Job 14

1 L'homme né de femme est de courte vie, et rassasié d'agitations.

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

2 Il sort comme une fleur, puis il est coupé, et il s'enfuit comme une ombre qui ne s'arrête point.

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

3 Cependant tu as ouvert tes yeux sur lui, et tu me tires en cause devant toi.

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

4 Qui est-ce qui tirera le pur de l'impur? personne.

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

5 Les jours de l'homme sont déterminés, le nombre de ses mois est entre tes mains, tu lui as prescrit ses limites, et il ne passera point au delà.

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

6 Retire-toi de lui, afin qu'il ait du relâche, jusqu'à ce que comme un mercenaire il ait achevé sa journée.

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

7 Car si un arbre est coupé, il y a de l'espérance, et il poussera encore, et ne manquera pas de rejetons;

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

8 Quoique sa racine soit envieillie dans la terre, et que son tronc soit mort dans la poussière;

Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

9 Dès qu'il sentira l'eau il regermera, et produira des branches, comme un arbre nouvellement planté.

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

10 Mais l'homme meurt, et perd toute sa force; il expire; et puis où est-il?

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

11 [Comme] les eaux s'écoulent de la mer, et une rivière s'assèche, et tarit;

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

12 Ainsi l'homme est couché par terre, et ne se relève point; jusqu'à ce qu'il n'y ait plus de cieux ils ne se réveilleront point, et ne seront point réveillés de leur sommeil.

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

13 Ô que tu me cachasses dans une fosse sous la terre, que tu m'y misses à couvert jusqu'à ce que ta colère fût passée, [et] que tu me donnasses un terme; après lequel tu te souvinsses de moi! (Sheol h7585)

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)

14 Si l'homme meurt, revivra-t-il? J'attendrai [donc] tous les jours de mon combat, jusqu'à ce qu'il m'arrive du changement.

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

15 Appelle-moi, et je te répondrai; ne dédaigne point l'ouvrage de tes mains.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

16 Or maintenant tu comptes mes pas, et tu n'exceptes rien de mon péché.

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

17 Mes péchés sont cachetés comme dans une valise, et tu as cousu ensemble mes iniquités.

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

18 Car [comme] une montagne en tombant s'éboule, et [comme] un rocher est transporté de sa place;

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

19 Et [comme] les eaux minent les pierres, et entraînent par leur débordement la poussière de la terre, avec tout ce qu'elle a produit, tu fais ainsi périr l'attente de l'homme [mortel].

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

20 Tu te montres toujours plus fort que lui, et il s'en va; [et] lui ayant fait changer de visage, tu l'envoies au loin.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

21 Ses enfants seront avancés, et il n'en saura rien; ou ils seront abaissés, et il ne s'en souciera point.

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

22 Seulement sa chair, [pendant qu'elle est] sur lui, a de la douleur, et son âme s'afflige [tandis qu'elle est] en lui.

Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.