Job 30
1 Et maintenant!… je suis la risée de plus jeunes que moi, De ceux dont je dédaignais de mettre les pères Parmi les chiens de mon troupeau.
Amma indi yaşca məndən kiçiklər Mənə lağ edirlər. Vaxtı ilə atalarını heç bir işə layiq görməzdim, Sürümün itlərinin yanına belə, qoymazdım.
2 Mais à quoi me servirait la force de leurs mains? Ils sont incapables d’atteindre la vieillesse.
Çünki taqətdən düşmüşdülər, Biləklərinin gücü getmişdi, Heç biri işimə yaramırdı.
3 Desséchés par la misère et la faim, Ils fuient dans les lieux arides, Depuis longtemps abandonnés et déserts;
Onlar yoxsulluqdan, aclıqdan zəifləmişdi, Gecələr çöl-biyabanda bitki kökü gəmirirdi.
4 Ils arrachent près des arbrisseaux les herbes sauvages, Et ils n’ont pour pain que la racine des genêts.
Kollardan duzlu bitkilər toplayırdılar, Süpürgə kollarının köklərini yeyirdilər.
5 On les chasse du milieu des hommes, On crie après eux comme après des voleurs.
Xalq arasından qovulurdular, Üstlərinə elə çığırırdılar ki, Elə bil ki oğrudurlar.
6 Ils habitent dans d’affreuses vallées, Dans les cavernes de la terre et dans les rochers;
Vadi yataqlarında, yerin dəliklərində, Qaya ovuqlarında yaşayırdılar.
7 Ils hurlent parmi les buissons, Ils se rassemblent sous les ronces.
Kollar arasında bağırırdılar, Qara tikan kolu altında daldalanırdılar.
8 Êtres vils et méprisés, On les repousse du pays.
Axmaqların, adsız-sansız insanların övladlarıdır, Ölkədən qovulmuşdular.
9 Et maintenant, je suis l’objet de leurs chansons, Je suis en butte à leurs propos.
İndisə dillərində dastan olmuşam, Ağızlarında məsəl olmuşam.
10 Ils ont horreur de moi, ils se détournent, Ils me crachent au visage.
İkrah edərək məndən gen dayanırlar, Hətta üzümə tüpürməkdən çəkinmirlər.
11 Ils n’ont plus de retenue et ils m’humilient, Ils rejettent tout frein devant moi.
Çünki Allah kamanımın ipini boşaltdı, Məni zəlil elədi. Ona görə onlar gözümün qabağındaca Cilovlarını çıxarıb atdılar.
12 Ces misérables se lèvent à ma droite et me poussent les pieds, Ils se fraient contre moi des sentiers pour ma ruine;
Bu avara gənclər sağ tərəfimdən çıxır, Ayaqlarımı büdrədir, Mənə qarşı torpaq qalağı düzəldir.
13 Ils détruisent mon propre sentier et travaillent à ma perte, Eux à qui personne ne viendrait en aide;
Yolumu bərbad etdilər, Onlara dəstək verən olmasa da, Məni yox etməyə çalışırlar.
14 Ils arrivent comme par une large brèche, Ils se précipitent sous les craquements.
Sanki geniş dəliklərdən keçib Viranəlikdən üstümə yuvarlanırlar.
15 Les terreurs m’assiègent; Ma gloire est emportée comme par le vent, Mon bonheur a passé comme un nuage.
Dəhşətlər üstümə doldu, Şərəfimi yel tək sovurdu, Xoşbəxtliyim bulud kimi keçib getdi.
16 Et maintenant, mon âme s’épanche en mon sein, Les jours de la souffrance m’ont saisi.
İndi canım taqətdən düşdü, Dar günlər məndən bərk yapışdı.
17 La nuit me perce et m’arrache les os, La douleur qui me ronge ne se donne aucun repos,
Gecələr sümüklərim sızıldayır, Canımı gəmirən ağrılar dayanmır.
18 Par la violence du mal mon vêtement perd sa forme, Il se colle à mon corps comme ma tunique.
Allah paltarı zorla əynimdən çıxarır, Məndən cübbəmin yaxası kimi yapışır.
19 Dieu m’a jeté dans la boue, Et je ressemble à la poussière et à la cendre.
Məni lilə batırır, Toza, külə dönmüşəm.
20 Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; Je me tiens debout, et tu me lances ton regard.
Sənə yalvarıram, cavab vermirsən, Ayağa qalxmağıma göz qoyursan.
21 Tu deviens cruel contre moi, Tu me combats avec la force de ta main.
Mənə qarşı rəhmsizsən, Güclü əllərinlə məni əzirsən.
22 Tu me soulèves, tu me fais voler au-dessus du vent, Et tu m’anéantis au bruit de la tempête.
Məni qaldırıb yel üstünə mindirirsən, Fırtına içinə salıb məni darmadağın edirsən.
23 Car, je le sais, tu me mènes à la mort, Au rendez-vous de tous les vivants.
Bilirəm, məni ölümə, Bütün ömür sürənlər üçün təyin olunan son mənzilə aparacaqsan.
24 Mais celui qui va périr n’étend-il pas les mains? Celui qui est dans le malheur n’implore-t-il pas du secours?
Yıxılana əl qaldırmaq olmaz, Bəlaya düşənin harayına çatan yoxdur.
25 N’avais-je pas des larmes pour l’infortuné? Mon cœur n’avait-il pas pitié de l’indigent?
Məgər dara düşənlər üçün ağlamırdımmı? Yoxsulların halına yanmırdımmı?
26 J’attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; J’espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.
Mən yaxşılıq gözlədim, yamanlıq gəldi, Mən işıq umarkən qaranlıq gəldi.
27 Mes entrailles bouillonnent sans relâche, Les jours de la calamité m’ont surpris.
Ürəyim çırpınır, rahatlığı yoxdur, Ağır günlər qarşımı kəsdi.
28 Je marche noirci, mais non par le soleil; Je me lève en pleine assemblée, et je crie.
Yoxdur bir işıq ucu, qarala-qarala gəzirəm, Camaat arasında durub fəryad edirəm.
29 Je suis devenu le frère des chacals, Le compagnon des autruches.
Çaqqallara qardaş oldum, Bayquşlara yoldaş oldum.
30 Ma peau noircit et tombe, Mes os brûlent et se dessèchent.
Qaralan dərim soyulur, Qızdırmadan sümüklərim yanır.
31 Ma harpe n’est plus qu’un instrument de deuil, Et mon chalumeau ne peut rendre que des sons plaintifs.
Liram yas tutub nalə çəkir, Tütəyim zar-zar inləyir.
