Lamentations 5
1 Souviens-toi, ô Eternel, de ce qui nous est advenu; regarde et vois notre opprobre!
Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 Notre héritage a passé à des étrangers, nos maisons à des gentils.
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Nous sommes devenus des orphelins, privés de père; nos mères sont pareilles à des veuves.
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Notre eau, nous ne pouvons 'la boire qu’à prix d’argent; notre bois, nous n’en disposons qu’en l’achetant.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 On nous poursuit l’épée dans les reins; nous sommes à bout de forces: point de répit pour nous!
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 En Egypte nous avons tendu la main, et à Achour, pour avoir du pain en suffisance.
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Nos pères avaient péché: ils ne sont plus, et nous portons le poids de leurs fautes.
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Des esclaves ont pris le dessus sur nous: personne ne nous soustrait à leur pouvoir.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Au péril de notre vie nous nous procurons nos vivres, le glaive sévissant au désert.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Notre peau est brûlante comme un four, par suite de la fièvre desséchante de la faim.
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 On a violenté des femmes dans Sion, des vierges dans les villes de Juda.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 Des princes ont été pendus par leurs mains; on n’a témoigné nul égard pour la personne des vieillards.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 Les adolescents ont dû porter la meule, les jeunes gens ont trébuché, sous le faix des bûches.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 Les vieillards ont cessé de paraître à la Porte, les jeunes gens d’entonner leurs chansons.
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 Toute joie est bannie de notre cœur; nos danses joyeuses sont changées en deuil.
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 Elle est tombée, la couronne de notre tête; malheur à nous, parce que nous avons péché!
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 Ce qui nous déchire le cœur, ce qui obscurcit nos yeux,
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 c’est de voir le mont Sion en ruines, foulé par les renards.
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Toi, ô Eternel, qui sièges immuable, dont le trône subsiste d’âge en âge,
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 pourquoi nous oublies-tu si obstinément, nous délaisses-tu de si longs jours?
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Ramène-nous vers toi, ô Eternel, nous voulons te revenir; renouvelle pour nous les jours d’autrefois.
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Se peut-il que tu nous aies complètement rejetés et que tu nourrisses contre nous une colère inexorable? Ramène-nous vers toi, ô Eternel, nous voulons te revenir; renouvelle pour nous les jours d’autrefois.
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
