< Psaumes 109 >
1 Au chef de musique. De David. Psaume. Ô Dieu de ma louange! ne te tais point.
Þú Guð sem ég lofa, vertu ekki þögull
2 Car la bouche du méchant et la bouche de la fraude se sont ouvertes contre moi: ils parlent contre moi avec une langue menteuse,
því að óguðlegir baktala mig og ljúga á mig sökum.
3 Et ils m’ont entouré de paroles de haine, et ils me font la guerre sans cause.
Án saka hata þeir mig og ráðast á mig.
4 Pour mon amour, ils ont été mes adversaires; mais moi [je me suis adonné à la] prière.
Ég elska þá, en jafnvel meðan ég bið fyrir þeim, ofsækja þeir mig.
5 Et ils m’ont rendu le mal pour le bien, et la haine pour mon amour.
Þeir gjalda gott með illu og ást mína með hatri.
6 Prépose sur lui un méchant, et que l’adversaire se tienne à sa droite;
Leyfðu þeim að finna hvernig mér líður! Leyfðu óvini mínum að þola sama óréttlæti og hann beitir mig – vera dæmdur af ranglátum dómara.
7 Quand il sera jugé, qu’il soit déclaré méchant, et que sa prière lui soit [comptée] comme un péché;
Og þegar úrskurður fellur, lát hann þá verða honum til tjóns. Líttu á bænir hans eins og innantómt raus.
8 Que ses jours soient peu nombreux, qu’un autre prenne sa charge;
Styttu æviár hans. Skipaðu annan í embætti hans.
9 Que ses fils soient orphelins, et sa femme veuve;
Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja
10 Que ses fils soient vagabonds, et qu’ils mendient, et qu’ils aillent quêtant loin de leurs [demeures en] ruines.
og rektu þau burt úr rústum heimilis þeirra.
11 Que l’usurier jette le filet sur tout ce qui est à lui, et que les étrangers pillent [le fruit de] son travail;
Lánardrottnarnir taki landareign hans og ókunnugir fái allt sem hann hafði aflað.
12 Qu’il n’y ait personne qui étende sa bonté sur lui, et qu’il n’y ait personne qui use de grâce envers ses orphelins;
Enginn sýni honum miskunn né aumki sig yfir föðurlausu börnin hans.
13 Que sa postérité soit retranchée; que, dans la génération qui suivra, leur nom soit effacé;
Afkomendur hans verði afmáðir og ætt hans eins og hún leggur sig.
14 Que l’iniquité de ses pères revienne en mémoire devant l’Éternel, et que le péché de sa mère ne soit point effacé;
Refsaðu fyrir syndir föður hans og móður og dragðu ekki af.
15 Qu’ils soient continuellement devant l’Éternel, et qu’il retranche leur mémoire de la terre;
Láttu misgjörðir hans aldrei falla í gleymsku, en minningu ættarinnar að engu verða.
16 Parce qu’il ne s’est point souvenu d’user de bonté, et qu’il a persécuté l’affligé et le pauvre, et celui qui a le cœur brisé, pour le faire mourir.
Hann sýndi engum manni miskunn, en ofsótti nauðstadda og steypti aðþrengdum í dauðann.
17 Et il a aimé la malédiction: – qu’elle vienne sur lui! Et il n’a pas pris plaisir à la bénédiction: – qu’elle soit loin de lui!
Hann formælti öðrum, bölvunin komi honum sjálfum í koll. Að blessa lét hann ógert, blessun sé því fjarri honum.
18 Et qu’il soit revêtu de la malédiction comme de sa robe; et qu’elle entre au-dedans de lui comme de l’eau, et dans ses os comme de l’huile;
Að bölva, það átti við hann, það var honum eðlilegt eins og að éta og drekka.
19 Qu’elle lui soit comme un vêtement dont il se couvre, et comme une ceinture qui le ceigne continuellement.
Formælingar hans bitni á honum sjálfum, hylji hann, eins og fötin sem hann er í og beltið um mitti hans.
20 Telle soit, de par l’Éternel, la récompense de mes adversaires et de ceux qui parlent en mal contre mon âme.
Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni – þeirra sem ljúga á mig og hóta mér dauða.
21 Mais toi, Éternel! Seigneur! agis pour moi à cause de ton nom; car ta gratuité est bonne; délivre-moi;
En Drottinn, farðu með mig eins og barnið þitt! Eins og þann sem ber þitt eigið nafn. Frelsaðu mig Drottinn, vegna elsku þinnar.
22 Car je suis affligé et pauvre, et mon cœur est blessé au-dedans de moi.
Það hallar undan fæti, ég finn að dauðinn nálgast.
23 Je m’en vais comme l’ombre quand elle s’allonge; je suis jeté çà et là comme la sauterelle;
Ég er hristur til jarðar eins og padda af ermi!
24 Mes genoux chancellent par le jeûne, et ma chair s’est amaigrie et n’a plus sa graisse.
Ég skelf í hnjánum – fastan var erfið, ég er ekkert nema skinn og bein.
25 Et moi, je leur suis en opprobre; quand ils me voient, ils hochent la tête.
Ég er eins og minnisvarði um mistök og þegar menn sjá mig hrista þeir höfuðið.
26 Aide-moi, Éternel, mon Dieu! Sauve-moi selon ta bonté!
Hjálpaðu mér Drottinn Guð minn! Frelsaðu mig sakir elsku þinnar og kærleika.
27 Et qu’on sache que c’est ici ta main, – que toi, ô Éternel! tu l’as fait.
Gerðu það svo að allir sjái, svo að enginn efist um að það var þitt verk,
28 Qu’eux, ils maudissent; mais toi, bénis. S’ils s’élèvent, qu’ils soient honteux, et que ton serviteur se réjouisse.
– þá mega þeir formæla mér ef þeir vilja, sama er mér, aðeins að þú blessir mig. Þá munu illráð þeirra gegn mér mistakast og ég ganga mína leið, glaður í bragði.
29 Que mes adversaires soient revêtus de confusion, et qu’ils se couvrent de leur honte comme d’un manteau.
Ónýttu áform þeirra! Sveipaðu þá skömm!
30 [Alors] de ma bouche je célébrerai hautement l’Éternel, et je le louerai au milieu de la multitude;
Þá mun ég ekki láta af að þakka Drottni, lofa hann í allra áheyrn.
31 Car il s’est tenu à la droite du pauvre, pour le sauver de ceux qui jugeaient son âme.
Því að hann er athvarf fátækra og þeirra sem líða skort. Hann frelsar þá undan óvinum þeirra.