Job 41
1 Prendras-tu le crocodile à l’hameçon? Saisiras-tu sa langue avec une corde?
Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?
2 Mettras-tu un jonc dans ses narines? Lui perceras-tu la mâchoire avec un crochet?
Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?
3 Te pressera-t-il de supplication? Te parlera-t-il d’une voix douce?
Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?
4 Fera-t-il une alliance avec toi, Pour devenir à toujours ton esclave?
Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?
5 Joueras-tu avec lui comme avec un oiseau? L’attacheras-tu pour amuser tes jeunes filles?
Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?
6 Les pêcheurs en trafiquent-ils? Le partagent-ils entre les marchands?
Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?
7 Couvriras-tu sa peau de dards, Et sa tête de harpons?
Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?
8 Dresse ta main contre lui, Et tu ne t’aviseras plus de l’attaquer.
Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.
9 Voici, on est trompé dans son attente; A son seul aspect n’est-on pas terrassé?
Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.
10 Nul n’est assez hardi pour l’exciter; Qui donc me résisterait en face?
Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?
11 De qui suis-je le débiteur? Je le paierai. Sous le ciel tout m’appartient.
Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.
12 Je veux encore parler de ses membres, Et de sa force, et de la beauté de sa structure.
Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.
13 Qui soulèvera son vêtement? Qui pénétrera entre ses mâchoires?
Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?
14 Qui ouvrira les portes de sa gueule? Autour de ses dents habite la terreur.
Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.
15 Ses magnifiques et puissants boucliers Sont unis ensemble comme par un sceau;
Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;
16 Ils se serrent l’un contre l’autre, Et l’air ne passerait pas entre eux;
Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;
17 Ce sont des frères qui s’embrassent, Se saisissent, demeurent inséparables.
Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.
18 Ses éternuements font briller la lumière; Ses yeux sont comme les paupières de l’aurore.
Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.
19 Des flammes jaillissent de sa bouche, Des étincelles de feu s’en échappent.
El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.
20 Une fumée sort de ses narines, Comme d’un vase qui bout, d’une chaudière ardente.
El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.
21 Son souffle allume les charbons, Sa gueule lance la flamme.
Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.
22 La force a son cou pour demeure, Et l’effroi bondit au-devant de lui.
Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.
23 Ses parties charnues tiennent ensemble, Fondues sur lui, inébranlables.
La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.
24 Son cœur est dur comme la pierre, Dur comme la meule inférieure.
Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.
25 Quand il se lève, les plus vaillants ont peur, Et l’épouvante les fait fuir.
Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.
26 C’est en vain qu’on l’attaque avec l’épée; La lance, le javelot, la cuirasse, ne servent à rien.
Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.
27 Il regarde le fer comme de la paille, L’airain comme du bois pourri.
Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.
28 La flèche ne le met pas en fuite, Les pierres de la fronde sont pour lui du chaume.
Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.
29 Il ne voit dans la massue qu’un brin de paille, Il rit au sifflement des dards.
Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.
30 Sous son ventre sont des pointes aiguës: On dirait une herse qu’il étend sur le limon.
Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.
31 Il fait bouillir le fond de la mer comme une chaudière, Il l’agite comme un vase rempli de parfums.
Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.
32 Il laisse après lui un sentier lumineux; L’abîme prend la chevelure d’un vieillard.
La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.
33 Sur la terre nul n’est son maître; Il a été créé pour ne rien craindre.
Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.
34 Il regarde avec dédain tout ce qui est élevé, Il est le roi des plus fiers animaux.
Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.
