Job 19

1 Job prit la parole et dit:

Wtedy Hiob odpowiedział:

2 Jusques à quand affligerez-vous mon âme, Et m’écraserez-vous de vos discours?

Jak długo będziecie dręczyć moją duszę [i] miażdżyć mnie słowami?

3 Voilà dix fois que vous m’outragez; N’avez-vous pas honte de m’étourdir ainsi?

Już dziesięć razy znieważyliście mnie. Nie wstyd wam, [że] tak się znęcacie nade mną?

4 Si réellement j’ai péché, Seul j’en suis responsable.

A niech tak będzie, że zbłądziłem, błąd zostaje po mojej stronie.

5 Pensez-vous me traiter avec hauteur? Pensez-vous démontrer que je suis coupable?

A jeśli rzeczywiście chcecie się wynosić nade mną i dowodzić mi mojej hańby;

6 Sachez alors que c’est Dieu qui me poursuit, Et qui m’enveloppe de son filet.

Wiedzcie, że to Bóg mnie powalił i swoją siecią mnie otoczył.

7 Voici, je crie à la violence, et nul ne répond; J’implore justice, et point de justice!

Oto wołam o krzywdę, ale nikt nie słucha; krzyczę, ale nie ma sądu.

8 Il m’a fermé toute issue, et je ne puis passer; Il a répandu des ténèbres sur mes sentiers.

Zagrodził mi drogę, abym nie mógł przejść, i na moich ścieżkach rozpostarł ciemność.

9 Il m’a dépouillé de ma gloire, Il a enlevé la couronne de ma tête.

Odarł mnie z mojej chwały i zdjął koronę z mojej głowy.

10 Il m’a brisé de toutes parts, et je m’en vais; Il a arraché mon espérance comme un arbre.

Zniszczył mnie ze wszystkich stron i ginę; moją nadzieję wyrwał jak drzewo.

11 Il s’est enflammé de colère contre moi, Il m’a traité comme l’un de ses ennemis.

Zapłonął przeciwko mnie swoim gniewem i uważa mnie za swego wroga.

12 Ses troupes se sont de concert mises en marche, Elles se sont frayées leur chemin jusqu’à moi, Elles ont campé autour de ma tente.

Przyszły razem jego oddziały, utorowały przeciw mnie swoją drogę i rozbiły obóz dokoła mojego namiotu.

13 Il a éloigné de moi mes frères, Et mes amis se sont détournés de moi;

Moich braci oddalił ode mnie, a moi znajomi ode mnie stronią.

14 Je suis abandonné de mes proches, Je suis oublié de mes intimes.

Opuścili mnie moi bliscy, a moi przyjaciele o mnie zapomnieli.

15 Je suis un étranger pour mes serviteurs et mes servantes, Je ne suis plus à leurs yeux qu’un inconnu.

Przebywający w moim domu i moje służące uważają mnie za obcego. Stałem się cudzoziemcem w ich oczach.

16 J’appelle mon serviteur, et il ne répond pas; Je le supplie de ma bouche, et c’est en vain.

Wołałem na swego sługę, ale on się nie odzywa, chociaż go błagam swoimi ustami.

17 Mon humeur est à charge à ma femme, Et ma plainte aux fils de mes entrailles.

Moim oddechem brzydzi się moja żona, choć błagam ze względu na synów z mojego ciała.

18 Je suis méprisé même par des enfants; Si je me lève, je reçois leurs insultes.

Nawet małe dzieci mną gardzą; gdy powstaję, urągają mi.

19 Ceux que j’avais pour confidents m’ont en horreur, Ceux que j’aimais se sont tournés contre moi.

Brzydzą się mną wszyscy moi najbliżsi; ci, których kocham, stanęli przeciw mnie.

20 Mes os sont attachés à ma peau et à ma chair; Il ne me reste que la peau des dents.

Moje kości przylgnęły do mojej skóry i do mego ciała; pozostała tylko skóra wokół zębów.

21 Ayez pitié, ayez pitié de moi, vous, mes amis! Car la main de Dieu m’a frappé.

Zlitujcie się nade mną, zlitujcie się nade mną, moi przyjaciele, bo ręka Boża mnie dotknęła.

22 Pourquoi me poursuivre comme Dieu me poursuit? Pourquoi vous montrer insatiables de ma chair?

Czemu mnie prześladujecie jak Bóg? Czy nie dość wam mojego ciała?

23 Oh! Je voudrais que mes paroles fussent écrites, Qu’elles fussent écrites dans un livre;

Oby teraz zostały zapisane moje słowa! Oby je w księdze utrwalono!

24 Je voudrais qu’avec un burin de fer et avec du plomb Elles fussent pour toujours gravées dans le roc…

Oby rylcem z żelaza i ołowiem zostały na wieczną pamiątkę wyryte na skale!

25 Mais je sais que mon rédempteur est vivant, Et qu’il se lèvera le dernier sur la terre.

Wiem bowiem, że mój Odkupiciel żyje i że [w] ostateczny [dzień] stanie na ziemi.

26 Quand ma peau sera détruite, il se lèvera; Quand je n’aurai plus de chair, je verrai Dieu.

A [choć] moja skóra się rozłoży, to w swoim ciele ujrzę Boga.

27 Je le verrai, et il me sera favorable; Mes yeux le verront, et non ceux d’un autre; Mon âme languit d’attente au-dedans de moi.

Ujrzę go ja sam, ujrzą go moje oczy, a nie kto inny, choć moje nerki zniszczały w moim wnętrzu.

28 Vous direz alors: Pourquoi le poursuivions-nous? Car la justice de ma cause sera reconnue.

Powinniście mówić: Czemu go prześladujemy? Gdyż we mnie znajduje się korzeń sprawy.

29 Craignez pour vous le glaive: Les châtiments par le glaive sont terribles! Et sachez qu’il y a un jugement.

Wy sami lękajcie się miecza, bo gniew za nieprawość sprowadza miecz, abyście wiedzieli, że jest sąd.