Job 7

1 Le sort de l’homme sur la terre est celui d’un soldat, Et ses jours sont ceux d’un mercenaire.

Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?

2 Comme l’esclave soupire après l’ombre, Comme l’ouvrier attend son salaire,

Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;

3 Ainsi j’ai pour partage des mois de douleur, J’ai pour mon lot des nuits de souffrance.

Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.

4 Je me couche, et je dis: Quand me lèverai-je? Quand finira la nuit? Et je suis rassasié d’agitations jusqu’au point du jour.

Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.

5 Mon corps se couvre de vers et d’une croûte terreuse, Ma peau se crevasse et se dissout.

Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.

6 Mes jours sont plus rapides que la navette du tisserand, Ils s’évanouissent: plus d’espérance!

Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.

7 Souviens-toi que ma vie est un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.

Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.

8 L’œil qui me regarde ne me regardera plus; Ton œil me cherchera, et je ne serai plus.

Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.

9 Comme la nuée se dissipe et s’en va, Celui qui descend au séjour des morts ne remontera pas; (Sheol h7585)

[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)

10 Il ne reviendra plus dans sa maison, Et le lieu qu’il habitait ne le connaîtra plus.

Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.

11 C’est pourquoi je ne retiendrai point ma bouche, Je parlerai dans l’angoisse de mon cœur, Je me plaindrai dans l’amertume de mon âme.

Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.

12 Suis-je une mer, ou un monstre marin, Pour que tu établisses des gardes autour de moi?

Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?

13 Quand je dis: Mon lit me soulagera, Ma couche calmera mes douleurs,

Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;

14 C’est alors que tu m’effraies par des songes, Que tu m’épouvantes par des visions.

Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;

15 Ah! Je voudrais être étranglé! Je voudrais la mort plutôt que ces os!

Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.

16 Je les méprise!… je ne vivrai pas toujours… Laisse-moi, car ma vie n’est qu’un souffle.

Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.

17 Qu’est-ce que l’homme, pour que tu en fasses tant de cas, Pour que tu daignes prendre garde à lui,

Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?

18 Pour que tu le visites tous les matins, Pour que tu l’éprouves à tous les instants?

Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?

19 Quand cesseras-tu d’avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d’avaler ma salive?

Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?

20 Si j’ai péché, qu’ai-je pu te faire, gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits? Pourquoi me rendre à charge à moi-même?

Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?

21 Que ne pardonnes-tu mon péché, Et que n’oublies-tu mon iniquité? Car je vais me coucher dans la poussière; Tu me chercheras, et je ne serai plus.

Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.