Job 29
1 Job prenant encore de nouveau sa parabole, dit:
Job vervolgde zijn rede, en sprak
2 Qui m’accordera que je sois comme dans les anciens mois, comme aux jours dans lesquels Dieu me gardait;
Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
3 Quand sa lampe luisait sur ma tête, et qu’à sa lumière je marchais dans les ténèbres;
Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
4 Comme je fus aux jours de ma jeunesse, quand en secret Dieu était dans mon tabernacle;
Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
5 Quand le Tout-Puissant était avec moi, et qu’autour de moi étaient mes serviteurs;
Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
6 Quand je lavais mes pieds dans le beurre, et qu’une pierre répandait pour moi des ruisseaux d’huile;
Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
7 Quand je m’avançais vers la porte de la ville, et que sur la place publique on me préparait un siège?
Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
8 Les jeunes hommes me voyaient, et se retiraient à l’écart; et les vieillards, se levant, se tenaient debout.
Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
9 Les princes cessaient de parler, et mettaient un doigt sur leur bouche.
Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
10 Les grands retenaient leur voix, et leur langue s’attachait à leur palais.
De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
11 L’oreille qui m’entendait me proclamait bienheureux, et l’œil qui me voyait me rendait témoignage;
Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
12 Parce que j’avais délivré le pauvre qui criait, et l’orphelin qui n’avait pas de soutien.
Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
13 La bénédiction de celui qui allait périr venait sur moi, et je consolais le cœur de la veuve.
Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
14 Je me suis revêtu de la justice, et l’équité de mes jugements m’a servi comme de vêtement et de diadème.
Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
15 J’ai été un œil pour l’aveugle, et un pied pour le boiteux.
Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
16 J’étais le père des pauvres; et l’affaire que je ne connaissais pas, je l’étudiais avec le plus grand soin.
Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
17 Je brisais les mâchoires de l’injuste, et j’arrachais la proie de ses dents.
Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
18 Et je disais: C’est dans mon petit nid que je mourrai, et comme le palmier, je multiplierai mes jours.
Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
19 Ma racine s’étend le long des eaux, et la rosée se reposera sur ma moisson.
Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
20 Ma gloire se renouvellera tous les jours et mon arc se fortifiera dans ma main.
Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
21 Ceux qui m’écoutaient attendaient mon sentiment, et, attentifs, ils se tenaient en silence pour recevoir mon avis.
Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
22 Ils n’osaient rien ajouter à mes paroles, et mon discours coulait sur eux goutte à goutte.
Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
23 Ils me souhaitaient comme l’eau du ciel, et ils ouvraient leur bouche, comme la terre s’ouvre à la pluie de l’arrière-saison.
Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
24 Si quelquefois je leur souriais, ils ne le croyaient pas, et la lumière de mon visage ne tombait pas à terre.
Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
25 Si je voulais aller parmi eux, j’avais la première place; et lorsque j’étais assis comme un roi entouré de son armée, j’étais cependant le consolateur des affligés.
Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
