Job 39

1 Connais-tu le temps où les chèvres sauvages font leurs petits? As-tu observé les biches quand elles mettent bas?

“Dağ keçilerinin ne zaman doğurduğunu biliyor musun? Geyiklerin yavruladığı zamanı sen mi gözlüyorsun?

2 As-tu compté les mois de leur portée, et connais-tu l’époque de leur délivrance?

Sen mi sayıyorsun doğuruncaya dek geçirdikleri ayları? Doğurdukları zamanı biliyor musun?

3 Elles se mettent à genoux, déposent leurs petits, et sont quittes de leurs douleurs.

Çöküp yavrularını doğurur, Kurtulurlar sancılarından.

4 Leurs faons se fortifient et grandissent dans les champs; ils s’en vont, et ne reviennent plus.

Güçlenir, kırda büyür yavrular, Gider, bir daha dönmezler.

5 Qui a lâché l’onagre en liberté, qui a brisé les liens de l’âne sauvage,

“Kim yaban eşeğini başı boş gönderdi, Kim bağlarını çözdü?

6 à qui j’ai donné le désert pour maison, pour demeure la plaine salée?

Yurt olarak ona bozkırı, Barınak olarak tuzlayı verdim.

7 Il méprise le tumulte des villes, il n’entend pas les cris d’un maître.

Kentteki kargaşaya güler o, Sürücünün bağırdığını duymaz.

8 Il parcourt les montagnes pour trouver sa pâture, il y poursuit les moindres traces de verdure.

Otlamak için tepeleri dolaşır, Yeşillik arar.

9 Le buffle voudra-t-il te servir, ou bien passera-t-il la nuit dans son étable?

“Yaban öküzü sana kulluk etmek ister mi? Geceyi senin yemliğinin yanında geçirir mi?

10 L’attacheras-tu avec une corde au sillon, ou bien hersera-t-il derrière toi dans les vallées?

Sabanla yarık açsın diye ona bağ vurabilir misin? Arkanda, ovalarda tırmık çeker mi?

11 Te fieras-tu à lui parce qu’il est très fort, lui laisseras-tu faire tes travaux?

Çok güçlü diye ona bel bağlayabilir misin? Ağır işini ona bırakabilir misin?

12 Compteras-tu sur lui pour rentrer ta moisson, pour recueillir le blé dans ton aire?

Ekinini getireceğine, Buğdayını harman yerinde toplayacağına güvenir misin?

13 L’aile de l’autruche bat joyeusement; elle n’a ni l’aile pieuse ni le plumage de la cigogne.

“Devekuşunun kanatları sevinçle dalgalanır, Ama leyleğin kanatları ve tüyleriyle kıyaslanamaz.

14 Elle abandonne ses œufs à la terre, et les laisse chauffer sur le sable.

Devekuşu yumurtalarını yere bırakır, Onları kumda ısıtır,

15 Elle oublie que le pied peut les fouler, la bête des champs les écraser.

Ayak altında ezilebileceklerini, Yabanıl hayvanlarca çiğnenebileceklerini düşünmez.

16 Elle est dure pour ses petits, comme s’ils n’étaient pas siens; que son travail soit vain, elle ne s’en inquiète pas.

Yavrularına sert davranır, kendinin değilmiş gibi, Çektiği zahmetin boşa gideceğine üzülmez.

17 Car Dieu lui a refusé la sagesse, et ne lui a pas départi l’intelligence.

Çünkü Tanrı ona bilgelik bağışlamamış, Anlayıştan pay vermemiştir.

18 Mais quand elle se bat les flancs et prend son essor, elle se rit du cheval et du cavalier.

Yine de koşmak için kabarınca Ata ve binicisine güler.

19 Est-ce toi qui donnes au cheval la vigueur, qui revêts son cou d’une crinière flottante,

“Sen mi ata güç verdin, Dalgalanan yeleyi boynuna giydirdin?

20 qui le fais bondir comme la sauterelle? Son fier hennissement répand la terreur.

Sen misin onu çekirge gibi sıçratan, Gururlu kişnemesiyle korku saçtıran?

21 Il creuse du pied la terre, il est fier de sa force, il s’élance au-devant du combat.

Ayakları toprağı şiddetle eşer, Gücünden ötürü sevinçle coşar, Savaşçının üstüne yürür.

22 Il se rit de la peur; rien ne l’effraie; il ne recule pas devant l’épée.

Korkuya güler, hiçbir şeyden yılmaz, Kılıç önünde geri adım atmaz.

23 Sur lui résonne le carquois, la lance étincelante et le javelot.

Ok kılıfı, parıldayan mızrak ve pala Üzerinde takırdar atın.

24 Il frémit, il s’agite, il dévore le sol; il ne se contient plus quand la trompette sonne.

Coşku ve heyecanla uzaklıkları yutar, Boru çalınca duramaz yerinde.

25 Au bruit de la trompette, il dit: « Allons! » De loin il flaire la bataille, la voix tonnante des chefs et les cris des guerriers.

Boru çaldıkça, ‘Hi!’ diye kişner, Savaş kokusunu, komutanların gürleyen sesini, Savaş çığlıklarını uzaklardan duyar.

26 Est-ce par ta sagesse que l’épervier prend son vol et déploie ses ailes vers le midi?

“Atmaca senin bilgeliğinle mi süzülüyor, Kanatlarını güneye doğru açıyor?

27 Est-ce à ton ordre que l’aigle s’élève, et fait son nid sur les hauteurs?

Kartal senin buyruğunla mı yükseliyor, Yuvasını yükseklere kuruyor?

28 Il habite les rochers, il fixe sa demeure dans les dents de la pierre, sur les sommets.

Uçurum kenarlarında konaklıyor, Sivri kayalar onun kalesi.

29 De là, il guette sa proie, son regard perce au loin.

Oradan gözetliyor yiyeceğini, Gözleri avını uzaktan seçiyor.

30 Ses petits s’abreuvent de sang; partout où il y a des cadavres, on le trouve.

Onun yavruları kanla beslenir, Leşler neredeyse, o da oradadır.”