Psaumes 109
1 Au chef des chantres. De David. Psaume. Dieu de ma louange, ne te tais point!
Þú Guð sem ég lofa, vertu ekki þögull
2 Car ils ouvrent contre moi une bouche méchante et trompeuse, Ils me parlent avec une langue mensongère,
því að óguðlegir baktala mig og ljúga á mig sökum.
3 Ils m’environnent de discours haineux Et ils me font la guerre sans cause.
Án saka hata þeir mig og ráðast á mig.
4 Tandis que je les aime, ils sont mes adversaires; Mais moi je recours à la prière.
Ég elska þá, en jafnvel meðan ég bið fyrir þeim, ofsækja þeir mig.
5 Ils me rendent le mal pour le bien, Et de la haine pour mon amour.
Þeir gjalda gott með illu og ást mína með hatri.
6 Place-le sous l’autorité d’un méchant, Et qu’un accusateur se tienne à sa droite!
Leyfðu þeim að finna hvernig mér líður! Leyfðu óvini mínum að þola sama óréttlæti og hann beitir mig – vera dæmdur af ranglátum dómara.
7 Quand on le jugera, qu’il soit déclaré coupable, Et que sa prière passe pour un péché!
Og þegar úrskurður fellur, lát hann þá verða honum til tjóns. Líttu á bænir hans eins og innantómt raus.
8 Que ses jours soient peu nombreux, Qu’un autre prenne sa charge!
Styttu æviár hans. Skipaðu annan í embætti hans.
9 Que ses enfants deviennent orphelins, Et sa femme veuve!
Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja
10 Que ses enfants soient vagabonds et qu’ils mendient, Qu’ils cherchent du pain loin de leur demeure en ruines!
og rektu þau burt úr rústum heimilis þeirra.
11 Que le créancier s’empare de tout ce qui est à lui, Et que les étrangers pillent le fruit de son travail!
Lánardrottnarnir taki landareign hans og ókunnugir fái allt sem hann hafði aflað.
12 Que nul ne conserve pour lui de l’affection, Et que personne n’ait pitié de ses orphelins!
Enginn sýni honum miskunn né aumki sig yfir föðurlausu börnin hans.
13 Que ses descendants soient exterminés, Et que leur nom s’éteigne dans la génération suivante!
Afkomendur hans verði afmáðir og ætt hans eins og hún leggur sig.
14 Que l’iniquité de ses pères reste en souvenir devant l’Éternel, Et que le péché de sa mère ne soit point effacé!
Refsaðu fyrir syndir föður hans og móður og dragðu ekki af.
15 Qu’ils soient toujours présents devant l’Éternel, Et qu’il retranche de la terre leur mémoire,
Láttu misgjörðir hans aldrei falla í gleymsku, en minningu ættarinnar að engu verða.
16 Parce qu’il ne s’est pas souvenu d’exercer la miséricorde, Parce qu’il a persécuté le malheureux et l’indigent, Jusqu’à faire mourir l’homme au cœur brisé!
Hann sýndi engum manni miskunn, en ofsótti nauðstadda og steypti aðþrengdum í dauðann.
17 Il aimait la malédiction: qu’elle tombe sur lui! Il ne se plaisait pas à la bénédiction: qu’elle s’éloigne de lui!
Hann formælti öðrum, bölvunin komi honum sjálfum í koll. Að blessa lét hann ógert, blessun sé því fjarri honum.
18 Qu’il revête la malédiction comme son vêtement, Qu’elle pénètre comme de l’eau dans son intérieur, Comme de l’huile dans ses os!
Að bölva, það átti við hann, það var honum eðlilegt eins og að éta og drekka.
19 Qu’elle lui serve de vêtement pour se couvrir, De ceinture dont il soit toujours ceint!
Formælingar hans bitni á honum sjálfum, hylji hann, eins og fötin sem hann er í og beltið um mitti hans.
20 Tel soit, de la part de l’Éternel, le salaire de mes ennemis, Et de ceux qui parlent méchamment de moi!
Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni – þeirra sem ljúga á mig og hóta mér dauða.
21 Et toi, Éternel, Seigneur! Agis en ma faveur à cause de ton nom, Car ta bonté est grande; délivre-moi!
En Drottinn, farðu með mig eins og barnið þitt! Eins og þann sem ber þitt eigið nafn. Frelsaðu mig Drottinn, vegna elsku þinnar.
22 Je suis malheureux et indigent, Et mon cœur est blessé au-dedans de moi.
Það hallar undan fæti, ég finn að dauðinn nálgast.
23 Je m’en vais comme l’ombre à son déclin, Je suis chassé comme la sauterelle.
Ég er hristur til jarðar eins og padda af ermi!
24 Mes genoux sont affaiblis par le jeûne, Et mon corps est épuisé de maigreur.
Ég skelf í hnjánum – fastan var erfið, ég er ekkert nema skinn og bein.
25 Je suis pour eux un objet d’opprobre; Ils me regardent, et secouent la tête.
Ég er eins og minnisvarði um mistök og þegar menn sjá mig hrista þeir höfuðið.
26 Secours-moi, Éternel, mon Dieu! Sauve-moi par ta bonté!
Hjálpaðu mér Drottinn Guð minn! Frelsaðu mig sakir elsku þinnar og kærleika.
27 Et qu’ils sachent que c’est ta main, Que c’est toi, Éternel, qui l’as fait!
Gerðu það svo að allir sjái, svo að enginn efist um að það var þitt verk,
28 S’ils maudissent, toi tu béniras; S’ils se lèvent, ils seront confus, Et ton serviteur se réjouira.
– þá mega þeir formæla mér ef þeir vilja, sama er mér, aðeins að þú blessir mig. Þá munu illráð þeirra gegn mér mistakast og ég ganga mína leið, glaður í bragði.
29 Que mes adversaires revêtent l’ignominie, Qu’ils se couvrent de leur honte comme d’un manteau!
Ónýttu áform þeirra! Sveipaðu þá skömm!
30 Je louerai de ma bouche hautement l’Éternel, Je le célébrerai au milieu de la multitude;
Þá mun ég ekki láta af að þakka Drottni, lofa hann í allra áheyrn.
31 Car il se tient à la droite du pauvre, Pour le délivrer de ceux qui le condamnent.
Því að hann er athvarf fátækra og þeirra sem líða skort. Hann frelsar þá undan óvinum þeirra.
