Job 3

1 Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.

Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

2 Job prit la parole et dit:

Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

3 Périsse le jour où je suis né, la nuit qui a dit: "Un homme a été conçu!"

Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

4 Que ce jour-là ne soit que ténèbres! Que Dieu ne daigne s’y intéresser du haut de sa demeure, et qu’aucune lueur ne l’éclaire!

Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

5 Que l’obscurité et l’ombre de la mort le revendiquent comme leur, qu’une épaisse nuée pèse sur lui, et que des éclipses de soleil en fassent un objet d’épouvante!

Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

6 Cette nuit-là, que de profondes ténèbres s’en saisissent, qu’elle ne prenne pas rang parmi les jours de l’année et n’entre pas dans le compte des mois!

Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

7 Oui, que cette nuit-là soit condamnée à la solitude, et que nul chant ne s’y élève!

Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

8 Puisse-t-elle être exécrée par ceux qui maudissent le jour et possèdent le secret d’éveiller le Léviathan!

Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

9 Que les étoiles de son aube matinale demeurent obscures, qu’elle attende vainement la lumière et ne voie point s’ouvrir les paupières de l’aurore,

Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

10 pour n’avoir pas tenu closes les portes du sein qui m’avait conçu et caché la misère à mes regards!

Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

11 Que ne suis-je mort dès le sein de ma mère? Que n’ai-je rendu le dernier soupir en me détachant de ses flancs?

Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

12 Pourquoi deux genoux m’ont-ils recueilli? A quoi bon des mamelles pour m’allaiter?

Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

13 A présent je serais couché dans une paix profonde, je dormirais et jouirais du repos,

Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

14 en compagnie des rois et des arbitres de la terre, qui se bâtissent des monuments destinés à la ruine,

Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

15 ou bien des grands qui ont possédé de l’or et rempli d’argent leurs maisons.

Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

16 Ou encore, que n’ai-je été comme l’avorton qu’on, enfouit, comme ces petits enfants qui n’ont pas aperçu la lumière?

Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

17 Là, les méchants mettent un terme à leur violence, là; se reposent ceux dont les forces sont à bout.

Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

18 Là aussi, les captifs sont en paix, sans plus entendre la voix d’un maître despotique.

Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

19 Petits et grands y sont confondus, et l’esclave est libéré de son maître.

Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

20 Pourquoi octroie-t-on la lumière au misérable, et la vie à ceux dont l’âme est pleine d’amertume,

Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

21 qui appellent de leurs vœux la mort, qui les fuit, et la cherchent plus avidement que des trésors,

Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

22 qui ressentent des transports de joie et sont dans l’allégresse, dès qu’ils obtiennent une tombe;

Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

23 à l’homme enfin dont la destinée est voilée et que Dieu a confiné comme dans un enclos?

Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

24 Aussi bien, je ne mange pas un morceau de pain que mes sanglots n’éclatent, et que mes plaintes ne se répandent comme l’eau.

Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

25 C’Est que tout malheur dont j’avais peur fond sur moi; ce que je redoutais vient m’assaillir.

Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

26 Je ne connais plus ni paix, ni sécurité, ni repos: les tourments m’ont envahi.

Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.