Job 10

1 Mon âme est dégoûtée de la vie! Je donnerai cours à ma plainte, Je parlerai dans l’amertume de mon âme.

Ik walg nu toch van het leven, En laat dus de vrije loop aan mijn klagen; Ik spreek in de bitterheid van mijn ziel,

2 Je dis à Dieu: Ne me condamne pas! Fais-moi savoir pourquoi tu me prends à partie!

En zeg tot God: Behandel mij niet als een schuldige; Laat mij weten, waarom Gij tegen mij strijdt!

3 Te paraît-il bien de maltraiter, De repousser l’ouvrage de tes mains, Et de faire briller ta faveur sur le conseil des méchants?

Brengt het U voordeel, dat Gij verdrukt, Dat Gij het werk uwer handen verwerpt, Maar de plannen der bozen begunstigt?

4 As-tu des yeux de chair, Vois-tu comme voit un homme?

Hebt Gij ogen van vlees, Ziet Gij, zoals mensen dat doen;

5 Tes jours sont-ils comme les jours de l’homme, Et tes années comme ses années,

Zijn uw dagen als die van een sterveling, Uw jaren als de levensduur van een mens:

6 Pour que tu recherches mon iniquité, Pour que tu t’enquières de mon péché,

Dat Gij op zoek zijt naar mijn schuld, En naar mijn zonden blijft vorsen,

7 Sachant bien que je ne suis pas coupable, Et que nul ne peut me délivrer de ta main?

Ofschoon Gij weet, dat ik niet schuldig ben, En niemand mij uit uw hand kan redden?

8 Tes mains m’ont formé, elles m’ont créé, Elles m’ont fait tout entier… Et tu me détruirais!

Uw eigen handen hebben mij gevormd en gewrocht, En nu zoudt Gij me weer gaan vernielen?

9 Souviens-toi que tu m’as façonné comme de l’argile; Voudrais-tu de nouveau me réduire en poussière?

Bedenk toch, dat Gij mij als leem hebt gekneed: En Gij voert mij terug naar het stof?

10 Ne m’as-tu pas coulé comme du lait? Ne m’as-tu pas caillé comme du fromage?

Hebt Gij me niet als melk laten vloeien, En als kaas laten stremmen;

11 Tu m’as revêtu de peau et de chair, Tu m’as tissé d’os et de nerfs;

Mij niet bekleed met huid en met vlees, Met beenderen en spieren samengeweven?

12 Tu m’as accordé ta grâce avec la vie, Tu m’as conservé par tes soins et sous ta garde.

In uw goedheid hebt Gij mij het leven geschonken Uw zorg heeft mijn adem bewaakt,

13 Voici néanmoins ce que tu cachais dans ton cœur, Voici, je le sais, ce que tu as résolu en toi-même.

Maar dit was uw heimelijke toeleg daarbij, Ik weet, dat Gij dit hadt besloten:

14 Si je pèche, tu m’observes, Tu ne pardonnes pas mon iniquité.

Als ik zondigde, mij in het oog te houden, En mij mijn misdaad niet te vergeven;

15 Suis-je coupable, malheur à moi! Suis-je innocent, je n’ose lever la tête, Rassasié de honte et absorbé dans ma misère.

Was ik schuldig: Wee mij! En was ik onschuldig, Toch zou ik mijn hoofd niet mogen verheffen, Zat van smaad en gedrenkt met ellende!

16 Et si j’ose la lever, tu me poursuis comme un lion, Tu me frappes encore par des prodiges.

Hief ik het op, Gij zoudt jacht op mij maken, als een luipaard, Mij telkens uw wondere macht laten voelen,

17 Tu m’opposes de nouveaux témoins, Tu multiplies tes fureurs contre moi, Tu m’assailles d’une succession de calamités.

Uw vijandschap jegens mij weer vernieuwen; Gij zoudt uw toorn op mij nog verdubbelen, Gij riept troepen en legers tegen mij op!

18 Pourquoi m’as-tu fait sortir du sein de ma mère? Je serais mort, et aucun œil ne m’aurait vu;

Waarom hebt Gij mij dan uit de schoot laten komen, Gaf ik de geest niet, eer een oog mij aanschouwde?

19 Je serais comme si je n’eusse pas existé, Et j’aurais passé du ventre de ma mère au sépulcre.

Dan was ik nu, als had ik nimmer bestaan, En was van de schoot naar het graf gedragen.

20 Mes jours ne sont-ils pas en petit nombre? Qu’il me laisse, Qu’il se retire de moi, et que je respire un peu,

Ach, mijn levensdagen zijn maar gering, Laat mij met rust, dat ik een weinig vreugde beleef,

21 Avant que je m’en aille, pour ne plus revenir, Dans le pays des ténèbres et de l’ombre de la mort,

Eer ik heenga, vanwaar ik niet terugkom, Naar het land van duisternis en schaduw des doods;

22 Pays d’une obscurité profonde, Où règnent l’ombre de la mort et la confusion, Et où la lumière est semblable aux ténèbres.

Naar het sombere land, waar wanorde heerst, De dag als een stikdonkere nacht!