Job 3

1 Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.

۱ و بعد از آن ایوب دهان خود را باز کرده، روز خود را نفرین کرد.

2 Il prit la parole et dit:

۲ و ایوب متکلم شده، گفت:

3 Périsse le jour où je suis né, Et la nuit qui dit: Un enfant mâle est conçu!

۳ «روزی که در آن متولد شدم، هلاک شود و شبی که گفتند مردی در رحم قرار گرفت،

4 Ce jour! Qu’il se change en ténèbres, Que Dieu n’en ait point souci dans le ciel, Et que la lumière ne rayonne plus sur lui!

۴ آن روز تاریکی شود. و خدا از بالا بر آن اعتنانکند و روشنایی بر او نتابد.

5 Que l’obscurité et l’ombre de la mort s’en emparent, Que des nuées établissent leur demeure au-dessus de lui, Et que de noirs phénomènes l’épouvantent!

۵ تاریکی و سایه موت، آن را به تصرف آورند. ابر بر آن ساکن شود. کسوفات روز آن را بترساند.

6 Cette nuit! Que les ténèbres en fassent leur proie, Qu’elle disparaisse de l’année, Qu’elle ne soit plus comptée parmi les mois!

۶ و آن شب را ظلمت غلیظ فرو‌گیرد و در میان روزهای سال شادی نکند، و به شماره ماهها داخل نشود.

7 Que cette nuit devienne stérile, Que l’allégresse en soit bannie!

۷ اینک آن شب نازاد باشد. و آواز شادمانی در آن شنیده نشود.

8 Qu’elle soit maudite par ceux qui maudissent les jours, Par ceux qui savent exciter le léviathan!

۸ لعنت کنندگان روز، آن را نفرین نمایند، که در برانگیزانیدن لویاتان ماهر می‌باشند.

9 Que les étoiles de son crépuscule s’obscurcissent, Qu’elle attende en vain la lumière, Et qu’elle ne voie point les paupières de l’aurore!

۹ ستارگان شفق آن، تاریک گردد و انتظار نوربکشد و نباشد، و مژگان سحر را نبیند،

10 Car elle n’a pas fermé le sein qui me conçut, Ni dérobé la souffrance à mes regards.

۱۰ چونکه درهای رحم مادرم را نبست، و مشقت را ازچشمانم مستور نساخت.

11 Pourquoi ne suis-je pas mort dans le ventre de ma mère? Pourquoi n’ai-je pas expiré au sortir de ses entrailles?

۱۱ «چرا از رحم مادرم نمردم؟ و چون از شکم بیرون آمدم چرا جان ندادم؟

12 Pourquoi ai-je trouvé des genoux pour me recevoir, Et des mamelles pour m’allaiter?

۱۲ چرا زانوها مراقبول کردند، و پستانها تا مکیدم؟

13 Je serais couché maintenant, je serais tranquille, Je dormirais, je reposerais,

۱۳ زیرا تا بحال می‌خوابیدم و آرام می‌شدم. در خواب می‌بودم واستراحت می‌یافتم.

14 Avec les rois et les grands de la terre, Qui se bâtirent des mausolées,

۱۴ با پادشاهان و مشیران جهان، که خرابه‌ها برای خویشتن بنا نمودند،

15 Avec les princes qui avaient de l’or, Et qui remplirent d’argent leurs demeures.

۱۵ یابا سروران که طلا داشتند، و خانه های خود را ازنقره پر ساختند.

16 Ou je n’existerais pas, je serais comme un avorton caché, Comme des enfants qui n’ont pas vu la lumière.

۱۶ یا مثل سقط پنهان شده نیست می‌بودم، مثل بچه هایی که روشنایی را ندیدند.

17 Là ne s’agitent plus les méchants, Et là se reposent ceux qui sont fatigués et sans force;

۱۷ در آنجا شریران از شورش باز می‌ایستند، و درآنجا خستگان می‌آرامند،

18 Les captifs sont tous en paix, Ils n’entendent pas la voix de l’oppresseur;

۱۸ در آنجا اسیران دراطمینان با هم ساکنند، و آواز کارگذاران رانمی شنوند.

19 Le petit et le grand sont là, Et l’esclave n’est plus soumis à son maître.

۱۹ کوچک و بزرگ در آنجا یک‌اند. وغلام از آقایش آزاد است.

20 Pourquoi donne-t-il la lumière à celui qui souffre, Et la vie à ceux qui ont l’amertume dans l’âme,

۲۰ چرا روشنی به مستمند داده شود؟ و زندگی به تلخ جانان؟

21 Qui espèrent en vain la mort, Et qui la convoitent plus qu’un trésor,

۲۱ که انتظار موت را می‌کشند و یافت نمی شود، و برای آن حفره می‌زنند بیشتر از گنجها.

22 Qui seraient transportés de joie Et saisis d’allégresse, s’ils trouvaient le tombeau?

۲۲ که شادی وابتهاج می‌نمایند و مسرور می‌شوند چون قبر رامی یابند؟

23 A l’homme qui ne sait où aller, Et que Dieu cerne de toutes parts?

۲۳ چرا نور داده می‌شود به کسی‌که راهش مستور است، که خدا اطرافش را مستورساخته است؟

24 Mes soupirs sont ma nourriture, Et mes cris se répandent comme l’eau.

۲۴ زیرا که ناله من، پیش از خوراکم می‌آید و نعره من، مثل آب ریخته می‌شود،

25 Ce que je crains, c’est ce qui m’arrive; Ce que je redoute, c’est ce qui m’atteint.

۲۵ زیرا ترسی که از آن می‌ترسیدم، بر من واقع شد. و آنچه از آن بیم داشتم بر من رسید.

26 Je n’ai ni tranquillité, ni paix, ni repos, Et le trouble s’est emparé de moi.

۲۶ مطمئن و آرام نبودم و راحت نداشتم وپریشانی بر من آمد.»