Job 17
1 Mon souffle se perd; mes jours s'éteignent; le tombeau m'attend!
Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
2 Certes, je suis entouré de railleurs, et mon œil veille toute la nuit au milieu de leurs insultes.
Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
3 Dépose un gage, sois ma caution auprès de toi-même; car qui voudrait répondre pour moi?
Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
4 Tu as fermé leur cœur à l'intelligence; c'est pourquoi tu ne les feras pas triompher.
Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
5 Tel livre ses amis au pillage, dont les enfants auront les yeux consumés.
Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
6 On a fait de moi la fable des peuples, un être à qui l'on crache au visage.
Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
7 Et mon œil s'est consumé de chagrin, et tous mes membres sont comme une ombre.
Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
8 Les hommes droits en sont consternés, et l'innocent est irrité contre l'impie.
De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
9 Le juste néanmoins persévère dans sa voie, et celui dont les mains sont pures redouble de constance.
Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
10 Mais, pour vous tous, allons, recommencez! Je ne trouverai pas un sage parmi vous.
En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
11 Mes jours sont passés; mes desseins, chers à mon cœur, sont renversés.
Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
12 Ils changent la nuit en jour; ils disent la lumière proche, en face des ténèbres!
Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
13 Quand je n'attends plus pour demeure que le Sépulcre, quand j'étends ma couche dans les ténèbres, (Sheol h7585)
Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
14 Quand je crie au tombeau: Tu es mon père! et aux vers: Vous êtes ma mère et ma sœur!
Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
15 Où est donc mon espérance? Et mon espérance, qui pourrait la voir?
Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
