Job 3
1 Après cela Job ouvrit la bouche, et maudit le jour de sa naissance.
Potem otworzył Ijob usta swoje, i złorzeczył dniowi swemu.
2 Et il parla.
I zawołał Ijob, mówiąc:
3 Périsse le jour auquel je suis né, et la nuit dans laquelle il fut dit: Un homme a été conçu!
Bodaj był zginął dzień, któregom się urodził! i noc, w którą rzeczono: Począł się mężczyzna!
4 Que ce jour soit changé en ténèbres; que Dieu ne s’en enquière pas d’en haut, et qu’il ne soit point éclairé de la lumière.
Bodaj się był on dzień obrócił w ciemność! By się był o nim nie pytał Bóg z wysokości, i nie był oświecony światłością!
5 Que des ténèbres et une ombre de mort l’obscurcissent; qu’une obscurité s’en empare, et qu’il soit enveloppé d’amertume.
Bodaj go była zaćmiła ciemność i cień śmierci! by go był ogarnął obłok, i ustraszyła go gorącość dzienna!
6 Cette nuit, qu’un tourbillon ténébreux en prenne possession, qu’elle ne soit pas comptée dans les jours de l’année, ni mise au nombre des mois.
Bodaj była noc onę osiadła ciemność, aby nie szła w liczbę dni rocznych, i w liczbę miesięcy nie przyszła!
7 Que cette nuit soit solitaire, et qu’elle ne mérite pas de louanges.
Bodaj noc ona była samotna, a śpiewania aby nie było w niej!
8 Qu’ils la maudissent, ceux qui maudissent le jour, qui sont prêts à susciter Léviathan.
Bodaj ją byli przeklęli, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi, wzruszać płacz swój!
9 Que les étoiles soient couvertes des ténèbres de son obscurité; qu’elle attende une lumière, et ne la voie point, ni la naissance de l’aurore qui se lève;
Bodaj się były zaćmiły gwiazdy przy zmierzkaniu jej! a czekając światła, aby się go była nie doczekała, ani nie oglądała zorzy porannej!
10 Parce qu’elle n’a pas fermé le sein qui ma formé, et qu’elle n’a pas ôté les maux de devant mes yeux.
Iż nie zawarła drzwi żywota mego, a nie skryła boleści od oczu moich.
11 Pourquoi ne suis-je pas mort dans le sein de ma mère? pourquoi, sorti de son sein, n’ai-je pas aussitôt péri?
Przeczżem w żywocie nie umarł, albo, gdym z żywota wyszedł, czemum nie zginął?
12 Pourquoi ai-je été reçu sur des genoux? pourquoi allaité par des mamelles?
Przeczże mię piastowano na kolanach? a przeczżem ssał piersi?
13 Car maintenant, dormant, je serais en silence, et je reposerais dans mon sommeil,
Albowiembym teraz leżał i odpoczywał; spałbym i miałbym pokój,
14 Avec les rois et les consuls; de la terre, qui se bâtissent de vastes solitudes;
Z królmi i z radcami ziemi, którzy sobie budowali na miejscach pustych;
15 Avec les princes qui possèdent de l’or, et remplissent leurs maisons d’argent.
Albo z książętami, którzy mieli złoto, a napełniali domy swe srebrem,
16 Ou bien je n’existerais pas, comme un avorton caché dans le sein de sa mère, ou comme ceux qui, conçus, n’ont pas vu la lumière.
Albo czemum się nie stał jako martwy płód skryty? albo jako niemowlątka, które nie oglądały światłości?
17 C’est là que des impies ont cessé leur tumulte, et là que se reposent ceux qui ont perdu leur force.
Tam niepobożni przestawają straszyć, i tam odpoczywają zwątleni w siłę.
18 Et ceux qui autrefois étaient enchaînes ensemble sont sans inquiétude; ils n’entendent pas la voix d’un exacteur.
Tamże więźniowie sobie wydychają, a nie słyszą głosu trapiącego ich,
19 Des grands et des petits sont là, et un esclave est délivré de son maître.
Mały i wielki tam sobie są równi a niewolnik wolny od pana swego.
20 Pourquoi la lumière a-t-elle été donnée aux malheureux, et la vie à ceux qui sont dans l’amertume de l’âme,
Przecz nędznemu dana jest światłość, a żywot tym, którzy są utrapionego ducha?
21 Qui attendent la mort (et elle ne vient pas), comme s’ils déterraient un trésor,
Którzy czekają śmierci, a nie przychodzi, choć jej pilniej szukają niż skarbów skrytych;
22 Et qui se réjouissent extrêmement, lorsqu’ils ont trouvé un sépulcre;
Którzyby się z radością weselili, pląsając, gdyby znaleźli grób.
23 À un homme dont la voie est cachée, et que Dieu entoure de ténèbres?
Przecz dana jest światłość mężowi, którego droga skryta jest, a którego Bóg ciężkościami ogarnął?
24 Avant que je mange, je soupire; et comme les eaux qui débordent, ainsi sont mes rugissements,
Albowiem kiedy mam jeść, wzdychanie moje przychodzi, a rozchodzi się jako woda ryczenie moje;
25 Parce que la frayeur que je redoutais m’est venue, et ce que j’appréhendais est arrivé.
Bo strach, któregom się lękał, przyszedł na mię, a czegom się obawiał, przydało mi się.
26 N’ai-je pas dissimulé? n’ai-je pas gardé le silence? ne suis-je pas resté dans le repos? Cependant l’indignation de Dieu est venue sur moi.
Nie byłem bezpieczny, anim się uspokoił, anim odpoczywał, a przecież na mię przyszła trwoga.
