1 Corinthiens 13

1 Quand je parlerais les langues des hommes et des anges, si je n’ai pas la chanté, je suis comme un airain sonnant ou une cymbale retentissante.

മർത്യസ്വർഗീയാണാം ഭാഷാ ഭാഷമാണോഽഹം യദി പ്രേമഹീനോ ഭവേയം തർഹി വാദകതാലസ്വരൂപോ നിനാദകാരിഭേരീസ്വരൂപശ്ച ഭവാമി|

2 Et quand j’aurais le don de prophétie, que je connaîtrais tous les mystères et toute la science; quand j’aurais toute la foi, au point de transporter des montagnes, si je n’ai point la charité, je ne suis rien.

അപരഞ്ച യദ്യഹമ് ഈശ്വരീയാദേശാഢ്യഃ സ്യാം സർവ്വാണി ഗുപ്തവാക്യാനി സർവ്വവിദ്യാഞ്ച ജാനീയാം പൂർണവിശ്വാസഃ സൻ ശൈലാൻ സ്ഥാനാന്തരീകർത്തും ശക്നുയാഞ്ച കിന്തു യദി പ്രേമഹീനോ ഭവേയം തർഹ്യഗണനീയ ഏവ ഭവാമി|

3 Et quand je distribuerais tout mon bien pour la nourriture des pauvres et que je livrerais mon corps pour être brûlé, si je n’ai point la charité, cela ne me sert de rien.

അപരം യദ്യഹമ് അന്നദാനേന സർവ്വസ്വം ത്യജേയം ദാഹനായ സ്വശരീരം സമർപയേയഞ്ച കിന്തു യദി പ്രേമഹീനോ ഭവേയം തർഹി തത്സർവ്വം മദർഥം നിഷ്ഫലം ഭവതി|

4 La charité est patiente; elle est douce; la charité n’est point envieuse; elle n’agit pas insolemment; elle ne s’enfle point;

പ്രേമ ചിരസഹിഷ്ണു ഹിതൈഷി ച, പ്രേമ നിർദ്വേഷമ് അശഠം നിർഗർവ്വഞ്ച|

5 Elle n’est point ambitieuse, elle ne cherche point son propre intérêt; elle ne s’irrite point; elle ne pense pas le mal;

അപരം തത് കുത്സിതം നാചരതി, ആത്മചേഷ്ടാം ന കുരുതേ സഹസാ ന ക്രുധ്യതി പരാനിഷ്ടം ന ചിന്തയതി,

6 Elie ne se réjouit pas de l’iniquité, mais elle met sa joie dans la vérité;

അധർമ്മേ ന തുഷ്യതി സത്യ ഏവ സന്തുഷ്യതി|

7 Elle souffre tout, elle croit tout, elle espère tout, elle endure tout.

തത് സർവ്വം തിതിക്ഷതേ സർവ്വത്ര വിശ്വസിതി സർവ്വത്ര ഭദ്രം പ്രതീക്ഷതേ സർവ്വം സഹതേ ച|

8 La charité ne finira jamais, pas même lorsque les prophéties s’anéantiront, que les langues cesseront, et que la science sera détruite.

പ്രേമ്നോ ലോപഃ കദാപി ന ഭവിഷ്യതി, ഈശ്വരീയാദേശകഥനം ലോപ്സ്യതേ പരഭാഷാഭാഷണം നിവർത്തിഷ്യതേ ജ്ഞാനമപി ലോപം യാസ്യതി|

9 Car c’est imparfaitement que nous connaissons, et imparfaitement que nous prophétisons.

യതോഽസ്മാകം ജ്ഞാനം ഖണ്ഡമാത്രമ് ഈശ്വരീയാദേശകഥനമപി ഖണ്ഡമാത്രം|

10 Mais quand viendra ce qui est parfait, alors s’anéantira ce qui est imparfait.

കിന്ത്വസ്മാസു സിദ്ധതാം ഗതേഷു താനി ഖണ്ഡമാത്രാണി ലോപം യാസ്യന്തേ|

11 Quand j’étais petit enfant, je parlais comme un petit enfant, j’avais les goûts d’un petit enfant, je raisonnais comme un petit enfant; mais quand je suis devenu homme, je me suis dépouillé de ce qui était de l’enfant.

ബാല്യകാലേഽഹം ബാല ഇവാഭാഷേ ബാല ഇവാചിന്തയഞ്ച കിന്തു യൗവനേ ജാതേ തത്സർവ്വം ബാല്യാചരണം പരിത്യക്തവാൻ|

12 Nous voyons maintenant à travers un miroir en énigme; mais alors nous verrons face à face. Maintenant je connais imparfaitement; mais alors je connaîtrai aussi bien que je suis connu moi-même.

ഇദാനീമ് അഭ്രമധ്യേനാസ്പഷ്ടം ദർശനമ് അസ്മാഭി ർലഭ്യതേ കിന്തു തദാ സാക്ഷാത് ദർശനം ലപ്സ്യതേ| അധുനാ മമ ജ്ഞാനമ് അൽപിഷ്ഠം കിന്തു തദാഹം യഥാവഗമ്യസ്തഥൈവാവഗതോ ഭവിഷ്യാമി|

13 Maintenant demeurent toutes les trois, la foi, l’espérance, la charité: mais la plus grande des trois est la charité.

ഇദാനീം പ്രത്യയഃ പ്രത്യാശാ പ്രേമ ച ത്രീണ്യേതാനി തിഷ്ഠന്തി തേഷാം മധ്യേ ച പ്രേമ ശ്രേഷ്ഠം|