Job 14

1 L'homme né de la femme vit peu de jours, et il est rassasié de misères.

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 Comme la fleur, il naît, et on le coupe; il fuit comme l'ombre, sans s'arrêter.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

3 Et c'est sur lui que tu as l'œil ouvert, lui que tu amènes en justice avec toi!

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 Qui peut tirer le pur de l'impur? Personne.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

5 Si les jours de l'homme sont comptés, si tu as fixé le nombre de ses mois, si tu as posé un terme qu'il ne doit pas franchir,

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 détourne de lui tes yeux pour qu'il se repose, jusqu'à ce qu'il goûte, comme le mercenaire, la fin de sa journée.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 Un arbre a de l'espérance: coupé, il peut verdir encore, il ne cesse pas d'avoir des rejetons.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

8 Que sa racine ait vieilli dans la terre, que son tronc soit mort dans la poussière,

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

9 dès qu'il sent l'eau, il reverdit, il pousse des branches comme un jeune plant.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

10 Mais l'homme meurt, et il reste étendu; quand il a expiré, où est-il?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Les eaux du lac disparaissent, le fleuve tarit et se dessèche:

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 ainsi l'homme se couche et ne se relève plus, il ne se réveillera pas tant que subsistera le ciel, on ne le fera pas sortir de son sommeil.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

13 Oh! Si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, m'y tenir à couvert jusqu'à ce que ta colère ait passé, me fixer un terme où tu te souviendrais de moi! (Sheol h7585)

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)

14 Si l'homme une fois mort pouvait revivre! Tout le temps de mon service j'attendrais qu'on vînt me relever.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 Tu m'appellerais alors, et moi je te répondrais; tu languirais après l'ouvrage de tes mains.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 Mais hélas! Maintenant, tu comptes mes pas, tu as l'œil ouvert sur mes péchés;

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

17 mes transgressions sont scellées dans une bourse, et tu mets un enduit sur mes iniquités.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

18 La montagne s'écroule et s'efface; le rocher est transporté hors de sa place;

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

19 les eaux creusent la pierre, leurs flots débordés entraînent la poussière du sol: ainsi tu anéantis l'espérance de l'homme.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 Tu l'abats sans retour, et il s'en va; tu flétris son visage, et tu le congédies.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Que ses enfants soient honorés, il n'en sait rien; qu'ils soient dans l'abaissement, il l'ignore.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

22 Sa chair ne sent que ses propres souffrances, son âme ne gémit que sur elle-même.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”