Job 31

1 J’avais fait un pacte avec mes yeux, et comment aurais-je arrêté mes regards sur une vierge. —

Mi faris interligon kun miaj okuloj, Ke mi ne atentu virgulinon.

2 Quelle part, me disais-je, Dieu me réserverait-il d’en haut? Quel sort le Tout-Puissant me ferait-il de son ciel?

Kia estas la parto, kiun donas Dio de supre? Kaj kion destinas la Plejpotenculo el la altaj sferoj?

3 La ruine n’est-elle pas pour le méchant, et le malheur pour les artisans d’iniquité?

Ĉu ne malfeliĉon al malpiulo, Kaj forpuŝon de malbonagantoj?

4 Dieu ne connaît-il pas mes voies, ne compte-t-il pas tous mes pas?

Ĉu Li ne vidas mian konduton, Ne kalkulas ĉiujn miajn paŝojn?

5 Si j’ai marché dans le sentier du mensonge, si mon pied a couru après la fraude, —

Ĉu mi iradis en malvero, Kaj miaj piedoj rapidis al trompo?

6 que Dieu me pèse dans de justes balances, et il reconnaîtra mon innocence!

Li pesu min per justa pesilo, Kaj tiam Dio konvinkiĝos pri mia senkulpeco.

7 Si mes pas se sont écartés du droit chemin, si mon cœur a suivi mes yeux, si quelque souillure s’est attachée à mes mains, —

Se mia paŝo forkliniĝis de la vojo, Se mia koro sekvis miajn okulojn, Kaj se al mia mano algluiĝis makulo:

8 que je sème, et qu’un autre mange, que mes rejetons soient déracinés!

Tiam mi semu kaj alia manĝu, Kaj mia idaro elradikiĝu.

9 Si mon cœur a été séduit par une femme, si j’ai fait le guet à la porte de mon prochain, —

Se mia koro forlogiĝis al virino, Kaj mi kaŝe atendis ĉe la pordo de mia amiko:

10 que ma femme tourne la meule pour un autre, que des étrangers la déshonorent!

Tiam mia edzino estu adultigata de aliulo, Kaj aliuloj kliniĝu super ŝi.

11 Car c’est là un crime horrible, un forfait que punissent les juges;

Ĉar tio estus malvirto, Tio estus krimo, kiun devas puni juĝistoj.

12 un feu qui dévore jusqu’à la ruine, qui aurait détruit tous mes biens.

Tio estas fajro, kiu ekstermas ĝis la abismo, Kaj mian tutan akiritaĵon ĝi elradikigus.

13 Si j’ai méconnu le droit de mon serviteur ou de ma servante, quand ils étaient en contestation avec moi: —

Ĉu mi malŝatis la rajton de mia servisto aŭ de mia servistino, Kiam ili havis juĝan aferon kun mi?

14 Que faire, quand Dieu se lèvera? Au jour de sa visite, que lui répondrai-je?

Tiam kion mi farus, kiam Dio leviĝus? Kaj kion mi respondus al Li, kiam Li esplordemandus?

15 Celui qui m’a fait dans le sein de ma mère ne l’a-t-il pas fait aussi? Un même Créateur ne nous a-t-il pas formés?

Lin kreis ja Tiu sama, kiu kreis min en la ventro, Kaj Tiu sama pretigis en la ventro ankaŭ lin.

16 Si j’ai refusé aux pauvres ce qu’ils désiraient, si j’ai fait languir les yeux de la veuve,

Ĉu mi rifuzis la deziron de senhavuloj? Aŭ ĉu mi turmentis la okulojn de vidvino?

17 si j’ai mangé seul mon morceau de pain, sans que l’orphelin en ait eu sa part: —

Ĉu mian panpecon mi manĝis sola? Ĉu ne manĝis de ĝi ankaŭ orfo?

18 dès mon enfance il m’a gardé comme un père; dès ma naissance il a guidé mes pas.

Ĉar detempe de mia juneco mi estis kiel patro, Kaj de post la eliro el la ventro de mia patrino mi estis gvidisto.

19 Si j’ai vu le malheureux périr sans vêtements, l’indigent manquer de couverture,

Kiam mi vidis malfeliĉulon sen vesto Kaj malriĉulon sen kovro,

20 sans que ses reins m’aient béni, sans que la toison de mes agneaux l’ait réchauffé;

Ĉu tiam ne benis min liaj lumboj, Ĉu li ne estis varmigata per la lano de miaj ŝafoj?

21 si j’ai levé la main contre l’orphelin, parce que je me voyais un appui dans les juges, —

Se mi levis mian manon kontraŭ orfon, Ĉar mi vidis en la pordego helpon al mi,

22 que mon épaule se détache du tronc, que mon bras soit arraché de l’humérus.

En tia okazo mia ŝultro defalu de la dorso, Kaj mia brako rompiĝu de kano.

23 Car je crains la vengeance de Dieu, et devant sa majesté je ne puis subsister.

Ĉar mi timas la punon de Dio, Kaj ĝian pezon mi ne povus elteni.

24 Si j’ai mis dans l’or mon assurance, si j’ai dit à l’or pur: « Tu es mon espoir; »

Ĉu mi faris la oron mia espero, Kaj la orbulon mi nomis mia fido?

25 si je me suis réjoui de l’abondance de mes biens, des trésors amassés par mes mains;

Ĉu mi ĝojis, ke mia riĉeco estas granda Kaj ke mia mano multe akiris?

26 si, en voyant le soleil jeter ses feux, et la lune s’avancer dans sa splendeur,

Kiam mi vidis la lumon brilantan Kaj la lunon majeste irantan,

27 mon cœur s’est laissé séduire en secret, si ma main s’est portée à ma bouche, —

Ĉu tiam sekrete forlogiĝis mia koro Kaj mi sendis kisojn per mia mano?

28 c’est là encore un crime que punit le juge; j’aurais renié le Dieu très-haut.

Ankaŭ tio estus krimo juĝinda, Ĉar mi forneus per tio Dion en la alto.

29 Si j’ai été joyeux de la ruine de mon ennemi, si j’ai tressailli d’allégresse quand le malheur l’a frappé: —

Ĉu mi ĝojis pri malfeliĉo de mia malamiko? Aŭ ĉu mi estis ravita, se lin trafis malbono?

30 Non, je n’ai pas permis à ma langue de pécher, en demandant sa mort avec imprécation!…

Mi ne permesis al mia gorĝo peki Per eldiro de malbeno kontraŭ lia animo.

31 Si les gens de ma tente ne disaient pas: « Où trouver quelqu’un qui ne soit pas rassasiés de sa table? »

Ĉu la homoj de mia tendo ne diris: Ho, se oni ne satiĝus de lia karno!

32 si l’étranger passait la nuit en dehors, si je n’ouvrais pas la porte au voyageur!…

Ne noktis fremdulo sur la strato; Miajn pordojn mi malfermadis al migrantoj.

33 Si j’ai, comme font les hommes, déguisé mes fautes, et renfermé mes iniquités dans mon sein,

Ĉu mi hommaniere kovradis miajn kulpojn, Por kaŝi en mia brusto miajn pekojn?

34 par peur de la grande assemblée, par crainte du mépris des familles, au point de me taire, et de n’oser franchir le seuil de ma porte!…

En tia okazo mi timus grandan homamason, Kaj malestimo de familioj min timigus; Mi silentus, kaj ne elirus ekster la pordon.

35 Oh! Qui me fera trouver quelqu’un qui m’écoute? Voilà ma signature: que le Tout-Puissant me réponde! Que mon adversaire écrive aussi sa cédule!

Ho, se iu aŭskultus min! Jen estas mia signo; la Plejpotenculo respondu al mi. Se mia akuzanto skribus libron,

36 On verra si je ne la mets pas sur mon épaule, si je n’en ceins pas mon front comme d’un diadème!

Mi portus ĝin sur mia ŝultro, Mi metus ĝin sur min kiel kronon,

37 Je rendrai compte à mon juge de tous mes pas, je m’approcherai de lui comme un prince.

Mi raportus al li pri la nombro de miaj paŝoj; Mi alproksimiĝus al li kiel al princo.

38 Si ma terre crie contre moi, si j’ai fait pleurer ses sillons;

Se mia lando kriis kontraŭ mi, Kaj ĝiaj sulkoj ploris,

39 si j’ai mangé ses produits sans l’avoir payée, si je l’ai arrachée à ses légitimes possesseurs, —

Se ĝiajn fruktojn mi manĝis senpage, Kaj mi afliktis la animon de ĝiaj mastroj:

40 qu’au lieu de froment il y naisse des épines, et de l’ivraie au lieu d’orge! Ici finissent les discours de Job.

Tiam anstataŭ tritiko kresku por mi kardo, Kaj anstataŭ hordeo dornoj. Finiĝis la paroloj de Ijob.