Job 30
1 Et maintenant, je suis la risée d’hommes plus jeunes que moi, dont je n’aurais pas daigné mettre les pères parmi les chiens de mon troupeau.
Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.
2 Qu’aurais-je fait de la force de leurs bras? Ils sont privés de toute vigueur.
Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?
3 Desséchés par la misère et la faim, ils broutent le désert, un sol depuis longtemps aride et désolé.
Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.
4 Ils cueillent sur les buissons des bourgeons amers, ils n’ont pour pain que la racine des genêts.
Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.
5 On les écarte de la société des hommes, on crie après eux comme après le voleur.
Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;
6 Ils habitent dans d’affreuses vallées, dans les cavernes de la terre et les rochers.
Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.
7 On entend leurs cris sauvages parmi les broussailles, ils se couchent ensemble sous les ronces:
Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.
8 gens insensés, race sans nom, bannis avec mépris de la terre habitée!
[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.
9 Et maintenant je suis l’objet de leurs chansons, je suis en butte à leurs propos.
Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.
10 Ils ont horreur de moi, ils me fuient, ils ne détournent pas leur crachat de mon visage.
Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.
11 Ils se donnent libre carrière pour m’outrager, ils rejettent tout frein devant moi.
A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.
12 Des misérables se lèvent à ma droite, ils cherchent à ébranler mes pieds, ils frayent jusqu’à moi leurs routes meurtrières.
Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.
13 Ils ont bouleversé mes sentiers, ils travaillent à ma ruine, eux à qui personne ne porterait secours.
Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.
14 Ils fondent sur moi, comme par une large brèche, ils se précipitent parmi les décombres.
Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].
15 Les terreurs m’assiègent, ma prospérité est emportée comme un souffle, mon bonheur a passé comme un nuage.
Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.
16 Et maintenant, mon âme s’épanche en moi, les jours d’affliction m’ont saisi.
A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;
17 La nuit perce mes os, les consume, le mal qui me ronge ne dort pas.
W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.
18 Par sa violence, mon vêtement a perdu sa forme, il me serre comme une tunique.
Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.
19 Dieu m’a jeté dans la fange, je suis comme la poussière et la cendre.
Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.
20 Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens debout, et tu me regardes avec indifférence.
Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.
21 Tu deviens cruel à mon égard, tu m’attaques avec toute la force de ton bras.
Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.
22 Tu m’enlèves, tu me fais voler au gré du vent, et tu m’anéantis dans le fracas de la tempête.
Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.
23 Car, je le sais, tu me mènes à la mort, au rendez-vous de tous les vivants.
Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.
24 Cependant celui qui va périr n’étendra-t-il pas les mains et, dans sa détresse, ne poussera-t-il pas un cri?
Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.
25 N’avais-je pas des larmes pour l’infortuné? Mon cœur ne s’est-il pas attendri sur l’indigent?
Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?
26 J’attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; j’espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.
Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.
27 Mes entrailles bouillonnent sans relâche, les jours d’affliction ont fondu sur moi.
Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.
28 Je marche dans le deuil, sans soleil; si je me lève dans l’assemblée, c’est pour pousser des cris.
Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.
29 Je suis devenu le frère des chacals, le compagnon des filles de l’autruche.
Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.
30 Ma peau livide tombe en lambeaux, mes os sont brûlés par un feu intérieur.
Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.
31 Ma cithare ne rend plus que des accords lugubres, mon chalumeau que des sons plaintifs.
Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.
