Job 29

1 Et Job reprit son discours sentencieux et dit:

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

2 Oh! que ne suis-je comme aux mois d’autrefois, comme aux jours où Dieu me gardait;

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

3 Quand sa clarté luisait sur ma tête, et que dans les ténèbres je marchais à sa lumière;

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

4 Comme j’étais aux jours de mon automne, quand le conseil secret de Dieu présidait sur ma tente;

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

5 Quand le Tout-puissant était encore avec moi, [et] que mes jeunes gens m’entouraient;

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

6 Quand je lavais mes pas dans le caillé, et que le rocher versait auprès de moi des ruisseaux d’huile! –

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

7 Quand je sortais [pour aller] à la porte par la ville, quand je préparais mon siège sur la place:

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

8 Les jeunes gens me voyaient et se cachaient, et les vieillards se levaient [et] se tenaient debout;

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

9 Les princes s’abstenaient de parler et mettaient la main sur leur bouche,

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

10 La voix des nobles s’éteignait, et leur langue se collait à leur palais.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

11 Quand l’oreille m’entendait, elle m’appelait bienheureux; quand l’œil me voyait, il me rendait témoignage;

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

12 Car je délivrais le malheureux qui implorait du secours, et l’orphelin qui était sans aide.

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

13 La bénédiction de celui qui périssait venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

14 Je me vêtais de la justice, et elle me revêtait; ma droiture m’était comme un manteau et un turban.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

15 J’étais, moi, les yeux de l’aveugle et les pieds du boiteux;

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

16 J’étais un père pour les pauvres, et j’examinais la cause de celui qui m’était inconnu;

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

17 Et je brisais la mâchoire de l’inique, et d’entre ses dents j’arrachais la proie.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

18 Et je disais: J’expirerai dans mon nid, et mes jours seront nombreux comme le sable;

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

19 Ma racine sera ouverte aux eaux, et la rosée séjournera sur ma branche;

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

20 Ma gloire [restera] toujours nouvelle avec moi, et mon arc rajeunira dans ma main.

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

21 On m’écoutait et on attendait, et on se taisait pour [avoir] mon conseil;

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

22 Après que j’avais parlé on ne répliquait pas, et mon discours distillait sur eux;

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

23 Et on m’attendait comme la pluie, et on ouvrait la bouche [comme] pour la pluie de la dernière saison.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

24 Si je leur souriais, ils ne le croyaient pas, et ils ne troublaient pas la sérénité de ma face.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

25 Je choisissais pour eux le chemin et je m’asseyais à leur tête, et je demeurais comme un roi au milieu d’une troupe, comme quelqu’un qui console les affligés.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.