Job 30
1 Mais maintenant ceux qui sont plus jeunes que moi, se moquent de moi; [ceux-là même] dont je n'aurais pas daigné mettre les pères avec les chiens de mon troupeau.
“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.
2 Et en effet, de quoi m'eût servi la force de leurs mains? la vieillesse était périe en eux.
Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?
3 De disette et de faim ils se tenaient à l'écart, fuyant dans les lieux arides, ténébreux, désolés, et déserts.
Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.
4 Ils coupaient des herbes sauvages auprès des arbrisseaux, et la racine des genévriers pour se chauffer.
Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.
5 Ils étaient chassés d'entre les hommes, et on criait après eux comme après un larron.
Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.
6 Ils habitaient dans les creux des torrents, dans les trous de la terre et des rochers.
Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.
7 Ils faisaient du bruit entre les arbrisseaux, et ils s'attroupaient entre les chardons.
Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.
8 Ce sont des hommes de néant, et sans nom, qui ont été abaissés plus bas que la terre.
Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.
9 Et maintenant je suis le sujet de leur chanson, et la matière de leur entretien.
“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.
10 Ils m'ont en abomination; ils se tiennent loin de moi; et ils ne craignent pas de me cracher au visage.
Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.
11 Parce que [Dieu] a détendu ma corde, et m'a affligé, ils ont secoué le frein devant moi.
Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.
12 De jeunes gens, nouvellement nés, se placent à ma droite; ils poussent mes pieds, et je suis en butte à leur malice.
Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.
13 Ils ruinent mon sentier, ils augmentent mon affliction, sans qu'ils aient besoin que personne les aide.
Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.
14 Ils viennent [contre moi] comme par une brèche large, et ils se sont jetés [sur moi] à cause de ma désolation.
Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.
15 Les frayeurs se sont tournées vers moi, [et] comme un vent elles poursuivent mon âme; et ma délivrance s'est dissipée comme une nuée.
Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.
16 C'est pourquoi maintenant mon âme se fond en moi; les jours d'affliction m'ont atteint.
“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.
17 Il m'a percé de nuit les os, et mes artères n'ont point de relâche.
Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.
18 Il a changé mon vêtement par la grandeur de sa force, et il me serre de près, comme fait l'ouverture de ma tunique.
Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.
19 Il m'a jeté dans la boue, et je ressemble à la poussière et à la cendre.
Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.
20 Je crie à toi, et tu ne m'exauces point; je me tiens debout, et tu ne [me] regardes point.
“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.
21 Tu es pour moi sans compassion, tu me traites en ennemi par la force de ta main.
Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.
22 Tu m'as élevé [comme] sur le vent, et tu m'y as fait monter comme sur un chariot, et puis tu fais fondre toute ma substance.
Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.
23 Je sais donc que tu m'amèneras à la mort et dans la maison assignée à tous les vivants.
Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.
24 Mais il n'étendra pas sa main jusqu'au sépulcre. Quand il les aura tués, crieront-ils?
“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.
25 Ne pleurais-je pas pour l'amour de celui qui passait de mauvais jours; et mon âme n'était-elle pas affligée à cause du pauvre?
Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?
26 Cependant lorsque j'attendais le bien, le mal m'est arrivé; et quand j'espérais la clarté, les ténèbres sont venues.
Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.
27 Mes entrailles sont dans une grande agitation, et ne peuvent se calmer; les jours d'affliction m'ont prévenu.
İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.
28 Je marche tout noirci, mais non pas du soleil; je me lève, je crie en pleine assemblée.
Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.
29 Je suis devenu le frère des dragons, et le compagnon des hiboux.
Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.
30 Ma peau est devenue noire sur moi, et mes os sont desséchés par l'ardeur [qui me consume].
Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.
31 C'est pourquoi ma harpe s'est changée en lamentations, et mes orgues en des sons lugubres.
Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.
