Job 29
1 Job prit de nouveau la parole sous forme sentencieuse et dit:
Maka Ayub melanjutkan uraiannya:
2 Oh! Que ne puis-je être comme aux mois du passé, Comme aux jours où Dieu me gardait,
"Ah, kiranya aku seperti dalam bulan-bulan yang silam, seperti pada hari-hari, ketika Allah melindungi aku,
3 Quand sa lampe brillait sur ma tête, Et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!
ketika pelita-Nya bersinar di atas kepalaku, dan di bawah terang-Nya aku berjalan dalam gelap;
4 Que ne suis-je comme aux jours de ma vigueur, Où Dieu veillait en ami sur ma tente,
seperti ketika aku mengalami masa remajaku, ketika Allah bergaul karib dengan aku di dalam kemahku;
5 Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, Et que mes enfants m’entouraient;
ketika Yang Mahakuasa masih beserta aku, dan anak-anakku ada di sekelilingku;
6 Quand mes pieds se baignaient dans la crème Et que le rocher répandait près de moi des ruisseaux d’huile!
ketika langkah-langkahku bermandikan dadih, dan gunung batu mengalirkan sungai minyak di dekatku.
7 Si je sortais pour aller à la porte de la ville, Et si je me faisais préparer un siège dans la place,
Apabila aku keluar ke pintu gerbang kota, dan menyediakan tempat dudukku di tengah-tengah lapangan,
8 Les jeunes gens se retiraient à mon approche, Les vieillards se levaient et se tenaient debout.
maka ketika aku kelihatan, mundurlah orang-orang muda dan bangkitlah orang-orang yang sudah lanjut umurnya, lalu tinggal berdiri;
9 Les princes arrêtaient leurs discours, Et mettaient la main sur leur bouche;
para pembesar berhenti bicara, dan menutup mulut mereka dengan tangan;
10 La voix des chefs se taisait, Et leur langue s’attachait à leur palais.
suara para pemuka membisu, dan lidah mereka melekat pada langit-langitnya;
11 L’oreille qui m’entendait me disait heureux, L’œil qui me voyait me rendait témoignage;
apabila telinga mendengar tentang aku, maka aku disebut berbahagia; dan apabila mata melihat, maka aku dipuji.
12 Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, Et l’orphelin qui manquait d’appui.
Karena aku menyelamatkan orang sengsara yang berteriak minta tolong, juga anak piatu yang tidak ada penolongnya;
13 La bénédiction du malheureux venait sur moi; Je remplissais de joie le cœur de la veuve.
aku mendapat ucapan berkat dari orang yang nyaris binasa, dan hati seorang janda kubuat bersukaria;
14 Je me revêtais de la justice et je lui servais de vêtement, J’avais ma droiture pour manteau et pour turban.
aku berpakaian kebenaran dan keadilan menutupi aku seperti jubah dan serban;
15 J’étais l’œil de l’aveugle Et le pied du boiteux.
aku menjadi mata bagi orang buta, dan kaki bagi orang lumpuh;
16 J’étais le père des misérables, J’examinais la cause de l’inconnu;
aku menjadi bapa bagi orang miskin, dan perkara orang yang tidak kukenal, kuselidiki.
17 Je brisais la mâchoire de l’injuste, Et j’arrachais de ses dents la proie.
Geraham orang curang kuremuk, dan merebut mangsanya dari giginya.
18 Alors je disais: Je mourrai dans mon nid, Mes jours seront abondants comme le sable;
Pikirku: Bersama-sama dengan sarangku aku akan binasa, dan memperbanyak hari-hariku seperti burung feniks.
19 L’eau pénétrera dans mes racines, La rosée passera la nuit sur mes branches;
Akarku mencapai air, dan embun bermalam di atas ranting-rantingku.
20 Ma gloire reverdira sans cesse, Et mon arc rajeunira dans ma main.
Kemuliaanku selalu baru padaku, dan busurku kuat kembali di tanganku.
21 On m’écoutait et l’on restait dans l’attente, On gardait le silence devant mes conseils.
Kepadakulah orang mendengar sambil menanti, dengan diam mereka mendengarkan nasihatku.
22 Après mes discours, nul ne répliquait, Et ma parole était pour tous une bienfaisante rosée;
Sehabis bicaraku tiada seorangpun angkat bicara lagi, dan perkataanku menetes ke atas mereka.
23 Ils comptaient sur moi comme sur la pluie, Ils ouvraient la bouche comme pour une pluie du printemps.
Orang menantikan aku seperti menantikan hujan, dan menadahkan mulutnya seperti menadah hujan pada akhir musim.
24 Je leur souriais quand ils perdaient courage, Et l’on ne pouvait chasser la sérénité de mon front.
Aku tersenyum kepada mereka, ketika mereka putus asa, dan seri mukaku tidak dapat disuramkan mereka.
25 J’aimais à aller vers eux, et je m’asseyais à leur tête; J’étais comme un roi au milieu d’une troupe, Comme un consolateur auprès des affligés.
Aku menentukan jalan mereka dan duduk sebagai pemimpin; aku bersemayam seperti raja di tengah-tengah rakyat, seperti seorang yang menghibur mereka yang berkabung."
