2 Corinthiens 10
1 Et moi-même, Paul, je vous conjure par la mansuétude et la modestie du Christ, moi qui, étant présent, parais humble parmi vous, tandis qu’absent je suis plein de hardiesse,
ยุษฺมตฺปฺรตฺยกฺเษ นมฺร: กินฺตุ ปโรกฺเษ ปฺรคลฺภ: เปาโล'หํ ขฺรีษฺฏสฺย กฺษานฺตฺยา วินีตฺยา จ ยุษฺมานฺ ปฺรารฺถเยฯ
2 Je vous prie que, quand je serai présent, je n’aie pas à user sans ménagement de cette hardiesse qu’on m’impute, à l’égard de quelques-uns qui se persuadent que nous marchons selon la chair.
มม ปฺรารฺถนียมิทํ วยํ ไย: ศารีริกาจาริโณ มนฺยามเห ตานฺ ปฺรติ ยำ ปฺรคลฺภตำ ปฺรกาศยิตุํ นิศฺจิโนมิ สา ปฺรคลฺภตา สมาคเตน มยาจริตวฺยา น ภวตุฯ
3 Car, quoique vivant dans la chair, nous ne combattons pas selon la chair.
ยต: ศรีเร จรนฺโต'ปิ วยํ ศารีริกํ ยุทฺธํ น กุรฺมฺม: ฯ
4 Les armes de notre milice ne sont point charnelles, mais puissantes en Dieu pour la destruction des remparts; détruisant les projets,
อสฺมากํ ยุทฺธาสฺตฺราณิ จ น ศารีริกานิ กินฺตฺวีศฺวเรณ ทุรฺคภญฺชนาย ปฺรพลานิ ภวนฺติ,
5 Et toute hauteur qui s’élève contre la science de Dieu; et réduisant en servitude toute intelligence, sous l’obéissance du Christ;
ไตศฺจ วยํ วิตรฺกานฺ อีศฺวรียตตฺตฺวชฺญานสฺย ปฺรติพนฺธิกำ สรฺวฺวำ จิตฺตสมุนฺนติญฺจ นิปาตยาม: สรฺวฺวสงฺกลฺปญฺจ พนฺทินํ กฺฤตฺวา ขฺรีษฺฏสฺยาชฺญาคฺราหิณํ กุรฺมฺม: ,
6 Ayant en main de quoi punir toute désobéissance, quand votre obéissance sera complète.
ยุษฺมากมฺ อาชฺญาคฺราหิเตฺว สิทฺเธ สติ สรฺวฺวสฺยาชฺญาลงฺฆนสฺย ปฺรตีการํ กรฺตฺตุมฺ อุทฺยตา อาสฺมเห จฯ
7 Jugez au moins des choses, selon qu’elles paraissent. Si quelqu’un se persuade à lui-même être à Jésus Christ, qu’il pense aussi en lui-même que, comme il est au Christ, il en est ainsi de nous.
ยทฺ ทฺฤษฺฏิโคจรํ ตทฺ ยุษฺมาภิ รฺทฺฤศฺยตำฯ อหํ ขฺรีษฺฏสฺย โลก อิติ สฺวมนสิ เยน วิชฺญายเต ส ยถา ขฺรีษฺฏสฺย ภวติ วยมฺ อปิ ตถา ขฺรีษฺฏสฺย ภวาม อิติ ปุนรฺวิวิจฺย เตน พุธฺยตำฯ
8 En effet, quand je me glorifierais encore un peu plus de la puissance que le Seigneur nous a donnée pour votre édification, et non pour votre destruction, je n’en rougirais pas.
ยุษฺมากํ นิปาตาย ตนฺนหิ กินฺตุ นิษฺฐาไย ปฺรภุนา ทตฺตํ ยทสฺมากํ สามรฺถฺยํ เตน ยทฺยปิ กิญฺจิทฺ อธิกํ ศฺลาเฆ ตถาปิ ตสฺมานฺน ตฺรปิเษฺยฯ
9 Et pour qu’on ne pense point que je veux vous effrayer par mes lettres;
อหํ ปไตฺร รฺยุษฺมานฺ ตฺราสยามิ ยุษฺมาภิเรตนฺน มนฺยตำฯ
10 Parce que, dit-on, ces lettres sont graves et fortes; mais, quand il est présent, il paraît chétif de corps et vulgaire de langage:
ตสฺย ปตฺราณิ คุรุตราณิ ปฺรพลานิ จ ภวนฺติ กินฺตุ ตสฺย ศารีรสากฺษาตฺกาโร ทุรฺพฺพล อาลาปศฺจ ตุจฺฉนีย อิติ ไกศฺจิทฺ อุจฺยเตฯ
11 Que celui qui est dans ce sentiment considère que tels nous sommes dans le langage que nous tenons par lettres, étant absents, tels aussi nous sommes de fait, étant présents.
กินฺตุ ปโรกฺเษ ปไตฺร รฺภาษมาณา วยํ ยาทฺฤศา: ปฺรกาศามเห ปฺรตฺยกฺเษ กรฺมฺม กุรฺวฺวนฺโต'ปิ ตาทฺฤศา เอว ปฺรกาศิษฺยามเห ตตฺ ตาทฺฤเศน วาจาเลน ชฺญายตำฯ
12 Car nous n’osons pas nous mettre au rang de plusieurs qui se recommandent eux-mêmes, ou bien nous comparer à eux; mais nous nous mesurons sur nous-mêmes, et nous nous comparons à nous-mêmes.
สฺวปฺรศํสกานำ เกษาญฺจินฺมเธฺย สฺวานฺ คณยิตุํ ไต: สฺวานฺ อุปมาตุํ วา วยํ ปฺรคลฺภา น ภวาม: , ยตเสฺต สฺวปริมาเณน สฺวานฺ ปริมิมเต ไสฺวศฺจ สฺวานฺ อุปมิภเต ตสฺมาตฺ นิรฺพฺโพธา ภวนฺติ จฯ
13 Ainsi, nous ne nous glorifierons point démesurément, mais selon la mesure du partage que Dieu nous a mesuré, mesure qui consiste à être parvenus jusqu’à vous.
วยมฺ อปริมิเตน น ศฺลาฆิษฺยามเห กินฺตฺวีศฺวเรณ สฺวรชฺชฺวา ยุษฺมทฺเทศคามิ ยตฺ ปริมาณมฺ อสฺมทรฺถํ นิรูปิตํ เตไนว ศฺลาฆิษฺยามเหฯ
14 Car nous ne dépassons pas nos limites, comme si nous n’étions pas parvenus jusqu’à vous, puisque nous sommes réellement arrivés jusqu’à vous en prêchant l’Evangile du Christ.
ยุษฺมากํ เทโศ'สฺมาภิรคนฺตวฺยสฺตสฺมาทฺ วยํ สฺวสีมามฺ อุลฺลงฺฆามเห ตนฺนหิ ยต: ขฺรีษฺฏสฺย สุสํวาเทนาปเรษำ ปฺราคฺ วยเมว ยุษฺมานฺ ปฺราปฺตวนฺต: ฯ
15 Nous ne nous glorifions donc point démesurément dans les travaux d’autrui; mais nous espérons, votre foi croissant, de grandir en vous de plus en plus selon notre partage,
วยํ สฺวสีมามฺ อุลฺลงฺฆฺย ปรกฺเษเตฺรณ ศฺลาฆามเห ตนฺนหิ, กิญฺจ ยุษฺมากํ วิศฺวาเส วฺฤทฺธึ คเต ยุษฺมทฺเทเศ'สฺมากํ สีมา ยุษฺมาภิรฺทีรฺฆํ วิสฺตารยิษฺยเต,
16 Et même d’évangéliser au-delà de vous, sans nous faire gloire, dans le partage des autres, de ce qu’ils ont préparé.
เตน วยํ ยุษฺมากํ ปศฺจิมทิกฺเสฺถษุ สฺถาเนษุ สุสํวาทํ โฆษยิษฺยาม: , อิตฺถํ ปรสีมายำ ปเรณ ยตฺ ปริษฺกฺฤตํ เตน น ศฺลาฆิษฺยามเหฯ
17 Que celui qui se glorifie, se glorifie dans le Seigneur.
ย: กศฺจิตฺ ศฺลาฆมาน: สฺยาตฺ ศฺลาฆตำ ปฺรภุนา ส หิฯ
18 Car ce n’est pas celui qui se recommande lui-même qui est approuvé, mais celui que Dieu recommande.
เสฺวน ย: ปฺรศํสฺยเต ส ปรีกฺษิโต นหิ กินฺตุ ปฺรภุนา ย: ปฺรศํสฺยเต ส เอว ปรีกฺษิต: ฯ
