Job 30

1 Et maintenant!… je suis la risée de plus jeunes que moi, De ceux dont je dédaignais de mettre les pères Parmi les chiens de mon troupeau.

ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

2 Mais à quoi me servirait la force de leurs mains? Ils sont incapables d’atteindre la vieillesse.

نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

3 Desséchés par la misère et la faim, Ils fuient dans les lieux arides, Depuis longtemps abandonnés et déserts;

از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

4 Ils arrachent près des arbrisseaux les herbes sauvages, Et ils n’ont pour pain que la racine des genêts.

در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

5 On les chasse du milieu des hommes, On crie après eux comme après des voleurs.

چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

6 Ils habitent dans d’affreuses vallées, Dans les cavernes de la terre et dans les rochers;

پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

7 Ils hurlent parmi les buissons, Ils se rassemblent sous les ronces.

در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

8 Êtres vils et méprisés, On les repousse du pays.

آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

9 Et maintenant, je suis l’objet de leurs chansons, Je suis en butte à leurs propos.

و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

10 Ils ont horreur de moi, ils se détournent, Ils me crachent au visage.

از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

11 Ils n’ont plus de retenue et ils m’humilient, Ils rejettent tout frein devant moi.

خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

12 Ces misérables se lèvent à ma droite et me poussent les pieds, Ils se fraient contre moi des sentiers pour ma ruine;

این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

13 Ils détruisent mon propre sentier et travaillent à ma perte, Eux à qui personne ne viendrait en aide;

راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

14 Ils arrivent comme par une large brèche, Ils se précipitent sous les craquements.

ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

15 Les terreurs m’assiègent; Ma gloire est emportée comme par le vent, Mon bonheur a passé comme un nuage.

در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

16 Et maintenant, mon âme s’épanche en mon sein, Les jours de la souffrance m’ont saisi.

دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

17 La nuit me perce et m’arrache les os, La douleur qui me ronge ne se donne aucun repos,

شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

18 Par la violence du mal mon vêtement perd sa forme, Il se colle à mon corps comme ma tunique.

خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

19 Dieu m’a jeté dans la boue, Et je ressemble à la poussière et à la cendre.

خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

20 Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; Je me tiens debout, et tu me lances ton regard.

ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

21 Tu deviens cruel contre moi, Tu me combats avec la force de ta main.

نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

22 Tu me soulèves, tu me fais voler au-dessus du vent, Et tu m’anéantis au bruit de la tempête.

مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

23 Car, je le sais, tu me mènes à la mort, Au rendez-vous de tous les vivants.

می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

24 Mais celui qui va périr n’étend-il pas les mains? Celui qui est dans le malheur n’implore-t-il pas du secours?

چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

25 N’avais-je pas des larmes pour l’infortuné? Mon cœur n’avait-il pas pitié de l’indigent?

آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

26 J’attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; J’espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.

با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

27 Mes entrailles bouillonnent sans relâche, Les jours de la calamité m’ont surpris.

دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

28 Je marche noirci, mais non par le soleil; Je me lève en pleine assemblée, et je crie.

تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

29 Je suis devenu le frère des chacals, Le compagnon des autruches.

ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

30 Ma peau noircit et tombe, Mes os brûlent et se dessèchent.

پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

31 Ma harpe n’est plus qu’un instrument de deuil, Et mon chalumeau ne peut rendre que des sons plaintifs.

نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.