Job 16

1 Job prit la parole et dit:

آنگاه ایوب پاسخ داد:

2 J’ai souvent entendu pareilles choses; Vous êtes tous des consolateurs fâcheux.

من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید.

3 Quand finiront ces discours en l’air? Pourquoi cette irritation dans tes réponses?

آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟

4 Moi aussi, je pourrais parler comme vous, Si vous étiez à ma place: Je vous accablerais de paroles, Je secouerais sur vous la tête,

اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم.

5 Je vous fortifierais de la bouche, Je remuerais les lèvres pour vous soulager.

اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم.

6 Si je parle, mes souffrances ne seront point calmées, Si je me tais, en quoi seront-elles moindres?

هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد.

7 Maintenant, hélas! Il m’a épuisé… Tu as ravagé toute ma maison;

خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای.

8 Tu m’as saisi, pour témoigner contre moi; Ma maigreur se lève, et m’accuse en face.

ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند.

9 Il me déchire et me poursuit dans sa fureur, Il grince des dents contre moi, Il m’attaque et me perce de son regard.

خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد.

10 Ils ouvrent la bouche pour me dévorer, Ils m’insultent et me frappent les joues, Ils s’acharnent tous après moi.

مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند.

11 Dieu me livre à la merci des impies, Il me précipite entre les mains des méchants.

خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند.

12 J’étais tranquille, et il m’a secoué, Il m’a saisi par la nuque et m’a brisé, Il a tiré sur moi comme à un but.

من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است.

13 Ses traits m’environnent de toutes parts; Il me perce les reins sans pitié, Il répand ma bile sur la terre.

با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد.

14 Il me fait brèche sur brèche, Il fond sur moi comme un guerrier.

او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند.

15 J’ai cousu un sac sur ma peau; J’ai roulé ma tête dans la poussière.

لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام.

16 Les pleurs ont altéré mon visage; L’ombre de la mort est sur mes paupières.

از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است.

17 Je n’ai pourtant commis aucune violence, Et ma prière fut toujours pure.

ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست.

18 O terre, ne couvre point mon sang, Et que mes cris prennent librement leur essor!

ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد.

19 Déjà maintenant, mon témoin est dans le ciel, Mon témoin est dans les lieux élevés.

من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند.

20 Mes amis se jouent de moi; C’est Dieu que j’implore avec larmes.

دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم

21 Puisse-t-il donner à l’homme raison contre Dieu, Et au fils de l’homme contre ses amis!

و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند.

22 Car le nombre de mes années touche à son terme, Et je m’en irai par un sentier d’où je ne reviendrai pas.

زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست.