Job 14

1 L’homme né d’une femme, vivant peu de temps, est rempli de beaucoup de misères.

Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

2 Comme une fleur, il s’élève, et il est brisé, et il fuit comme l’ombre, et jamais il ne demeure dans un même état.

Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

3 Et vous croyez, ô Dieu, qu’il soit digne de vous, d’ouvrir les yeux sur un tel être, et de l’appeler avec vous en jugement?

A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Qui peut rendre pur celui qui a été conçu d’un sang impur? N’est-ce pas vous qui seul êtes pur?

Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

5 Les jours de l’homme sont courts; le nombre de ses mois est en vos mains; vous avez marqué son terme, lequel ne pourra être dépassé.

Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

6 Retirez-vous un peu de lui, afin qu’il se repose, jusqu’à ce que vienne, comme un mercenaire, son jour désiré.

Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

7 Un arbre a de l’espoir: si on le coupe, il reverdit, et ses rameaux poussent.

[Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

8 Quand sa racine aurait vieilli dans la terre, quand son tronc serait mort dans la poussière,

Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

9 À l’odeur de l’eau, il germera, et portera des feuilles comme auparavant, lorsqu’il fut planté.

[To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

10 Mais un homme, lorsqu’il est mort et dépouillé et consumé, où est-il, je vous prie?

Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

11 De même que si des eaux se retirent de la mer, elles n’y reviennent plus, et que si un fleuve tari se dessèche, il ne coule pas de nouveau,

Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

12 Ainsi, un homme, lorsqu’il s’est endormi, ne ressuscitera point jusqu’à ce que le ciel soit détruit; il ne s’éveillera point, et il ne se lèvera pas de son sommeil.

Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

13 Qui me donnera que vous me protégiez dans l’enfer, et que vous me cachiez jusqu’à ce que votre fureur soit passée, et que vous me marquiez un temps où vous vous souviendrez de moi? (Sheol h7585)

Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

14 Penses-tu qu’une fois mort un homme revive? Pendant tous les jours, où maintenant je combats, j’attends que mon changement vienne.

Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

15 Vous m’appellerez, et moi je vous répondrai; vous tendrez votre droite à l’ouvrage de vos mains.

Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

16 Vous avez, à la vérité, compté mes pas; mais pardonnez mes péchés.

Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

17 Vous avez scellé comme dans un sac mes offenses; mais vous avez guéri mon iniquité.

Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

18 Une montagne qui tombe disparaît, et un rocher est transporté de sa place.

Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

19 Les eaux cavent des pierres, et une terre est à peu près consumée par une inondation: c’est donc ainsi que vous perdrez un homme.

Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

20 Vous l’avez affermi pour un peu de temps, afin qu’il disparût pour toujours; vous changerez sa face, et vous l’enverrez au loin.

Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

21 Que ses enfants soient dans la gloire, ou qu’ils soient dans l’ignominie, il ne le saura pas.

Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

22 Toutefois sa chair, tandis qu’il vivra, souffrira, et son âme pleurera sur lui.

Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.