Job 29

1 Et Job reprit son discours sentencieux et dit:

۱ و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

2 Oh! que ne suis-je comme aux mois d’autrefois, comme aux jours où Dieu me gardait;

۲ «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

3 Quand sa clarté luisait sur ma tête, et que dans les ténèbres je marchais à sa lumière;

۳ هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

4 Comme j’étais aux jours de mon automne, quand le conseil secret de Dieu présidait sur ma tente;

۴ چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

5 Quand le Tout-puissant était encore avec moi, [et] que mes jeunes gens m’entouraient;

۵ وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

6 Quand je lavais mes pas dans le caillé, et que le rocher versait auprès de moi des ruisseaux d’huile! –

۶ حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

7 Quand je sortais [pour aller] à la porte par la ville, quand je préparais mon siège sur la place:

۷ چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

8 Les jeunes gens me voyaient et se cachaient, et les vieillards se levaient [et] se tenaient debout;

۸ جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

9 Les princes s’abstenaient de parler et mettaient la main sur leur bouche,

۹ سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

10 La voix des nobles s’éteignait, et leur langue se collait à leur palais.

۱۰ آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

11 Quand l’oreille m’entendait, elle m’appelait bienheureux; quand l’œil me voyait, il me rendait témoignage;

۱۱ زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

12 Car je délivrais le malheureux qui implorait du secours, et l’orphelin qui était sans aide.

۱۲ زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

13 La bénédiction de celui qui périssait venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

۱۳ برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

14 Je me vêtais de la justice, et elle me revêtait; ma droiture m’était comme un manteau et un turban.

۱۴ عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

15 J’étais, moi, les yeux de l’aveugle et les pieds du boiteux;

۱۵ من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

16 J’étais un père pour les pauvres, et j’examinais la cause de celui qui m’était inconnu;

۱۶ برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

17 Et je brisais la mâchoire de l’inique, et d’entre ses dents j’arrachais la proie.

۱۷ دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

18 Et je disais: J’expirerai dans mon nid, et mes jours seront nombreux comme le sable;

۱۸ «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

19 Ma racine sera ouverte aux eaux, et la rosée séjournera sur ma branche;

۱۹ ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

20 Ma gloire [restera] toujours nouvelle avec moi, et mon arc rajeunira dans ma main.

۲۰ جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

21 On m’écoutait et on attendait, et on se taisait pour [avoir] mon conseil;

۲۱ مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

22 Après que j’avais parlé on ne répliquait pas, et mon discours distillait sur eux;

۲۲ بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

23 Et on m’attendait comme la pluie, et on ouvrait la bouche [comme] pour la pluie de la dernière saison.

۲۳ و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

24 Si je leur souriais, ils ne le croyaient pas, et ils ne troublaient pas la sérénité de ma face.

۲۴ اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

25 Je choisissais pour eux le chemin et je m’asseyais à leur tête, et je demeurais comme un roi au milieu d’une troupe, comme quelqu’un qui console les affligés.

۲۵ راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.