Psaumes 137

1 Sur les bords des fleuves de Babylone, Nous étions assis et nous pleurions, En nous souvenant de Sion.

۱ نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم وگریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم.

2 Aux saules de la contrée Nous avions suspendu nos harpes.

۲ بربطهای خود را آویختیم بردرختان بید که در میان آنها بود.

3 Là, nos vainqueurs nous demandaient des chants, Et nos oppresseurs de la joie: Chantez-nous quelques-uns des cantiques de Sion!

۳ زیرا آنانی که مارا به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرودخواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی (خواستند) که «یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.»

4 Comment chanterions-nous les cantiques de l’Éternel Sur une terre étrangère?

۴ چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟

5 Si je t’oublie, Jérusalem, Que ma droite m’oublie!

۵ اگر تو را‌ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند.

6 Que ma langue s’attache à mon palais, Si je ne me souviens de toi, Si je ne fais de Jérusalem Le principal sujet de ma joie!

۶ اگر تو را به یادنیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم رابر همه شادمانی خود ترجیح ندهم.

7 Éternel, souviens-toi des enfants d’Édom, Qui, dans la journée de Jérusalem, Disaient: Rasez, rasez Jusqu’à ses fondements!

۷ ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنی ادوم به یادآور، که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!»

8 Fille de Babylone, la dévastée, Heureux qui te rend la pareille, Le mal que tu nous as fait!

۸ ‌ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ماجزا دادی!

9 Heureux qui saisit tes enfants, Et les écrase sur le roc!

۹ خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد وایشان را به صخره‌ها بزند.