமதி⁴ யுஷ்மாகம்’ கீத்³ரு’க்³போ³தோ⁴ ஜாயதே? ஸ கஸ்ய ஸந்தாந: ? ததஸ்தே ப்ரத்யவத³ந், தா³யூத³: ஸந்தாந: |
43 Da sprach Jesus zu ihnen: "Wie kann ihn denn David, vom Geist erleuchtet, Herr nennen, in dem Ausspruch:
ததா³ ஸ உக்தவாந், தர்ஹி தா³யூத்³ கத²ம் ஆத்மாதி⁴ஷ்டா²நேந தம்’ ப்ரபு⁴ம்’ வத³தி?
44 Der Herr hat gesagt zu meinem Herrn: Sitze du zu meiner Rechten, bis ich dir deine Feinde zu Füßen lege?
யதா² மம ப்ரபு⁴மித³ம்’ வாக்யமவத³த் பரமேஸ்²வர: | தவாரீந் பாத³பீட²ம்’ தே யாவந்நஹி கரோம்யஹம்’| தாவத் காலம்’ மதீ³யே த்வம்’ த³க்ஷபார்ஸ்²வ உபாவிஸ²| அதோ யதி³ தா³யூத்³ தம்’ ப்ரபு⁴ம்’ வத³தி, ர்திஹ ஸ கத²ம்’ தஸ்ய ஸந்தாநோ ப⁴வதி?
45 Wenn ihn nun David seinen Herrn nennt, wie kann er da zugleich sein Sohn sein?"
ததா³நீம்’ தேஷாம்’ கோபி தத்³வாக்யஸ்ய கிமப்யுத்தரம்’ தா³தும்’ நாஸ²க்நோத்;
46 Darauf konnte ihm niemand ein Wort erwidern, und seitdem wagte auch keiner mehr, ihm eine Frage vorzulegen.
தத்³தி³நமாரப்⁴ய தம்’ கிமபி வாக்யம்’ ப்ரஷ்டும்’ கஸ்யாபி ஸாஹஸோ நாப⁴வத்|
