Job 29
1 Job continua son discours sentencieux, et dit:
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 Oh! que ne suis-je comme aux mois d'autrefois, comme au jour où Dieu me gardait,
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 Quand son flambeau luisait sur ma tête, quand je marchais à sa lumière dans les ténèbres;
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 Comme aux jours de mon automne, quand l'amitié de Dieu veillait sur ma tente;
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes jeunes gens m'entouraient;
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 Quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher se fondait près de moi en torrent d'huile!
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 Quand je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que je me faisais préparer un siège dans la place publique,
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 Les jeunes gens, me voyant, se retiraient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 Des princes s'arrêtaient de parler, et mettaient la main sur leur bouche.
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 La voix des chefs s'éteignait, et leur langue s'attachait à leur palais.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 Car l'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, et l'œil qui me voyait me rendait témoignage.
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 Car je délivrais l'affligé qui criait, et l'orphelin qui n'avait personne pour le secourir.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 La bénédiction de celui qui s'en allait périr venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 Je me revêtais de la justice, et elle se revêtait de moi. Mon équité était mon manteau et ma tiare.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 J'étais les yeux de l'aveugle, et les pieds du boiteux.
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 J'étais le père des pauvres, et j'étudiais à fond la cause de l'inconnu.
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 Je brisais les mâchoires de l'injuste, et j'arrachais la proie d'entre ses dents.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 Et je disais: Je mourrai avec mon nid, et je multiplierai mes jours comme le phénix.
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 Ma racine sera exposée à l'eau, et la rosée passera la nuit dans mes branches.
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 Ma gloire se renouvellera en moi, et mon arc se renforcera dans ma main.
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 On m'écoutait, on attendait et on se taisait, jusqu'à ce que j'eusse donné mon avis.
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 Après que j'avais parlé, on ne répliquait pas, et ma parole découlait goutte à goutte sur eux.
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 Ils m'attendaient comme la pluie, et ils ouvraient leur bouche comme pour une ondée tardive.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 Je souriais quand ils étaient désespérés; et ils n'altéraient pas la sérénité de mon visage.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 J'aimais à aller avec eux, et je m'asseyais à leur tête; je siégeais comme un roi au milieu de ses gardes, comme un consolateur au milieu des affligés.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
