Job 14

1 L’homme né de la femme vit peu de jours, et il est rassasié de misères.

۱ قلیل الایام و پر از زحمات است.

2 Comme la fleur, il naît, et on le coupe; il fuit comme l’ombre, sans s’arrêter.

۲ مثل گل می‌روید و بریده می‌شود. و مثل سایه می‌گریزد و نمی ماند.

3 Et c’est sur lui que tu as l’œil ouvert, lui que tu amènes en justice avec toi!

۳ و آیا بر چنین شخص چشمان خود را می‌گشایی و مرا با خود به محاکمه می‌آوری؟

4 Qui peut tirer le pur de l’impur? Personne.

۴ کیست که چیز طاهر را ازچیز نجس بیرون آورد؟ هیچکس نیست.

5 Si les jours de l’homme sont comptés, si tu as fixé le nombre de ses mois, si tu as posé un terme qu’il ne doit pas franchir,

۵ چونکه روزهایش مقدر است و شماره ماههایش نزد توست و حدی از برایش گذاشته‌ای که از آن تجاوز نتواند نمود.

6 détourne de lui tes yeux pour qu’il se repose, jusqu’à ce qu’il goûte, comme le mercenaire, la fin de sa journée.

۶ از او رو بگردان تاآرام گیرد. و مثل مزدور روزهای خود را به انجام رساند.

7 Un arbre a de l’espérance: coupé, il peut verdir encore, il ne cesse pas d’avoir des rejetons.

۷ «زیرا برای درخت امیدی است که اگر بریده شود باز خواهد رویید، و رمونهایش نابودنخواهد شد.

8 Que sa racine ait vieilli dans la terre, que son tronc soit mort dans la poussière,

۸ اگر‌چه ریشه‌اش در زمین کهنه شود، و تنه آن در خاک بمیرد.

9 dès qu’il sent l’eau, il reverdit, il pousse des branches comme un jeune plant.

۹ لیکن از بوی آب، رمونه می‌کند و مثل نهال نو، شاخه‌ها می‌آورد.

10 Mais l’homme meurt, et il reste étendu; quand il a expiré, où est-il?

۱۰ اما مرد می‌میرد و فاسد می‌شود و آدمی چون جان را سپارد کجا است؟

11 Les eaux du lac disparaissent, le fleuve tarit et se dessèche:

۱۱ چنانکه آبها از دریازایل می‌شود، و نهرها ضایع و خشک می‌گردد.

12 ainsi l’homme se couche et ne se relève plus, il ne se réveillera pas tant que subsistera le ciel, on ne le fera pas sortir de son sommeil.

۱۲ همچنین انسان می‌خوابد و برنمی خیزد، تانیست شدن آسمانها بیدار نخواهند شد و ازخواب خود برانگیخته نخواهند گردید.

13 Oh! Si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, m’y tenir à couvert jusqu’à ce que ta colère ait passé, me fixer un terme où tu te souviendrais de moi! (Sheol h7585)

۱۳ کاش که مرا در هاویه پنهان کنی؛ و تا غضبت فرو نشیند، مرا مستور سازی؛ و برایم زمانی تعیین نمایی تا مرا به یاد آوری. (Sheol h7585)

14 Si l’homme une fois mort pouvait revivre! Tout le temps de mon service j’attendrais qu’on vînt me relever.

۱۴ اگر مرد بمیرد باردیگر زنده شود؛ در تمامی روزهای مجاهده خودانتظار خواهم کشید، تا وقت تبدیل من برسد.

15 Tu m’ appellerais alors, et moi je te répondrais; tu languirais après l’ouvrage de tes mains.

۱۵ تو ندا خواهی کرد و من جواب خواهم داد، و به صنعت دست خود مشتاق خواهی شد.

16 Mais hélas! Maintenant, tu comptes mes pas, tu as l’œil ouvert sur mes péchés;

۱۶ اما الان قدمهای مرا می‌شماری و آیا برگناه من پاسبانی نمی کنی؟

17 mes transgressions sont scellées dans une bourse, et tu mets un enduit sur mes iniquités.

۱۷ معصیت من در کیسه مختوم است. و خطای مرا مسدود ساخته‌ای.

18 La montagne s’écroule et s’efface; le rocher est transporté hors de sa place;

۱۸ به درستی کوهی که می‌افتد فانی می‌شود وصخره از مکانش منتقل می‌گردد.

19 les eaux creusent la pierre, leurs flots débordés entraînent la poussière du sol: ainsi tu anéantis l’espérance de l’homme.

۱۹ آب سنگهارا می‌ساید، و سیلهایش خاک زمین را می‌برد. همچنین امید انسان را تلف می‌کنی،

20 Tu l’abats sans retour, et il s’en va; tu flétris son visage, et tu le congédies.

۲۰ بر او تا به ابد غلبه می‌کنی، پس می‌رود. روی او را تغییرمی دهی و او را رها می‌کنی.

21 Que ses enfants soient honorés, il n’en sait rien; qu’ils soient dans l’abaissement, il l’ignore.

۲۱ پسرانش به عزت می‌رسند و او نمی داند. یا به ذلت می‌افتند و ایشان را به نظر نمی آورد.

22 Sa chair ne sent que ses propres souffrances, son âme ne gémit que sur elle-même.

۲۲ برای خودش فقط جسد اواز درد بی‌تاب می‌شود. و برای خودش جان اوماتم می‌گیرد.»