Job 14
1 L'homme né de la femme est borné dans ses jours, et rassasié d'alarmes.
Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.
2 Comme la fleur il pousse, et il est tranché, il fuit comme l'ombre, et n'est point permanent.
Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.
3 Et c'est sur lui que tu tiens tes yeux ouverts! et c'est moi que tu mènes en jugement avec toi!
Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!
4 De la souillure fera-t-on naître un homme pur? Pas un.
Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.
5 Si ses jours sont déterminés, si le nombre de ses mois par devers toi est marqué, si tu en fixas le terme qu'il ne franchira pas,
Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.
6 ne le suis plus de l'œil! pour qu'il ait du relâche, et puisse se réjouir, comme un mercenaire de sa journée!
Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.
7 Pour l'arbre, en effet, il est un espoir: est-il coupé, il reverdit encore, et ne cesse pas de pousser des jets;
Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.
8 si sa racine devient caduque en terre, et que dans la poussière sa tige se meure,
Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,
9 au parfum des eaux il se ranime, et, comme un plant, il pousse des rameaux.
Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.
10 Mais quand l'homme meurt, le voilà gisant! quand le mortel expire, où est-il?
Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?
11 L'eau s'est écoulée du lac, et la rivière tarit et se dessèche;
Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:
12 ainsi l'homme se couche, et il ne se relève pas; jusqu'à ce qu'il n'y ait plus de ciel, on ne se réveille pas, et l'on n'est point tiré de son sommeil.
Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.
13 O! si dans les Enfers Tu me plongeais, me cachais, jusqu'à ce que passe ta colère, me fixant un terme pour me rendre ton souvenir! (Sheol h7585)
Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)
14 Une fois mort, l'homme revivrait-il?… Je patienterais durant tous mes jours de corvée, jusqu'à ce qu'on vînt me relever:
Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.
15 tu appellerais, et je te répondrais… Tu languirais après l'ouvrage de tes mains!
Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.
16 Mais maintenant tu comptes mes pas! N'es-tu pas aux aguets de mon péché?
Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;
17 L'acte de mon crime dans le sac est scellé, et tu imagines encore, pour ajouter à ma faute!
Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.
18 Mais enfin la montagne éboulée gît anéantie, et le rocher se mine détaché de sa place:
Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;
19 les pierres sont creusées par les eaux, dont les flots emportent la poudre de la terre. Ainsi tu as détruit l'espérance du mortel;
Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.
20 incessamment tu l'assailles, et il s'en va; tu altères son visage, et le pousses dehors:
Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.
21 ses fils sont honorés, et il n'en sait rien; ils sont dans la bassesse, et il l'ignore;
Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.
22 sa chair ne ressent que sa propre douleur, et son âme pour lui seul s'attriste.
Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.
