Romains 14
1 Accueillez celui qui est faible dans la foi, sans disputer sur les opinions,
โย ชโน'ทฺฤฒวิศฺวาสสฺตํ ยุษฺมากํ สงฺคินํ กุรุต กินฺตุ สนฺเทหวิจารารฺถํ นหิฯ
2 Car l’un croit qu’il peut manger de tout, et l’autre, qui est faible dans la foi, ne mange que des légumes.
ยโต นิษิทฺธํ กิมปิ ขาทฺยทฺรวฺยํ นาสฺติ, กสฺยจิชฺชนสฺย ปฺรตฺยย เอตาทฺฤโศ วิทฺยเต กินฺตฺวทฺฤฒวิศฺวาส: กศฺจิทปโร ชน: เกวลํ ศากํ ภุงฺกฺตํฯ
3 Que celui qui mange ne méprise pas celui qui ne mange point, et que celui qui ne mange point ne condamne pas celui qui mange; car Dieu l’a accueilli.
ตรฺหิ โย ชน: สาธารณํ ทฺรวฺยํ ภุงฺกฺเต ส วิเศษทฺรวฺยโภกฺตารํ นาวชานียาตฺ ตถา วิเศษทฺรวฺยโภกฺตาปิ สาธารณทฺรวฺยโภกฺตารํ โทษิณํ น กุรฺยฺยาตฺ, ยสฺมาทฺ อีศฺวรสฺตมฺ อคฺฤหฺลาตฺฯ
4 Qui es-tu, toi qui juges le serviteur d’autrui? C’est pour son maître qu’il demeure ferme ou qu’il tombe; mais il demeurera ferme, parce que Dieu est puissant pour l’affermir.
เห ปรทาสสฺย ทูษยิตสฺตฺวํ ก: ? นิชปฺรโภ: สมีเป เตน ปทเสฺถน ปทจฺยุเตน วา ภวิตวฺยํ ส จ ปทสฺถ เอว ภวิษฺยติ ยต อีศฺวรสฺตํ ปทสฺถํ กรฺตฺตุํ ศกฺโนติฯ
5 L’un fait différence entre un jour et un jour; un autre les juge tous pareils: que chacun abonde en son sens.
อปรญฺจ กศฺจิชฺชโน ทินาทฺ ทินํ วิเศษํ มนฺยเต กศฺจิตฺตุ สรฺวฺวาณิ ทินานิ สมานานิ มนฺยเต, เอไกโก ชน: สฺวียมนสิ วิวิจฺย นิศฺจิโนตุฯ
6 Celui qui distingue les jours, les distingue en vue du Seigneur. Celui qui mange, mange en vue du Seigneur, car il rend grâces à Dieu; et celui qui ne mange point, ne mange point en vue du Seigneur, et il rend aussi grâces à Dieu.
โย ชน: กิญฺจน ทินํ วิเศษํ มนฺยเต ส ปฺรภุภกฺตฺยา ตนฺ มนฺยเต, ยศฺจ ชน: กิมปิ ทินํ วิเศษํ น มนฺยเต โส'ปิ ปฺรภุภกฺตฺยา ตนฺน มนฺยเต; อปรญฺจ ย: สรฺวฺวาณิ ภกฺษฺยทฺรวฺยาณิ ภุงฺกฺเต ส ปฺรภุภกฺตยา ตานิ ภุงฺกฺเต ยต: ส อีศฺวรํ ธนฺยํ วกฺติ, ยศฺจ น ภุงฺกฺเต โส'ปิ ปฺรภุภกฺไตฺยว น ภุญฺชาน อีศฺวรํ ธนฺยํ พฺรูเตฯ
7 Car aucun de nous ne vit pour soi, et nul ne meurt pour soi.
อปรมฺ อสฺมากํ กศฺจิตฺ นิชนิมิตฺตํ ปฺราณานฺ ธารยติ นิชนิมิตฺตํ มฺริยเต วา ตนฺน;
8 Mais, soit que nous vivions, nous vivons pour le Seigneur; soit que nous mourions, nous mourons pour le Seigneur. Soit donc que nous vivions, soit que nous mourions, nous sommes au Seigneur.
กินฺตุ ยทิ วยํ ปฺราณานฺ ธารยามสฺตรฺหิ ปฺรภุนิมิตฺตํ ธารยาม: , ยทิ จ ปฺราณานฺ ตฺยชามสฺตรฺหฺยปิ ปฺรภุนิมิตฺตํ ตฺยชาม: , อเตอว ชีวเน มรเณ วา วยํ ปฺรโภเรวาสฺมเหฯ
9 Car c’est pour cela que le Christ est mort et qu’il est ressuscité, afin de dominer et sur les morts et sur les vivants.
ยโต ชีวนฺโต มฺฤตาศฺเจตฺยุภเยษำ โลกานำ ปฺรภุตฺวปฺราปฺตฺยรฺถํ ขฺรีษฺโฏ มฺฤต อุตฺถิต: ปุนรฺชีวิตศฺจฯ
10 Toi donc, pourquoi juges-tu ton frère? ou pourquoi méprises-tu ton frère? Car nous paraîtrons tous devant le tribunal du Christ;
กินฺตุ ตฺวํ นิชํ ภฺราตรํ กุโต ทูษยสิ? ตถา ตฺวํ นิชํ ภฺราตรํ กุตสฺตุจฺฉํ ชานาสิ? ขฺรีษฺฏสฺย วิจารสึหาสนสฺย สมฺมุเข สรฺไวฺวรสฺมาภิรุปสฺถาตวฺยํ;
11 Il est écrit, en effet: Je vis, moi, dit le Seigneur; tout genou fléchira devant moi, et toute langue confessera Dieu.
ยาทฺฤศํ ลิขิตมฺ อาเสฺต, ปเรศ: ศปถํ กุรฺวฺวนฺ วากฺยเมตตฺ ปุราวทตฺฯ สรฺโวฺว ชน: สมีเป เม ชานุปาตํ กริษฺยติฯ ชิไหฺวไกกา ตเถศสฺย นิฆฺนตฺวํ สฺวีกริษฺยติฯ
12 Ainsi chacun de nous rendra compte à Dieu pour soi.
อเตอว อีศฺวรสมีเป'สฺมากมฺ เอไกกชเนน นิชา กถา กถยิตวฺยาฯ
13 Ne nous jugeons donc plus les uns les autres; mais songez plutôt à ne pas mettre devant votre frère une pierre d’achoppement ou de scandale.
อิตฺถํ สติ วยมฺ อทฺยารภฺย ปรสฺปรํ น ทูษยนฺต: สฺวภฺราตุ รฺวิคฺโหฺน วฺยาฆาโต วา ยนฺน ชาเยต ตาทฺฤศีมีหำ กุรฺมฺมเหฯ
14 Je sais, et j’ai cette foi dans le Seigneur Jésus, que rien n’est impur de soi-même, et qu’il n’est impur qu’à celui qui l’estime impur.
กิมปิ วสฺตุ สฺวภาวโต นาศุจิ ภวตีตฺยหํ ชาเน ตถา ปฺรภุนา ยีศุขฺรีษฺเฏนาปิ นิศฺจิตํ ชาเน, กินฺตุ โย ชโน ยทฺ ทฺรวฺยมฺ อปวิตฺรํ ชานีเต ตสฺย กฺฤเต ตทฺ อปวิตฺรมฺ อาเสฺตฯ
15 Mais si, à cause de ce que tu manges, ton frère est contristé, dès lors tu ne marches pas selon la charité. Ne perds pas, à cause de ce que tu manges, celui pour qui le Christ est mort.
อเตอว ตว ภกฺษฺยทฺรเวฺยณ ตว ภฺราตา โศกานฺวิโต ภวติ ตรฺหิ ตฺวํ ภฺราตรํ ปฺรติ เปฺรมฺนา นาจรสิฯ ขฺรีษฺโฏ ยสฺย กฺฤเต สฺวปฺราณานฺ วฺยยิตวานฺ ตฺวํ นิเชน ภกฺษฺยทฺรเวฺยณ ตํ น นาศยฯ
16 Qu’on ne blasphème donc point le bien dont nous jouissons.
อปรํ ยุษฺมากมฺ อุตฺตมํ กรฺมฺม นินฺทิตํ น ภวตุฯ
17 Car le royaume de Dieu n’est ni le manger ni le boire; mais il est justice, paix et joie dans l’Esprit-Saint.
ภกฺษฺยํ เปยญฺเจศฺวรราชฺยสฺย สาโร นหิ, กินฺตุ ปุณฺยํ ศานฺติศฺจ ปวิเตฺรณาตฺมนา ชาต อานนฺทศฺจฯ
18 Or celui qui en ces choses sert ainsi le Christ plaît à Dieu, et est approuvé des hommes.
เอไต โรฺย ชน: ขฺรีษฺฏํ เสวเต, ส เอเวศฺวรสฺย ตุษฺฏิกโร มนุไษฺยศฺจ สุขฺยาต: ฯ
19 C’est pourquoi, recherchons ce qui tient à la paix, et observons à l’égard les uns des autres ce qui contribue à l’édification.
อเตอว เยนาสฺมากํ สรฺเวฺวษำ ปรสฺปรมฺ ไอกฺยํ นิษฺฐา จ ชายเต ตเทวาสฺมาภิ รฺยติตวฺยํฯ
20 Ne va pas, pour le manger, détruire l’œuvre de Dieu. À la vérité, tout est pur; mais c’est mal à l’homme de manger avec scandale.
ภกฺษฺยารฺถมฺ อีศฺวรสฺย กรฺมฺมโณ หานึ มา ชนยต; สรฺวฺวํ วสฺตุ ปวิตฺรมิติ สตฺยํ ตถาปิ โย ชโน ยทฺ ภุกฺตฺวา วิฆฺนํ ลภเต ตทรฺถํ ตทฺ ภทฺรํ นหิฯ
21 Il est bon de ne point manger de chair, de ne point boire de vin, et ne rien faire de ce qui choque, scandalise, ou affaiblit ton frère.
ตว มำสภกฺษณสุราปานาทิภิ: กฺริยาภิ รฺยทิ ตว ภฺราตุ: ปาทสฺขลนํ วิคฺโหฺน วา จาญฺจลฺยํ วา ชายเต ตรฺหิ ตทฺโภชนปานโยสฺตฺยาโค ภทฺร: ฯ
22 As-tu la foi, aie-la en toi-même devant Dieu. Heureux celui qui ne se condamne pas lui-même en ce qu’il approuve.
ยทิ ตว ปฺรตฺยยสฺติษฺฐติ ตรฺหีศฺวรสฺย โคจเร สฺวานฺตเร ตํ โคปย; โย ชน: สฺวมเตน สฺวํ โทษิณํ น กโรติ ส เอว ธนฺย: ฯ
23 Mais celui qui fait une distinction et qui mange est condamné, parce qu’il n’est pas de bonne foi. Or tout ce qui ne se fait pas de bonne foi est péché.
กินฺตุ ย: กศฺจิตฺ สํศยฺย ภุงฺกฺเต'รฺถาตฺ น ปฺรตีตฺย ภุงฺกฺเต, ส เอวาวศฺยํ ทณฺฑาโรฺห ภวิษฺยติ, ยโต ยตฺ ปฺรตฺยยชํ นหิ ตเทว ปาปมยํ ภวติฯ
