Job 39

1 Sais-tu quand les chèvres sauvages font leurs petits? Observes-tu les biches quand elles mettent bas?

۱ «آیا وقت زاییدن بز کوهی را می‌دانی؟ یا زمان وضع حمل آهو را نشان می‌دهی؟

2 Comptes-tu les mois pendant lesquels elles portent, Et connais-tu l’époque où elles enfantent?

۲ آیا ماههایی را که کامل می‌سازندحساب توانی کرد؟ یا زمان زاییدن آنهارامی دانی؟

3 Elles se courbent, laissent échapper leur progéniture, Et sont délivrées de leurs douleurs.

۳ خم شده، بچه های خود را می‌زایند واز دردهای خود فارغ می‌شوند.

4 Leurs petits prennent de la vigueur et grandissent en plein air, Ils s’éloignent et ne reviennent plus auprès d’elles.

۴ بچه های آنهاقوی شده، در بیابان نمو می‌کنند، می‌روند و نزدآنها برنمی گردند.

5 Qui met en liberté l’âne sauvage, Et l’affranchit de tout lien?

۵ کیست که خر وحشی را رهاکرده، آزاد ساخت. و کیست که بندهای گورخر راباز نمود.

6 J’ai fait du désert son habitation, De la terre salée sa demeure.

۶ که من بیابان را خانه او ساختم، وشوره زار را مسکن او گردانیدم.

7 Il se rit du tumulte des villes, Il n’entend pas les cris d’un maître.

۷ به غوغای شهراستهزاء می‌کند و خروش رمه بان را گوش نمی گیرد.

8 Il parcourt les montagnes pour trouver sa pâture, Il est à la recherche de tout ce qui est vert.

۸ دایره کوهها چراگاه او است و هرگونه سبزه را می‌طلبد.

9 Le buffle veut-il être à ton service? Passe-t-il la nuit vers ta crèche?

۹ آیا گاو وحشی راضی شود که تو را خدمت نماید، یا نزد آخور تو منزل گیرد؟

10 L’attaches-tu par une corde pour qu’il trace un sillon? Va-t-il après toi briser les mottes des vallées?

۱۰ آیا گاو وحشی را به ریسمانش به شیار توانی بست؟ یا وادیها را از عقب تو مازو خواهد نمود؟

11 Te reposes-tu sur lui, parce que sa force est grande? Lui abandonnes-tu le soin de tes travaux?

۱۱ آیا از اینکه قوتش عظیم است بر او اعتمادخواهی کرد؟ و کار خود را به او حواله خواهی نمود؟

12 Te fies-tu à lui pour la rentrée de ta récolte? Est-ce lui qui doit l’amasser dans ton aire?

۱۲ آیا براو توکل خواهی کرد که محصولت را باز آورد و آن را به خرمنگاهت جمع کند؟

13 L’aile de l’autruche se déploie joyeuse; On dirait l’aile, le plumage de la cigogne.

۱۳ «بال شترمرغ به شادی متحرک می‌شود واما پر و بال او مثل لقلق نیست.

14 Mais l’autruche abandonne ses œufs à la terre, Et les fait chauffer sur la poussière;

۱۴ زیرا که تخمهای خود را به زمین وامی گذارد و بر روی خاک آنها را گرم می‌کند

15 Elle oublie que le pied peut les écraser, Qu’une bête des champs peut les fouler.

۱۵ و فراموش می‌کند که پا آنها را می‌افشرد، و وحوش صحرا آنها راپایمال می‌کنند.

16 Elle est dure envers ses petits comme s’ils n’étaient point à elle; Elle ne s’inquiète pas de l’inutilité de son enfantement.

۱۶ با بچه های خود سختی می کند که گویا از آن او نیستند، محنت او باطل است و متاسف نمی شود.

17 Car Dieu lui a refusé la sagesse, Il ne lui a pas donné l’intelligence en partage.

۱۷ زیرا خدا او را ازحکمت محروم ساخته، و از فطانت او را نصیبی نداده است.

18 Quand elle se lève et prend sa course, Elle se rit du cheval et de son cavalier.

۱۸ هنگامی که به بلندی پرواز می‌کنداسب و سوارش را استهزا می‌نماید.

19 Est-ce toi qui donnes la vigueur au cheval, Et qui revêts son cou d’une crinière flottante?

۱۹ «آیا تو اسب را قوت داده و گردن او را به یال ملبس گردانیده‌ای؟

20 Le fais-tu bondir comme la sauterelle? Son fier hennissement répand la terreur.

۲۰ آیا او را مثل ملخ به جست وخیز آورده‌ای؟ خروش شیهه او مهیب است.

21 Il creuse le sol et se réjouit de sa force, Il s’élance au-devant des armes;

۲۱ در وادی پا زده، از قوت خود وجدمی نماید و به مقابله مسلحان بیرون می‌رود.

22 Il se rit de la crainte, il n’a pas peur, Il ne recule pas en face de l’épée.

۲۲ برخوف استهزاء کرده، هراسان نمی شود، و از دم شمشیر برنمی گردد.

23 Sur lui retentit le carquois, Brillent la lance et le javelot.

۲۳ ترکش بر او چکچک می‌کند، و نیزه درخشنده و مزراق

24 Bouillonnant d’ardeur, il dévore la terre, Il ne peut se contenir au bruit de la trompette.

۲۴ با خشم وغیض زمین را می‌نوردد. و چون کرنا صدا می‌کندنمی ایستد،

25 Quand la trompette sonne, il dit: En avant! Et de loin il flaire la bataille, La voix tonnante des chefs et les cris de guerre.

۲۵ وقتی که کرنا نواخته شود هه هه می‌گوید و جنگ را از دور استشمام می‌کند، وخروش سرداران و غوغا را.

26 Est-ce par ton intelligence que l’épervier prend son vol, Et qu’il étend ses ailes vers le midi?

۲۶ آیا از حکمت توشاهین می‌پرد؟ و بالهای خود را بطرف جنوب پهن می‌کند؟

27 Est-ce par ton ordre que l’aigle s’élève, Et qu’il place son nid sur les hauteurs?

۲۷ آیا از فرمان تو عقاب صعودمی نماید و آشیانه خود را به‌جای بلند می‌سازد؟

28 C’est dans les rochers qu’il habite, qu’il a sa demeure, Sur la cime des rochers, sur le sommet des monts.

۲۸ بر صخره ساکن شده، ماوا می‌سازد. بر صخره تیز و بر ملاذ منیع.

29 De là il épie sa proie, Il plonge au loin les regards.

۲۹ از آنجا خوراک خود را به نظر می‌آورد و چشمانش از دور می‌نگرد.

30 Ses petits boivent le sang; Et là où sont des cadavres, l’aigle se trouve.

۳۰ بچه هایش خون را می‌مکند و جایی که کشتگانند او آنجا است.»