Job 29
1 Job prit de nouveau la parole sous forme sentencieuse et dit:
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 Oh! Que ne puis-je être comme aux mois du passé, Comme aux jours où Dieu me gardait,
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 Quand sa lampe brillait sur ma tête, Et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 Que ne suis-je comme aux jours de ma vigueur, Où Dieu veillait en ami sur ma tente,
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, Et que mes enfants m’entouraient;
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 Quand mes pieds se baignaient dans la crème Et que le rocher répandait près de moi des ruisseaux d’huile!
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 Si je sortais pour aller à la porte de la ville, Et si je me faisais préparer un siège dans la place,
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 Les jeunes gens se retiraient à mon approche, Les vieillards se levaient et se tenaient debout.
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 Les princes arrêtaient leurs discours, Et mettaient la main sur leur bouche;
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 La voix des chefs se taisait, Et leur langue s’attachait à leur palais.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 L’oreille qui m’entendait me disait heureux, L’œil qui me voyait me rendait témoignage;
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, Et l’orphelin qui manquait d’appui.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 La bénédiction du malheureux venait sur moi; Je remplissais de joie le cœur de la veuve.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 Je me revêtais de la justice et je lui servais de vêtement, J’avais ma droiture pour manteau et pour turban.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 J’étais l’œil de l’aveugle Et le pied du boiteux.
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 J’étais le père des misérables, J’examinais la cause de l’inconnu;
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 Je brisais la mâchoire de l’injuste, Et j’arrachais de ses dents la proie.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 Alors je disais: Je mourrai dans mon nid, Mes jours seront abondants comme le sable;
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 L’eau pénétrera dans mes racines, La rosée passera la nuit sur mes branches;
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 Ma gloire reverdira sans cesse, Et mon arc rajeunira dans ma main.
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 On m’écoutait et l’on restait dans l’attente, On gardait le silence devant mes conseils.
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 Après mes discours, nul ne répliquait, Et ma parole était pour tous une bienfaisante rosée;
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 Ils comptaient sur moi comme sur la pluie, Ils ouvraient la bouche comme pour une pluie du printemps.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 Je leur souriais quand ils perdaient courage, Et l’on ne pouvait chasser la sérénité de mon front.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 J’aimais à aller vers eux, et je m’asseyais à leur tête; J’étais comme un roi au milieu d’une troupe, Comme un consolateur auprès des affligés.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
