Job 4

1 Éliphaz de Théman prit la parole et dit:

آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد:

2 Si nous osons ouvrir la bouche, en seras-tu peiné? Mais qui pourrait garder le silence?

ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

3 Voici, tu as souvent enseigné les autres, Tu as fortifié les mains languissantes,

تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای.

4 Tes paroles ont relevé ceux qui chancelaient, Tu as affermi les genoux qui pliaient.

5 Et maintenant qu’il s’agit de toi, tu faiblis! Maintenant que tu es atteint, tu te troubles!

ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای.

6 Ta crainte de Dieu n’est-elle pas ton soutien? Ton espérance, n’est-ce pas ton intégrité?

آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟

7 Cherche dans ton souvenir: quel est l’innocent qui a péri? Quels sont les justes qui ont été exterminés?

قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟

8 Pour moi, je l’ai vu, ceux qui labourent l’iniquité Et qui sèment l’injustice en moissonnent les fruits;

تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند.

9 Ils périssent par le souffle de Dieu, Ils sont consumés par le vent de sa colère,

دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند.

10 Le rugissement des lions prend fin, Les dents des lionceaux sont brisées;

شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست.

11 Le lion périt faute de proie, Et les petits de la lionne se dispersent.

شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند.

12 Une parole est arrivée furtivement jusqu’à moi, Et mon oreille en a recueilli les sons légers.

سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد.

13 Au moment où les visions de la nuit agitent la pensée, Quand les hommes sont livrés à un profond sommeil,

این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت.

14 Je fus saisi de frayeur et d’épouvante, Et tous mes os tremblèrent.

ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد.

15 Un esprit passa près de moi… Tous mes cheveux se hérissèrent…

روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد!

16 Une figure d’un aspect inconnu était devant mes yeux, Et j’entendis une voix qui murmurait doucement:

حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید:

17 L’homme serait-il juste devant Dieu? Serait-il pur devant celui qui l’a fait?

«آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟

18 Si Dieu n’a pas confiance en ses serviteurs, S’il trouve de la folie chez ses anges,

خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد،

19 Combien plus chez ceux qui habitent des maisons d’argile, Qui tirent leur origine de la poussière, Et qui peuvent être écrasés comme un vermisseau!

چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند.

20 Du matin au soir ils sont brisés, Ils périssent pour toujours, et nul n’y prend garde;

صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند.

21 Le fil de leur vie est coupé, Ils meurent, et ils n’ont pas acquis la sagesse.

طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.»