Job 14

1 L'homme né de femme est de courte vie, et rassasié d'agitations.

Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

2 Il sort comme une fleur, puis il est coupé, et il s'enfuit comme une ombre qui ne s'arrête point.

Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

3 Cependant tu as ouvert tes yeux sur lui, et tu me tires en cause devant toi.

A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Qui est-ce qui tirera le pur de l'impur? personne.

Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

5 Les jours de l'homme sont déterminés, le nombre de ses mois est entre tes mains, tu lui as prescrit ses limites, et il ne passera point au delà.

Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

6 Retire-toi de lui, afin qu'il ait du relâche, jusqu'à ce que comme un mercenaire il ait achevé sa journée.

Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

7 Car si un arbre est coupé, il y a de l'espérance, et il poussera encore, et ne manquera pas de rejetons;

[Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

8 Quoique sa racine soit envieillie dans la terre, et que son tronc soit mort dans la poussière;

Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

9 Dès qu'il sentira l'eau il regermera, et produira des branches, comme un arbre nouvellement planté.

[To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

10 Mais l'homme meurt, et perd toute sa force; il expire; et puis où est-il?

Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

11 [Comme] les eaux s'écoulent de la mer, et une rivière s'assèche, et tarit;

Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

12 Ainsi l'homme est couché par terre, et ne se relève point; jusqu'à ce qu'il n'y ait plus de cieux ils ne se réveilleront point, et ne seront point réveillés de leur sommeil.

Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

13 Ô que tu me cachasses dans une fosse sous la terre, que tu m'y misses à couvert jusqu'à ce que ta colère fût passée, [et] que tu me donnasses un terme; après lequel tu te souvinsses de moi! (Sheol h7585)

Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

14 Si l'homme meurt, revivra-t-il? J'attendrai [donc] tous les jours de mon combat, jusqu'à ce qu'il m'arrive du changement.

Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

15 Appelle-moi, et je te répondrai; ne dédaigne point l'ouvrage de tes mains.

Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

16 Or maintenant tu comptes mes pas, et tu n'exceptes rien de mon péché.

Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

17 Mes péchés sont cachetés comme dans une valise, et tu as cousu ensemble mes iniquités.

Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

18 Car [comme] une montagne en tombant s'éboule, et [comme] un rocher est transporté de sa place;

Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

19 Et [comme] les eaux minent les pierres, et entraînent par leur débordement la poussière de la terre, avec tout ce qu'elle a produit, tu fais ainsi périr l'attente de l'homme [mortel].

Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

20 Tu te montres toujours plus fort que lui, et il s'en va; [et] lui ayant fait changer de visage, tu l'envoies au loin.

Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

21 Ses enfants seront avancés, et il n'en saura rien; ou ils seront abaissés, et il ne s'en souciera point.

Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

22 Seulement sa chair, [pendant qu'elle est] sur lui, a de la douleur, et son âme s'afflige [tandis qu'elle est] en lui.

Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.