Job 14

1 L'homme, né de la femme, vit peu, et il est plein d'emportement.

Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

2 Il tombe comme une fleur s'épanouit; il passe comme une ombre; il n's'arrête jamais.

Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

3 N'est-ce pas de vous qu'il tient sa raison? Et n'est-ce point vous qui l'appelez devant vous pour être jugé?

A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Qui sera exempt de souillure? Personne.

Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

5 Sa vie sur la terre n'eût-elle duré qu'un jour. L'homme peut supputer lui- même le nombre de ses mois; vous avez fixé le terme; nul ne le dépasse.

Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

6 Détournez-vous donc de lui afin qu'il se repose et qu'il se complaise en sa vie, comme le travailleur à gages.

Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

7 L'arbre ne perd point toute espérance; si on le taille, il fleurira encore, et il ne manquera pas de rejetons.

[Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

8 S'il a vieilli, sa racine est encore en terre; si son tronc s'est flétri au milieu des rochers,

Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

9 La senteur de l'eau le ranimera, et il portera des fruits comme un jeune plant.

[To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

10 L'homme meurt et il disparaît; le mortel tombe et il n'est plus.

Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

11 La mer à la longue s'appauvrit; le fleuve abandonné à lui-même se dessèche;

Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

12 L'homme une fois couché ne se relèvera pas que le ciel ne se dissolve; les morts ne sortiront pas de leur sommeil.

Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

13 Puissiez-vous me garder dans les enfers; et me cacher jusqu'à ce que votre courroux s'apaise; et me marquer le temps où vous vous souviendrez de moi. (Sheol h7585)

Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

14 Car l'homme sera mort, lorsqu'il aura remplit les jours de sa vie, il vivra. J'attendrai jusqu'à ce que je renaisse.

Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

15 Vous m'appellerez alors et je vous obéirai: ne rejetez donc pas les œuvres de vos mains.

Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

16 Vous avez compté mes actions et nulle de mes fautes ne vous est échappée.

Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

17 Vous avez scellé mes péchés dans un sac; vous avez mis un signe à ceux que la contrainte m'a fait commettre.

Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

18 Mais les monts s'écroulent, les roches sont déracinées;

Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

19 Les eaux aplanissent la pierre; les ondes couvrent les hautes cimes des monts; et vous avez détruit la patience de l'homme.

Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

20 Vous l'avez poussé à la mort et il est parti; vous avez tourné vers lui votre visage et vous l'avez congédié.

Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

21 Des fils nombreux sont issus de lui et il n'en sait rien; sa postérité n'est pas nombreuse; il l'ignore.

Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

22 Mais ses chairs ont connu la souffrance et son âme a été affligée.

Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.