Job 29
1 Job reprit encore son discours et dit:
Eyüp yine anlatmaya başladı:
2 Oh! Qui me rendra les mois d'autrefois, les jours où Dieu veillait à ma garde;
“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,
3 quand sa lampe brillait sur ma tête, et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!
Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,
4 Tel que j'étais aux jours de mon âge mûr, quand Dieu me visitait familièrement dans ma tente,
Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,
5 quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes fils m'entouraient;
Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,
6 quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher me versait des flots d'huile!
Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!
7 Lorsque je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que j'établissais mon siège sur la place publique,
“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,
8 en me voyant, les jeunes gens se cachaient, les vieillards se levaient et se tenaient debout.
Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;
9 Les princes retenaient leurs paroles, et mettaient leur main sur la bouche.
Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;
10 La voix des chefs restait muette, leur langue s'attachait à leur palais.
Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.
11 L'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, l'œil qui me voyait me rendait témoignage.
Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;
12 Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, et l'orphelin dénué de tout appui.
Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.
13 La bénédiction de celui qui allait périr venait sur moi, je remplissais de joie le cœur de la veuve.
Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.
14 Je me revêtais de la justice comme d'un vêtement, mon équité était mon manteau et mon turban.
Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.
15 J'étais l'œil de l'aveugle, et le pied du boiteux.
Körlere göz, Topallara ayaktım.
16 J'étais le père des pauvres, j'examinais avec soin la cause de l'inconnu.
Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.
17 Je brisais la mâchoire de l'injuste, et j'arrachais sa proie d'entre les dents.
Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.
18 Je disais: « Je mourrai dans mon nid, j'aurai des jours nombreux comme le sable.
“‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.
19 Mes racines s'étendent vers les eaux, la rosée passe la nuit dans mon feuillage.
Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.
20 Ma gloire reverdira sans cesse, et mon arc reprendra sa vigueur dans ma main. »
Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’
21 On m'écoutait et l'on attendait, on recueillait en silence mon avis.
“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.
22 Après que j'avais parlé, personne n'ajoutait rien; ma parole coulait sur eux comme la rosée.
Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.
23 Ils m'attendaient comme on attend la pluie; ils ouvraient la bouche comme aux ondées du printemps.
Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.
24 Si je leur souriais, ils ne pouvaient le croire; ils recueillaient avidement ce signe de faveur.
Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.
25 Quand j'allais vers eux, j'avais la première place, je siégeais comme un roi entouré de sa troupe, comme un consolateur au milieu des affligés.
Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.
