Job 29

1 Job, poursuivant l’exposé de son thème, dit:

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

2 Ah! Que ne suis-je tel que j’étais aux temps passés, aux jours où Dieu me protégeait;

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

3 où son flambeau brillait sur ma tête, et où sa lumière me guidait dans les ténèbres;

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

4 tel que j’étais aux jours de mon automne, alors que l’amitié de Dieu s’étendait sur ma demeure;

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

5 que le Tout-Puissant était encore avec moi et que j’étais entouré de mes jeunes gens;

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

6 quand je baignais mes pieds dans la crème, et que le rocher ruisselait pour moi de flots d’huile!

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

7 Quand je me dirigeais vers la Porte, au seuil de la cité, et fixais mon siège sur la place publique,

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

8 les jeunes, en me voyant, se cachaient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

9 Les grands retenaient leurs paroles et posaient la main sur la bouche.

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

10 La voix des seigneurs expirait sur leurs lèvres, et leur langue se collait à leur palais;

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

11 car l’oreille qui m’entendait me proclamait heureux, et l’œil qui me voyait rendait témoignage pour moi.

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

12 C’Est que je sauvais le pauvre, criant au secours, et l’orphelin sans soutien.

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

13 La bénédiction du désespéré allait à moi, et je mettais de la joie au cœur de la veuve.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

14 Je me revêtais d’équité comme d’une parure, mon esprit de justice était mon manteau et mon turban.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

15 J’Étais les yeux de l’aveugle, j’étais les pieds du boiteux.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

16 J’Étais un père pour les malheureux; la cause de l’inconnu, je l’étudiais à fond.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

17 Je brisais la mâchoire du malfaiteur, et j’arrachais la proie d’entre ses dents.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

18 Et je disais: "Je finirai avec mon nid; comme le phénix je vivrai de longs jours.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

19 Ma racine sera en contact avec l’eau, la rosée se posera, la nuit, sur mon branchage.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

20 Ma gloire se renouvellera sans cesse, et mon arc se rajeunira dans ma main."

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

21 Ils m’écoutaient, pleins d’attente; ils faisaient silence pour entendre mon avis.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

22 Quand j’avais fini de parler, ils ne répliquaient pas, et mes discours s’épandaient sur eux.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

23 Ils m’attendaient comme la pluie; ils ouvraient la bouche comme pour l’ondée printanière.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

24 Je leur souriais et ils n’osaient y croire; jamais ils n’éteignaient le rayonnement de ma face.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

25 Volontiers j’allais vers eux, m’asseyant à leur tête, et j’étais comme un roi dans son armée, comme quelqu’un: qui console des affligés.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.