Job 17
1 Mon souffle est corrompu, mes jours s’éteignent: pour moi sont les sépulcres!
“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
2 Les moqueurs ne sont-ils pas autour de moi, et mes yeux ne demeurent-ils pas au milieu de leurs insultes?
Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
3 Dépose, je te prie, [un gage]; cautionne-moi auprès de toi-même: qui donc frappera dans ma main?
“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
4 Car tu as fermé leur cœur à l’intelligence; c’est pourquoi tu ne les élèveras pas.
Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
5 Celui qui trahit ses amis pour qu’ils soient pillés, les yeux de ses fils seront consumés.
Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
6 Et il a fait de moi un proverbe des peuples, et je suis devenu un homme auquel on crache au visage.
“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
7 Mon œil est terni par le chagrin, et mes membres sont tous comme une ombre.
Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
8 Les hommes droits en seront étonnés, et l’innocent s’élèvera contre l’impie;
Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
9 Mais le juste tiendra ferme dans sa voie, et celui qui a les mains pures croîtra en force.
Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
10 Mais quant à vous tous, revenez encore, je vous prie; mais je ne trouverai pas un sage parmi vous.
“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
11 Mes jours sont passés, mes desseins sont frustrés, – les plans chéris de mon cœur.
Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
12 Ils font de la nuit le jour, la lumière proche en présence des ténèbres.
Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam, (Sheol h7585)
14 Je crie à la fosse: Tu es mon père! aux vers: Ma mère et ma sœur!
Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
15 Où donc est mon espoir? Et mon espoir, qui le verra?
Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
