Psaumes 137

1 Nous nous sommes assis près des fleuves de Babylone, et là, nous avons pleuré, nous souvenant de Sion.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 Nous avons suspendu nos harpes aux saules de la contrée.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 Là, ceux qui nous avaient emmenés captifs nous demandaient des chants joyeux: Chantez-nous quelque chose des cantiques de Sion.

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 Comment chanterions-nous les cantiques de l'Éternel, dans une terre étrangère?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 Si je t'oublie, Jérusalem, que ma droite s'oublie elle-même!

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 Que ma langue s'attache à mon palais, si je ne me souviens de toi, si je ne fais de Jérusalem le principal sujet de ma joie!

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Éternel, souviens-toi des enfants d'Édom, qui, dans la journée de Jérusalem, disaient: Rasez, rasez jusqu'à ses fondements!

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Fille de Babel, la dévastée, heureux qui te rendra ce que tu nous as fait!

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Heureux qui saisira tes enfants, et les écrasera contre le rocher!

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!