Job 19

1 Job prit la parole et dit:

Maar Job antwoordde en zeide:

2 Jusques à quand affligerez-vous mon âme, Et m’écraserez-vous de vos discours?

Hoe lang zult gijlieden mijn ziel bedroeven, en mij met woorden verbrijzelen?

3 Voilà dix fois que vous m’outragez; N’avez-vous pas honte de m’étourdir ainsi?

Gij hebt nu tienmaal mij schande aangedaan; gij schaamt u niet, gij verhardt u tegen mij.

4 Si réellement j’ai péché, Seul j’en suis responsable.

Maar ook het zij waarlijk, dat ik gedwaald heb, mijn dwaling zal bij mij vernachten.

5 Pensez-vous me traiter avec hauteur? Pensez-vous démontrer que je suis coupable?

Indien gijlieden waarlijk u verheft tegen mij, en mijn smaad tegen mij drijft;

6 Sachez alors que c’est Dieu qui me poursuit, Et qui m’enveloppe de son filet.

Weet nu, dat God mij heeft omgekeerd, en mij met Zijn net omsingeld.

7 Voici, je crie à la violence, et nul ne répond; J’implore justice, et point de justice!

Ziet, ik roep, geweld! doch word niet verhoord; ik schreeuw, doch er is geen recht.

8 Il m’a fermé toute issue, et je ne puis passer; Il a répandu des ténèbres sur mes sentiers.

Hij heeft mijn weg toegemuurd, dat ik niet doorgaan kan, en over mijn paden heeft Hij duisternis gesteld.

9 Il m’a dépouillé de ma gloire, Il a enlevé la couronne de ma tête.

Mijn eer heeft Hij van mij afgetrokken, en de kroon mijns hoofds heeft Hij weggenomen.

10 Il m’a brisé de toutes parts, et je m’en vais; Il a arraché mon espérance comme un arbre.

Hij heeft mij rondom afgebroken, zodat ik henenga, en heeft mijn verwachting als een boom weggerukt.

11 Il s’est enflammé de colère contre moi, Il m’a traité comme l’un de ses ennemis.

Daartoe heeft Hij Zijn toorn tegen mij ontstoken, en mij bij Zich geacht als Zijn vijanden.

12 Ses troupes se sont de concert mises en marche, Elles se sont frayées leur chemin jusqu’à moi, Elles ont campé autour de ma tente.

Zijn benden zijn te zamen aangekomen, en hebben tegen mij haar weg gebaand, en hebben zich gelegerd rondom mijn tent.

13 Il a éloigné de moi mes frères, Et mes amis se sont détournés de moi;

Mijn broeders heeft Hij verre van mij gedaan; en die mij kennen, zekerlijk, zij zijn van mij vervreemd.

14 Je suis abandonné de mes proches, Je suis oublié de mes intimes.

Mijn nabestaanden houden op, en mijn bekenden vergeten mij.

15 Je suis un étranger pour mes serviteurs et mes servantes, Je ne suis plus à leurs yeux qu’un inconnu.

Mijn huisgenoten en mijn dienstmaagden achten mij voor een vreemde; een uitlander ben ik in hun ogen.

16 J’appelle mon serviteur, et il ne répond pas; Je le supplie de ma bouche, et c’est en vain.

Ik riep mijn knecht, en hij antwoordde niet; ik smeekte met mijn mond tot hem.

17 Mon humeur est à charge à ma femme, Et ma plainte aux fils de mes entrailles.

Mijn adem is mijn huisvrouw vreemd; en ik smeek om der kinderen mijns buiks wil.

18 Je suis méprisé même par des enfants; Si je me lève, je reçois leurs insultes.

Ook versmaden mij de jonge kinderen; sta ik op, zo spreken zij mij tegen.

19 Ceux que j’avais pour confidents m’ont en horreur, Ceux que j’aimais se sont tournés contre moi.

Alle mensen mijns heimelijken raads hebben een gruwel aan mij; en die ik liefhad, zijn tegen mij gekeerd.

20 Mes os sont attachés à ma peau et à ma chair; Il ne me reste que la peau des dents.

Mijn gebeente kleeft aan mijn huid en aan mijn vlees; en ik ben ontkomen met de huid mijner tanden.

21 Ayez pitié, ayez pitié de moi, vous, mes amis! Car la main de Dieu m’a frappé.

Ontfermt u mijner, ontfermt u mijner, o gij, mijn vrienden! want de hand Gods heeft mij aangeraakt.

22 Pourquoi me poursuivre comme Dieu me poursuit? Pourquoi vous montrer insatiables de ma chair?

Waarom vervolgt gij mij als God, en wordt niet verzadigd van mijn vlees?

23 Oh! Je voudrais que mes paroles fussent écrites, Qu’elles fussent écrites dans un livre;

Och, of nu mijn woorden toch opgeschreven wierden. Och, of zij in een boek ook wierden ingetekend!

24 Je voudrais qu’avec un burin de fer et avec du plomb Elles fussent pour toujours gravées dans le roc…

Dat zij met een ijzeren griffie en lood voor eeuwig in een rots gehouwen wierden!

25 Mais je sais que mon rédempteur est vivant, Et qu’il se lèvera le dernier sur la terre.

Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan;

26 Quand ma peau sera détruite, il se lèvera; Quand je n’aurai plus de chair, je verrai Dieu.

En als zij na mijn huid dit doorknaagd zullen hebben, zal ik uit mijn vlees God aanschouwen;

27 Je le verrai, et il me sera favorable; Mes yeux le verront, et non ceux d’un autre; Mon âme languit d’attente au-dedans de moi.

Denwelken ik voor mij aanschouwen zal, en mijn ogen zien zullen, en niet een vreemde; mijn nieren verlangen zeer in mijn schoot.

28 Vous direz alors: Pourquoi le poursuivions-nous? Car la justice de ma cause sera reconnue.

Voorwaar, gij zoudt zeggen: Waarom vervolgen wij hem? Nademaal de wortel der zaak in mij gevonden wordt.

29 Craignez pour vous le glaive: Les châtiments par le glaive sont terribles! Et sachez qu’il y a un jugement.

Schroomt u vanwege het zwaard; want de grimmigheid is over de misdaden des zwaards; opdat gij weet, dat er een gericht zij.