Job 17
1 Mon souffle est corrompu, mes jours s’éteignent: pour moi sont les sépulcres!
Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.
2 Les moqueurs ne sont-ils pas autour de moi, et mes yeux ne demeurent-ils pas au milieu de leurs insultes?
Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.
3 Dépose, je te prie, [un gage]; cautionne-moi auprès de toi-même: qui donc frappera dans ma main?
Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?
4 Car tu as fermé leur cœur à l’intelligence; c’est pourquoi tu ne les élèveras pas.
Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.
5 Celui qui trahit ses amis pour qu’ils soient pillés, les yeux de ses fils seront consumés.
Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.
6 Et il a fait de moi un proverbe des peuples, et je suis devenu un homme auquel on crache au visage.
Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.
7 Mon œil est terni par le chagrin, et mes membres sont tous comme une ombre.
Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.
8 Les hommes droits en seront étonnés, et l’innocent s’élèvera contre l’impie;
La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.
9 Mais le juste tiendra ferme dans sa voie, et celui qui a les mains pures croîtra en force.
Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.
10 Mais quant à vous tous, revenez encore, je vous prie; mais je ne trouverai pas un sage parmi vous.
Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.
11 Mes jours sont passés, mes desseins sont frustrés, – les plans chéris de mon cœur.
Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.
12 Ils font de la nuit le jour, la lumière proche en présence des ténèbres.
La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.
Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito. (Sheol h7585)
14 Je crie à la fosse: Tu es mon père! aux vers: Ma mère et ma sœur!
Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.
15 Où donc est mon espoir? Et mon espoir, qui le verra?
Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?
