Job 17
1 Je péris emporté par une tempête; j'aspire à la tombe et je n'y puis arriver.
Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.
2 Je péris dans mon affliction; et vous, Seigneur, qu'avez-vous fait?
Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.
3 Des étrangers m'ont enlevé mes richesses: Quel est cet homme? qu'il soit enchaîné par ma main.
Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?
4 Vous avez rendu leur cœur inaccessible à la raison; gardez-vous de les glorifier.
Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.
5 Cet homme n'a rien à dire à ses amis que des méchancetés; et ses yeux ont fondu en larmes à cause de ses fils.
Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.
6 O mon Dieu, vous avez fait de moi la fable des nations; je suis devenu pour elles un objet de risée.
Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.
7 La colère alors a séché mes pleurs, et j'ai été vivement assiégé de toutes parts.
Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.
8 Les gens sincères à cause de moi sont saisis de surprise, ils s'écrient: Puisse le juste s'élever au-dessus du méchant!
La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.
9 Que le fidèle persévère dans sa voie, que l'homme dont les mains sont pures prenne courage.
Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.
10 Et vous tous approchez, écoutez-moi, je ne trouve point la vérité en vous.
Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.
11 J'ai passé mes jours à murmurer, et toutes les parties de mon cœur ont été déchirées.
Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.
12 J'ai confondu la nuit avec le jour; la lumière avec l'obscurité.
La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.
13 Tout ce que j'ai à attendre, c'est la terre pour demeure; ma couche est déjà étendue dans les ténèbres. (Sheol h7585)
Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito. (Sheol h7585)
14 J'ai surnommé la mort mon père; ma mère et ma sœur, c'est la pourriture.
Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.
15 Où est donc mon espoir? quels sont les biens que je verrai?
Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?
