Psaumes 137

1 Sur les bords des fleuves de Babel nous étions assis, et nous pleurions en pensant à Sion.

۱ نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم وگریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم.

2 Aux saules de la contrée nous suspendîmes nos harpes;

۲ بربطهای خود را آویختیم بردرختان بید که در میان آنها بود.

3 car là nos vainqueurs nous demandaient des chants, et nos oppresseurs, de joyeux, cantiques: « Chantez-nous [disaient-ils] des hymnes de Sion! »

۳ زیرا آنانی که مارا به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرودخواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی (خواستند) که «یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.»

4 Comment chanter les hymnes de l'Éternel sur une terre étrangère?…

۴ چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟

5 Si je t'oublie, Jérusalem, que ma droite m'oublie!

۵ اگر تو را‌ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند.

6 Que ma langue s'attache à mon palais, si de toi, Jérusalem, je perds le souvenir si je ne mets pas Jérusalem au-dessus de la première de mes joies!

۶ اگر تو را به یادنیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم رابر همه شادمانی خود ترجیح ندهم.

7 Éternel, garde aux enfants d'Edom la mémoire de la journée de Jérusalem! Alors ils disaient: « Rasez! rasez jusqu'à ses fondements! »

۷ ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنی ادوم به یادآور، که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!»

8 Fille de Babel, qui nous as saccagés, heureux qui te rendra tout ce que tu nous as fait!

۸ ‌ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ماجزا دادی!

9 Heureux qui saisira, et écrasera tes enfants sur le roc!

۹ خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد وایشان را به صخره‌ها بزند.