Job 16

1 Alors Job prit la parole et dit:

Wtedy Hiob odpowiedział:

2 J’ai souvent entendu de semblables harangues; vous êtes tous d’insupportables consolateurs.

Słyszałem wiele takich rzeczy; wy wszyscy jesteście przykrymi pocieszycielami.

3 Quand finiront ces vains discours? Quel aiguillon t’excite à répliquer?

Kiedy [będzie] koniec tych próżnych słów? Albo co cię skłania do tego, że tak odpowiadasz?

4 Moi aussi, je saurais parler comme vous, si vous étiez à ma place; j’arrangerais de beaux discours à votre adresse, je secouerais la tête sur vous;

Ja także mógłbym mówić jak wy; gdybyście byli w moim położeniu, mógłbym nagromadzić słów przeciwko wam i potrząsać głową nad wami.

5 je vous encouragerais de la bouche, et vous auriez pour soulagement l’agitation de mes lèvres.

Ja jednak pokrzepiałbym was swoimi ustami i poruszanie moich warg ulżyłoby [waszym cierpieniom].

6 Si je parle, ma douleur n’est pas adoucie; si je me tais, en est-elle soulagée?

[Ale] jeśli będę mówił, mojemu bólowi to nie ulży, a jeśli przestanę, czyż opuści mnie?

7 Aujourd’hui, hélas! Dieu a épuisé mes forces… ô Dieu, tu as moissonné tous mes proches.

A teraz zmęczył mnie. Spustoszyłeś całe moje zgromadzenie.

8 Tu me garrottes… c’est un témoignage contre moi!… ma maigreur se lève contre moi, en face elle m’accuse.

Pomarszczyłeś mnie na świadectwo, a moje wychudzenie powstaje i świadczy przeciwko mnie w twarz.

9 Sa colère me déchire et me poursuit, il grince des dents contre moi; mon ennemi darde sur moi ses regards.

Jego gniew [mnie] porwał, nienawidzi mnie; zgrzyta na mnie zębami. Mój wróg przeszywa mnie wzrokiem.

10 Ils ouvrent leur bouche pour me dévorer, ils me frappent la joue avec outrage, ils se liguent tous ensemble pour me perdre.

Otworzyli na mnie swe usta; znieważając, bili mnie po policzkach; zebrali się razem przeciwko mnie.

11 Dieu m’a livré au pervers, il m’a jeté entre les mains des méchants.

Bóg wydał mnie przewrotnemu, oddał mnie w ręce niegodziwych.

12 J’étais en paix, et il m’a secoué, il m’a saisi par la nuque, et il m’a brisé. Il m’a posé en but à ses traits,

Żyłem w spokoju, ale on mnie pokruszył; chwycił mnie za kark, roztrzaskał i postawił sobie za cel.

13 ses flèches volent autour de moi; il perce mes flancs sans pitié, il répand mes entrailles sur la terre;

Otoczyli mnie jego strzelcy; przeszywa moje nerki, a nie oszczędził; wylał na ziemię moją żółć.

14 il me fait brèche sur brèche, il fond sur moi comme un géant.

Rozbija mnie, ranę za raną; naciera na mnie jak olbrzym.

15 J’ai cousu un sac sur ma peau, et j’ai roulé mon front dans la poussière.

Uszyłem wór na swoją skórę i prochem zbezcześciłem swój róg.

16 Mon visage est tout rouge de larmes, et l’ombre de la mort s’étend sur mes paupières,

Moja twarz jest czerwona od płaczu i na moich powiekach [jest] cień śmierci.

17 quoiqu’il n’y ait pas d’iniquités dans mes mains, et que ma prière soit pure.

Chociaż nie ma żadnej krzywdy na moich rękach, a moja modlitwa jest czysta.

18 Ô terre, ne couvre point mon sang, et que mes cris s’élèvent librement!

Ziemio, nie zakrywaj mojej krwi i niech moje wołanie nie znajdzie miejsca!

19 À cette heure même, voici que j’ai mon témoin dans le ciel, mon défenseur dans les hauts lieux.

Oto teraz mój świadek jest w niebie, mój obrońca na wysokości.

20 Mes amis se moquent de moi, c’est vers Dieu que pleurent mes yeux.

Moi przyjaciele szydzą ze mnie, ale moje oko wylewa łzy ku Bogu.

21 Qu’il juge lui-même entre Dieu et l’homme, entre le fils de l’homme et son semblable!

Oby ktoś spierał się z Bogiem o człowieka jak człowiek [spiera się] o swego bliźniego!

22 Car les années qui me sont comptés s’écoulent, et j’entre dans un sentier d’où je ne reviendrai pas.

Upłynie bowiem niewiele lat, a pójdę ścieżką, skąd nie powrócę.