Job 17
1 Mon âme est meurtrie, mes jours s’éteignent, la tombe m’attend.
Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.
2 Ne suis-je pas en butte à des moqueries? Mes yeux ne sont-ils pas constamment témoins de leurs perfidies?
Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.
3 Ah! De grâce, accorde-moi ta caution! Sois toi-même mon garant vis-à-vis de toi qui voudrait s’engager pour moi?
Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?
4 Car tu as fermé leur cœur à la raison; aussi ne les laisseras-tu pas triompher.
Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.
5 Pour une part de butin on trahit des amis, de sorte que les yeux de leurs enfants se consument de misère.
Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.
6 On a fait de moi la fable des nations; je suis l’homme à qui on crache au visage.
Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.
7 Mes yeux sont éteints par le chagrin, et tous mes organes sont comme une ombre.
Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.
8 Les gens de bien en sont stupéfaits, et l’innocent en est révolté contre l’impie.
La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.
9 Cependant le juste persiste dans sa conduite, et celui qui a les mains pures redouble d’énergie.
Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.
10 Quant à vous, retournez-vous donc tous contre moi, venez! Je ne trouverai pas un sage parmi vous.
Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.
11 Mes jours ont fui, mes projets sont ruinés, ces trésors de mon cœur.
Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.
12 De la nuit ils veulent faire le jour, ils disent la lumière plus proche que les ténèbres.
La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.
13 Si je n’attends plus d’autre demeure que le Cheol, si j’ai étendu ma couche dans la région des ombres; (Sheol h7585)
Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito. (Sheol h7585)
14 si je dis au tombeau: "Tu es mon père!" et à la vermine: "Tu es ma mère et ma sœur"
Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.
15 où donc est mon espérance? Mon espérance, qui peut la voir?
Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?
